Alle inzendingen van koen Goovaerts

De meisjes van Maria Hilfer vrezen de koude najaarsnacht. Doch nu nog zijn hun blikken wervend Augustus streelt hun dijen zacht. . Ook in het Prater is er handel discreet wordt koopwaar uitgestald. Een dwalende toerist op wandel door geilheid wordt zijn geest versmald In Wenen ziet men alles groot Van lusthof…

Wat houdt ze van augurken, Haar duimen en wijsvingers tastend in het zure vocht Ik zucht maar laat betijen Als het oosten in ons opspeelt gaan we beiden somberen en herkauwen, al zijn we dan nauwelijks runderen, de grieven van de dag Mijn dochter, wat is het water diep wat goed is voor vis en de zeemeerminnen Van het Great Barrier…

Onze zielen scheerden langs elkaar ranzig en rafelig als oude sole mio dekens. Je moeder zwoegend als een aftands schillenpaard was aan haar fornuis gestorven. We zagen de duiven van je vader roekeloos koerend nu de kat van het gif at, hun vaalblauwe kielen, hun korstige schedels en het ampele leven rond de constateur. Toen we kusten achter…

Wanneer ik dreig te wankelen.. wijs me minzaam op de ruisende bomen van toen de rubberen bootjes op de meren van Ossiach, bereikten wij ooit de overkant ? In de jaren zeventig werd de melancholie geboren, groezelig als een nageboorte die ons om de hals geworpen werd. Later bij thee en zoete koek berekenden wij onze zegeningen en daarvan…

Vandaag ben ik onvervuld, de lichte meisjes van het vroege uur en de zwarte wijnen van Cahors, ze dragen noch ze schragen. Met eeltloze handen zwoeg ik verder aan de kuil, mijn misantrope opus. Waar het schrijnt als zomerjeuk, hoor ik het lome ruisen van de populier. Laat me mijn ziel schurken, genadig tegen jouw robuuste rug en vertel…

We timmerden jaren aan het kader waarin we elkaar te lijf zouden gaan en zoals het hitsige katers past werd de de arena netjes afgeplast Was jij de Grote oorlog en strooide je kwistig met Yperiet dan was ik minstens Zuid-Vietnam en schuwde de napalm niet Zo vochten we als dolle honden reeuws en destructief Hoe vreemd, want op de…

Na het spartelen in het water, de winden vaak ongunstig de havens zelden vrij, spoelde hij aan als wrakhout Waar het vel te dun geworden was zette het sarcasme zich op de huid als een aanwas, een slechte gewoonte waar moeder nog voor waarschuwde Moeders zijn machteloos al branden hun kaarsen plechtstatig wanneer de huizen leeg zijn…

ik ben een man van tienen en énen en aard niet in de middelmaat gedoemd tot een solitair leven verkies ik de veldweg en laat ik de straat Een kruid gedijend bij noorderwind en malse regen in het ochtendgrijs ver van de meute, weg van de massa's tref je mij tussen paardebloem en ereprijs "Hij die de slaap vindt wint de morgen Geen man…

Dat ik u begeer, uw rode haren die voor een gerucht van jeugdigheid staan, uw schouders ongekend tenger die noden tot strelen. Dat ge me bekoort, waar onderkoeldheid heerst tiert de verscholen begeerte als zomerkoren, als kattenkruid. Laat me uw lippen beroeren zachtroze als de kleur van uw rusteloze ziel. Verstrengel uw lendenen…

Onverdroten droeg je somberte als uitgangspunt, een gerieflijke jas voor een eeuwige herfst, een tuin vol bladeren, de kat wezenloos turend op het muurtje. Maar kom, laten we reizen naar Córdoba en vlinders vangen in de vallei van de Guadalquivir en drinken van de vino fino tot uiteindelijk alles gaat wankelen en de alcohol ons met haar…

Het was in de tijd van de kersen dat we onze fietsen in het dichte lover slingerden en schuchter als bosmerels van onze liefde kwinkeleerden. Later ging onze liefde manken en nog voor de kauw zijn grauwe borst kon laten zien verdween de glans uit je lieve ogen en fietste je in dwingend trapritme mijn leven uit.. voorgoed ..keitjes noch…

Als Kopland zingt van het trage land en lieflijk dicht van bomen en dieren, dan voel ik me vaak met hem verwant wanneer ik slenter langs droeve rivieren. Of neem dan verlaten huizen, een oog dat valt op behangpapier, gekruld door tijd en tochtige kieren een muur die fluistert van kindervertier. Een bank onder een appelboom, hoogzomer nu…

Toen hij dan eindelijk kwam, september had de zomer net geblust, werd hij brutaal de aarde op gesmeten en was hij karig uitgerust men was zijn tweede huid vergeten. zo groeide hij op, de jakhalzen schuddend die zich klemden op lijf en leden met een ziel vol blauwe plekken vervolgde hij zijn schreden En later toen hij gin dronk, er speelde…

In grauw beslapen lakens lig ik mijmerend te wachten op de merel die z'n ochtendlied zal brengen, hoe lieflijk toch, dat haperen in hetzelfde refrein zo ken ik zijn routine, de klacht, de vrome pijn. Het ochtendzwerk breekt open nu de vroege bus zich suizend door de malse voorjaarsregen trekt. Een morsige man schurkt zich tegen me aan, hoe…

Tussen mij en de mens staan kasten en boeken, geef mij... een leesbril en een ladder zodat ik nooit lang hoef te zoeken naar de zin die mogelijk verklaart waarom hij vaak met uitgestoken klauwen mij lijf noch leden spaart.. Nooit werd ik een rots of een gerieflijk eiland in de Pacific Paul Simon kan zingen wat hij wil poëzie mag…

Die avond ruim voor het schemeren toen de kalveren ons schuifelend naderden... Je gedachtenpauzes waren nooit veilig te lang, te grillig en aandoenlijk fragiel.. Te vroeg voor alcohol, dat kon zelfs dat hippe baardje niet loochenen Je relaas was schimmig en vertrouwd als de geur van jonge runderen. De maan, schuin boven het nagloeiende…

Als ze leest neem ik afstand en kijk ik door kieren van deuren naar haar neusvleugels en wimpers die zich nauwelijks verroeren het omslaan van de bladen, er is geen ritme we streven naar gave roerloosheid. Genoeg nu, het boek klapt dicht, zal de ziel ooit rusten denk ik wanneer ik teder haar schouders streel en me aan haar trage tranen…

Het lichaam is wrakkig en eist zijn rust op maar het hart is onvervuld, nog even dwalen mijn ogen langs stoffige schabben, Kopland en port een genadige nachtwacht. Dan wordt het echt stil, in het trappenhuis mager beschenen door de sikkelmaan hoor ik het ruisende ademen van de huisgenoten, elkeen tuigt zijn dag af, dat weerbarstig vehikel.…

We zagen je liggen op de warme plavuizen niet langer als een bolletje maar languit als een gevelde krijger. Later op de dag stond de zon aan de zenit, majestueus en verzengend en koos jij voor de luwte van de koele varens want lijden deed je solitair geen klacht of gejank al konden we je ogen lezen Spring nog een keertje Cammi, toe, over…

Er schuilt een gedicht in mij als een trage kanker een koekoeksei dat zich laven wil aan het merg van de vredige avonden Zo weeg ik de dagen in mijn handen en dicht van mijn schamel bestaan, van haar hals die vaag geurde naar viooltjes in haar huis onder de magere maan.. En later op het malse vijvergras at ze pink ladies op mijn schoot,…

Nu de dag vergeven is aan regen en verschaalde wijn wil ik enkel nog naast je zitten en mijmeren over het nageslacht. De katten aan onze voeten ik schop ze noch streel ze zie de kraaien zitten, soeverein in de toppen van schurftige platanen ik weet, geen mens zal ze verjagen.. Ik heb de herfst geroken, vanmorgen zag ik de stekelige…

"why are you worrying said the cat on my lap you should be writing poetry instead" in dubio zakte ik langzaam af naar de krolse krochten van mijn ziel. Ik zong mijn lied van hoogmoed en deernis, wat er mis is of goed zal ik lezen in de nevelen van de tijd schier onbereikbaar als nu de kat in de mand in de hoek van de warme…

Moeder de gans, het wordt al laat en gans uw gebroed loopt over de straat wie zal er thans uw kinderen hoeden hebt gij dan zelf geen flauw vermoeden.. Kijk, de ratten zijn hitsig, hun magen zijn leeg Zie ze al loeren daar achter de steeg Ze likkebaarden geheid en lusten wel pap van zo’n klein lekker gansje, zo’n ranzige hap. Moeder…

Daar moet het gebeurd zijn, ten oosten van de poort naar Brussel langs de trage waterweg waarin die gekke stadsgids zich nog verzoop De dichter die worstelde met woorden en nooit kon winnen van zijn vrouw de kinderen die daar van kwamen en nog later de melancholie die hen met één lenige sprong voorgoed te grazen nam....…

Dat ik weer lyrisch ben en haar graag plagen mag, het roze dat aarzelend verschijnt op haar blanke wangen vertedert en verdappert. zij.. houdt van fietsen en aftasten en kent Proust noch Spinvis wat onvergeeflijk zou zijn zonder blos en wulpse bles. Verder nog desiderata vraag ze terwijl ze met volgehouden tederheid de verbazing uit…

Nu de wind is gaan liggen En de stad weer ruikt naar oude giraffes trek ik me terug en nies ik mij een zaligheid. Geef me een hangmat en een wahwah gitaar.... Of liever nog geef me Billy die loom van summertime zingt Terwijl de vaart, gulzig voor de tijd van het jaar, Sixpacks en schoolvlees slikt. Heeft u ook die snoek gezien? Hij dook…

In een bad als een gemankeerde baarmoeder kijk ik terug en reminisceer, het gedaas, de grijperige maanden, de hele winter of discontent. Er was het meisje met de rode laarzen de neuzen waren versleten maar de maantjes van haar vingers waren gaaf En later zat ik aan haar bed en lepelde vermoeide wijsheden binnen.. een frêle bosnimf op ziekenhuiswit…

Een hete zomeravond, de meeuwen vielen van het dak, ik zou de tuin nog gieten maar daaraan had ik lak toen schonk ik menig wodka in, ik zoop me buiten zinnen mijn oude vader zei het nog; van drank kan je niet winnen Toch ging ik aan het slempen, ik zoop als een natte dweil en toen ik toch de bodem raakte ging ik snel onder zeil Diep slapen…

Zal je me instoppen dan? Ik weet, je bent eerder cerebraal en je handen zijn werkzaam en noest. Zal je voor me zingen? Een lied van lang geleden, zacht als een langzame zomeravond. Want deze dag heeft morsige poten, hij gromt een beetje, zijn adem is bedorven. Geef deze jongen nu eindelijk wat hij wil, zijn honingpot is al weken leeg…

hoe dan ook.. staat ze me bij. Soms wanneer ik eindelijk slaap en zij over mijn dromen waakt, wanneer ik rücksichtslos de bodem raak van grauwe wanhoop en dure flessen kraak en eens te meer mijn dorst moet lessen.. kom binnen zegt ze, de schurftige honden zijn het hoekje om eet nu van mijn liefde uit zilveren schalen. Haar hals is warm…