Alle inzendingen van lejo van kuijeren

gisteravond in Bannes na de regen vond er een opmars van naaktslakken plaats in dezelfde richting op de helling van de rue de boutonnier op weg naar camping hautoreille alsof ze daar hun tenten hadden opgezet...…

spitsuur schijnt het in het gehucht St.André de Vezines één kerkje drie boerenhuizen en een oude herberg het is een drukte van belang want er wordt vandaag getrouwd en dat gaan ze vieren van verre zijn ze gekomen om hier de bruiloft mee te maken wij de ontheemden laten ons verbazen…

het mediteren als een vlucht in het niets... maar het blijft een alibi ze kunnen je namelijk niets verwijten…

te veel en te vaak heeft de te jonge taal het voor 't zeggen de oude dichters ondergeschoffeld in een tuin van woorden de oogst totaal mislukt lijden wij straks weer aan hongerklap eten wij morgen alles wat er zoal voorhanden is in een soort van hongerwinter maar dan van taal...…

(dodenherdenking) het versteend verdriet uit een pijnlijk verleden geklonken aan de spijlen van het gietijzeren hekwerk... nog éénmaal per jaar legt men er bloemen…

een merelpaar heeft zich genesteld in de klimop naast de tuindeur in 't coöperatieve bouwwerk waakt het vrouwtje over haar domein met een strak kopje alsof ze zeggen wil 'waag het me niet dichterbij te komen'... zomaar een klein stukje aanstekelijk geluk tegen de achtergevel van ons huis…

baden in een zee van lieve woorden kopje onder in een behaaglijk letterbad zwijmelen in louter mooie zinnen... als dit mag lukken heb ik veel geluk gehad…

mijn vader heeft huizen gebouwd die er nu nog staan... zoals ik verzen schrijf voor het tijdelijk behoud zo werkte hij destijds dagelijks aan het overleven er moet zelfs nog ergens een foto zijn waarop hij met een zakdoek om z'n hoofd geknoopt (tegen de zomerhitte) met een troffel in zijn hand prachtig is vereeuwigd dat zie ik bij…

tederheid betasten met fluwelen vingers als een streling der natuur maar persoonlijker soms mis ik in de taal het juiste synoniem voor dat ontastbare gevoel dan schrijf ik iets warms doch dikwijls blijft het te koel…

op het eerste perron loopt een man in looppas met een windzak op z'n rug het is alsof hij zeggen wil hier leef ik van... doch met de wetenschap van dat er treinen zijn vertrokken met de haast van ergens op tijd te moeten zijn blijf ik zitten waar ik zit morgen gaat er weer een trein...…

bij een object van Alexander (Sandy) Calder 1898-1976 een mobiel langzaam bewogen door een zuchtje wind zoekend naar balans vindt het object zijn evenwicht het simpele bewegen blijkt een vorm van overleven…

men heeft het over vrije keuze terwijl men niets te kiezen heeft laten leven is de leuze ook als het leven niets meer geeft...…

soms gebeurt er iets waarvan je de gevolgen pas heel veel later gewaar wordt... met pasen bijvoorbeeld…

de krassen op mijn ziel geven mijn gevoelens abstract weer Picasso zou mij begrepen hebben…

de winter schreef geschiedenis het voorjaar waar wij reikhalzend naar uitzien laat vooralsnog wat op zich wachten ik noem dit tussentijd een soort gevechtspauze waarin wij op zoek zijn naar warmte dus kruipen voor even behaaglijk tegen elkaar aan…

het voorjaar wil nog maar niet komen hoe anders is het in mijn dromen daar zitten vogels op een ei en draven koeien door de wei alsof ze juist ternauwernood de winter zijn ontkomen…

L'Origine du monde (1866) de oorsprong van de wereld destijds door Gustave Gourbet op het doek gezet... dit is niet een schilderij bekijken doch eerder een confrontatie liefde en lust strijden uit alle macht om de gunst van de kijker je moet wel erg sterk in de schoenen staan om niet geheel in het kunstwerk op te gaan…

met dank aan R.J Stips door de tunnel richting brug iets voorbij de stallen van van Gend & Loos schuin tegenover het grote postkantoor daar oefende de jongens van 'SUPERSISTER' op een etage achter gesloten gordijnen want;'SHE WAS NAKED'…

voor Ton Luiting Ton misschien vertellen de destijds verzwegen verzen mij wel meer dan je lief is doch wat ooit begon als grap bleek later een ware passie... in dit aardse weet je maar nooit wanneer men jou eronder krijgt dus geven wij woorden gehaast zin en hopen intens op verzen met iets van levensvatbaarheid…

uit gedrevenheid schrijf ik gedichten die verlangen naar andere ogen... uit verlangen geef ik gehoor aan onweerstaanbare woorden onweerstaanbaar de taal van mijn hart die mij dwingt tot het schrijven van deze woorden…

blootshoofds meet ik regendichtheid vergelijk het met mijn tranen neem het gemiddelde en maak aantekeningen in mijn dagboek leuk voor later denk ik…

wat zijn gedichten meer dan verzen voor één dag wanneer ze zullen overleven is dat al een wonder want dikwijls vervliegen tedere woorden zoveel sneller dan de mens de dichter zelf daar hebben wij het nog wel eens over tenminste als we overmorgen zijn naam niet zijn vergeten…

zó dikwijls ging hartstocht jouw deur voorbij dat je besloot zelf op reis te gaan... je bent op reis gegaan hebt woord gehouden het werd een passionele trip naar hete streken zó heet dat je nu nog altijd op de blaren moet zitten…

in verzwegen sonnetten van 14 zinnen leemte schrijven dichters zonder woorden over het chagrijn en het gebrek aan mooi lopende woorden…

achter tralies van verlangen schurkt schijnbare berusting worden de gekwetste dagen afgestreept op blinde muren alleen dromen reizen verder ongehinderd door obstakels voorbij het gepantserd glazen uitzicht op de binnenplaats goddank laat vrijheid van denken en dromen zich door niets weerhouden…

wanneer m'n lichaam niet wil luisteren naar mijn hart en de zwaarte mij steevast denken doet aan smart dan blijf ik hopen op een wonder ook al helpt het mij geen donder 'hoop doet leven' ook als vrees mijn leven tart…

als kind trok ik ooit naar de kust het is iets dat nooit is uitgeblust het simpele verlangen... de branding woest en een wind die proest zand tussen de tanden al die geneugten van de zee ze stemmen mij intens tevree ik weiger dit te delen gevoelens zijn privé…

tussen spoorbaan en brandweerkazerne daar stonden de wagens destijds de verblijfplaats van Tata Mirando en zijn zonen…

nu ik denk dat de tijd rijp is om over m'n schouder terug te kijken zie ik dat er veel is veranderd zoveel dat ik daar bij nader inzien liever geen weet van had willen hebben nu de tijd zo'n verschrikkelijke haast heeft dat velen hem nauwelijks nog bij kunnen benen herken ik mezelf in gelatenheid van deelnemers aan de bij voorbaat vergeefse…

er waait wind van hier tot ginder een zucht van tijd niet meer of minder een vleugje zijn in eeuwigheid... er waait een briesje in mijn hoofd die mijn gedachten zal verfrissen een einde maakt aan 't ongewisse dat deel uitmaakt van mijn bestaan…