Alle inzendingen van leonardo

Ik zag je daar staan met je arm leunend op de stenen havenmuur. Ik zag je haren wapperen in de straffe wind terwijl je ogen gefixeerd een groot schip volgden en je hand opgeheven even zwaaide. Ik zag hoe tranen over je wangen liepen en je arm ze wegveegde van je gelaat terwijl je even het hoofd liet hangen. Ik hoorde de gesmoorde…

zijn ziel vloog reeds weg uit zijn verkrampte lijf waarvan slechts stof en botten zullen overblijven waar zijn honden bij liggen te waken en af en toe als wolven huilen gedreven door intens verdriet het einde kwam onverwacht de wereld verdween uit zijn gedachten dof staren zijn ogen men zal hem niet echt missen alleen zijn beesten…

gedreven door wind en motregen ploeterend over heuvels, door weilanden, modder en plassen wandelend langs troosteloze lege café terrassen toch een glimlach op mijn gelaat gekregen fascinerende aanblik van bossen met kale bomen alleen in de toppen nog wat bladerkleur te ontwaren kraaien huizen er met tientallen paren zon lijkt er toch even…

ze valt me plotseling op aan de rand van 't park staande in de avondzon kijkt wat onwennig doch met een glimlach op 't gelaat er wordt kennelijk van haar een foto gemaakt ze is overigens zelf een plaatje haar benen fraai en slank voeten gestoken in schoenen met extreem hoge hakken jurkje valt zwierig neer haar taille is rank…

doordringende snijdende koude in een gure oosten wind mijn voetstappen klinken wat dof op het met klei doorweven grind bomen zijn groen uitgeslagen mos stijgt op langs de stammen hun kruinen bewegen en ruisen zacht er wordt de komende dagen wat lichte sneeuw verwacht beklemmende intense stilte omringt me in 't hart van 't bladerloze…

Als tranen lopen regendruppels langs de ramen die kreunen en steunen onder de druk van het geweld. Dat takken doet afrukken van de voor de woning staande plataan en bladeren doet opstuiven door de lucht waarna deze vervolgens neervallen in mijn achtertuin. Krakende geluiden op zolder doen me er aan herinneren dat de kracht waarmee de storm…

Die maandagochtend op kantoor. Een hand strijkt over mijn rug wat mij rillingen doet ontlokken, mijn spieren doet samentrekken en een glimlach tovert op mijn gezicht. Haar ranke - slanke gestalte herken ik uit duizenden, evenals de kleur van haar ogen, haar parfum en de vochtige warmte van haar mond. Net als die trippelende passen met…

ik zag 't vandaag opnieuw de grauwe onzekerheid van 't bestaan omlijst door storm en regen door oorlogen van huis verdreven in een tentenkamp gepropt waar uitzicht op een nieuwe toekomst aanwezigen wat hoop doet geven hopelijk is 't verblijf hier voor hen maar voor een korte tijd al lijkt hun eigen tijdsbegrip door de oorlogsellende…

het Franse platteland de vaak geroemde campagne bergen, heuvels, weilanden, bossen en meren de drang om hier ooit terug te keren de rust en stilte haar intense natuur die je snel deelgenoot maakt van een ander levensritme en na verloop van tijd positief invloed heeft op je gemoed alsmede het gebruik van 't gezonde verstand…

Wanneer de klok straks twaalf heeft geslagen. Als we het glas heffen in een eendrachtig gebaar. We de beste wensen hebben voor elkaar. Een oog dicht knijpen voor hen die zich misdragen. Het nieuwe jaar heeft ongetwijfeld verrassingen voor ons in petto. Hebben we straks allen juist minder; dan meer inkomen netto.…

getrippel van hakken op de stenen fraaie benen; rank en slank even model tegen wil en dank mooi rood gelakte nagels van haar tenen het is de eenvoud van haar houding zo normaal en niet overdreven zo heerlijk vrouwelijk als ware door god gegeven maak voor haar zowat een buiging ze schrijdt voort tussen 't winkelend publiek nog een keer kijkt…

laat ik u dit nu eens poëtisch vertellen kan mij soms werkelijk ernstig storen aan 't dagelijks regenachtig weer tijdens 't ochtendgloren doet dan gelijk mijn goede humeur hevig kwellen valt me hier zwaar tijdens deze donkere kille dagen soms met hagel, regen en gure wind ril zelfs als ik me voor de brandende haard bevind draag in huis truien…

De karakteristieke witte rotsen van Les Alpilles glimmend na de regenbui een magere zonnestraal breekt door de wolken dampend gebleekt kalksteen met resten van een oud middeleeuws fort om me heen rotsen, wijngaarden,akkers en kleurrijke woningen in de verte stralen enkele gele bloemen op de rand van een door bauxiet okerbruin…

ze zijn nog maar met enkele bewoners in 't vervallen dorpje op de heuvel vergeten en in de tijd verloren primitieve boerderijtjes waarin comfort ontbreekt 's winters vochtig en tochtig lekkende daken en muren veel verrot hout 't ruisen van de wind door toppen van kale dikke beukenbomen het dorpje is reeds dood en koud…

die nacht was 't volgens de postkaart begonnen te sneeuwen als motten dansten de vlokken rond de panden om vervolgens zacht op bomen, boerderijen en huizen te landen alsook op struiken en heggen: gelijk een groep spreeuwen een stevige bries kondigde zich voorts vanuit het oosten aan witte sneeuwgordijnen sierden in een oogwenk de bomen waarin…

een gure frisse wind witte bloesem aan een boom de herdershond in het veld in de voortuin staat een kind wit met grijs gekleurde luchten hemel wordt allengs bedekt door klapperende vleugels van ganzen die naar 't zuiden vluchten…

jij weet toch ook dat beelden zwijgen gevoelens zich kunnen laten manipuleren dat liefde voor elkaar niet alleen bestaat uit af en toe heftig copuleren doch zeker ook verbaal moet worden onderhouden door met elkaar te praten en elkaars mening te respecteren…

ik zie haar wekelijks in de supermarkt vriendelijk zit ze dagelijks achter de kassa glimlacht steeds naar mij gewis haar bruine ogen stralen terwijl soms een rode blos op haar wangen verschijnt donkerblonde haren vallen speels over haar schouders als ze zich elegant beweegt fraaie slanke handen met groene nagels reiken mij…

het begon vanmorgen zo mooi een hemel blauw als azuur kersenbloesem glinsterend in de dauw eerste bloeiende amandelboom stond fier te pronken in de zon bij een oude vervallen tuinmuur doch 's middags veranderde het weer donkere wolken kondigden zich aan weg was de zon waarmee de dag zo vriendelijk begon tulpen bogen hun koppen…

ik staar vertwijfeld naar de sterrenhemel zie je gedaante als het ware zitten achter het stuur van je auto je betraande gezicht, vertrokken van woede en emoties de harde woorden die onverwacht zijn gevallen dreunen na in mijn hoofd ik weet niet eens meer waarom maar mijn gedachten zijn bij je elke beweging van het voertuig…

ze staat daar zo lief op de boulevard stralend in haar witte zomerjurkje met blote voetjes op de warme tegels van het trottoir het ijsstokje geklemd in haar linkerhand haar vreugdevolle gelaat zegt alles over haar gedachten moeder moet nog even wachten het nu een kwestie van likken maar…

een lichtflits de harde knal vervolgens grijze rook gegil en geschreeuw mensen vallen achter hun bagagetrolleys op de vloer hier wegkomen is een hele toer doden en gewonden blijven achter op de grond welke besmeurd is met glasscherven en bloed van veel mensen welke hier op deze Brusselse luchthaven hun ongewenste…

het jurkje waait wat op moedervlek siert haar linkerdijbeen opvallend fraaie, slanke, lange benen nog niet door de zon gekleurd groot contrast met de vuurrode nagels van de tenen staat stil om zich heen te kijken hand beschermend boven haar ogen haar blik zweeft over het strand zwaait opeens enthousiast en glimlachte even tegen mij daarna…

blonde haren in een staart bril met zwart montuur blauwe toegeknepen ogen kijkt een beetje zuur heeft een moedervlekje op haar linkerwang mascara is reeds doorgelopen vermoedelijk op dit vroege uur al enige tranen vergoten ken haar niet, zie haar thans voor 't eerst gewoon een lief meisje op een fiets doch haar treurige…

een snelle vleugelslag zon beschijnt haar kleurig lijfje ze danst op en neer zonder iets aan te raken het zelfde rondje keer op keer om vervolgens in tegenspraak tot alle natuurlijke wetten zich een kort moment op mijn handpalm neer te zetten…

stil zit de man voorover gebogen gedwongen houding onder een grote groene paraplu blik gespannen en strak gericht op de hengel en dobber hij rilt even; heeft zich wat meer naar ’t hoge riet verschoven terwijl het vandaag toch stevig hemelt blauw gele flitsen schieten soms als pijlen uit wolken naar beneden de atmosfeer voelt…

hand in hand lopen ze te sloffen over het drijfnatte strand terwijl de wind boosaardig om hen heen huilt en grijze wolken zich vormen tot een klagelijke massa regen valt onverdroten neer op hun reeds doorweekte en verkleumde lijven even staren ze naar de golven waar schuimkoppen zich grauw en ruw bollen om vervolgens met geweld uiteen…

uitdagend kijkt ze me naakt vanuit de winkel aan op die poster aan de muur die blik, de fiere borsten, haar slanke benen elegantie wordt flink versterkt door haar vloeiende vrouwelijke lijnen en de opvallende roodgelakte tenen doch vooral door de expressie van haar gelaat raakt menig mannenhart overstuur haar geprononceerde heupen…

ze stonden wat te turen handen boven hun ogen starende blikken gericht op de zee slechts gekleed in een fel rode bikini en een donker blauwe boerkini gewoon gezellig samen hand in hand twee jonge vrouwen op ‘t strand…

zit al vroeg achter mijn bureau kijk uit over toppen van kaal wordende bomen werk vlot niet; zit wat te dromen computer geeft me verdomme ook niets cadeau van achter mijn keurig gepoetste bureau kijk ik door de natgeregende vensterruiten hoor de wind en zie de regen buiten zich vermaken met gevallen bladeren en stro zit stil te zitten achter…