Alle inzendingen van marcus neuborg

Zon valt op de gevel een zoveel duizenste tegel verlicht door een ster aan de hemel Wij verven de wolken blauw zingen op die steiger dansen door tot de dauw De zomer komt eraan een groot feest hier ver vandaan Dans dan mens en laat je gaan ver weg o maan o maan waar komen wij vandaan waar gaan wij naar toe toe het toeval bestaat…

Geboren in de hel maar het leven is vluchtig opgaan in het licht water stroomt snel weg weg van alles het vriest daar in de hel het water stroomt te snel snelweg wielen rijden de kar voortgetrokken door 6 zwarte paarden en die witte slaaf van dit bestaan ier hugenoot of een schipbreukeling bataviaan uit uit het oude Java door de ring…

Alles wat zweeft tussen goed en slecht alles wat proeft tussen nep en echt alles nooit krom is en niet recht optimaal op naar een eigen verhaal middelpunt in u eigen universum een reden om je bij neer te leggen stil op je rug in het gras een zwaluw in de lucht die slaapt en droomt in zijn vlucht vlucht weg van alles en iedereen onder…

De snelweg vliegt onder de wielen als een donkere rivier, inhaleert ie de nacht diep in lichtjes zweven voorbij er is geen landschap te zien in het verre duister en luister naar de nacht magie wordt verwacht.…

Hoe een ander mens over mij denkt Wat moet ik daar van denken dan?…

Het zat veel te hoog en wat ik zag begreep ik niet te klein dit brein te groot die hoop spinsels veroorzaken een oneindig geloof.…

in een enkel ogenblik fiets jij voorbij de lucht trekt open boven mij alsof de ketting breekt in enkel nog wat scherven ik laat de zomer niet bederven zwerven door de tijd heen wat een hard gelach wat een lach wat een dans cadense…

jij leert mij nu al om te kijken naar de andere kant te kijken naar de waarheid noord scoort zuid samen vooruit jij geeft mij nu de hoop de kogel in de loop lach naar mij overtuigd dan schrijf ik in vuur vooruit…

De straten zijn rivieren gevuld met dronken batavieren alles en iedereen helemaal los mens ga lekker wandelen in 't bos Geuren en kleuren vertellen iets moois paden en rustige verhalen trekt iets meer de geest omhoog Zachtjes aan haar rode hartje beloven dat de tijd inderdaad ooit uit zal doven Net als lichtjes ooit eens verdwijnen…

daadkracht krachtig in de vrucht verborgen o kijk toch naar de dag van morgen…

Proef jij het ik denk van niet niet waar tijd is maar relatief en u o zo negatief Wablief? dekhengst en de beste stuurlui staan aan wal hier is mijn gal vevloekt dit bal zij verliet die oude bloem een zoen voor haar jong dat zie ik als een goed sterk krachtig gebaar mijn haar nog steeds niet grijs tijd is het bewijs van uw oude…

zonder pas zal ik gaan rond de aarde in haar baan onherkenbaar onbesproken herondekt samen met slag en snaar vol moed heeft ontmoet lichtjes in de lucht als parels vallen in hun vlucht omhoog als terpetine dat verdamt zij heeft mijn hart verlamd o lam o lam o tijger in de nacht nachtwoud ik huil om het zilver maar kreeg goud…

Dit schrijf ik voor u vanuit mijn diepe slaap ontwaak Maantuin u gaat naar de maantuin toch? Wat? stamel ik zijn we er al dan? en kijk uit het raam of ik de zee al ergens bespeur Nee nog niet zegt de taxichaufeur.…

bijna die bladzijde sla ´k om dertig plus één zomaar een jaar omgeslagen bladzijde in mijn leven mijn verhaal moet nog veel leren ´k ben namelijk pas begonnen dus voorlopig nog niet klaar bijna vergeet ´k jou mijn anker in een zee vol van tranen mijn veld in de ochtend mistig met dauw bijna dacht ik te kunnen dichten de wereld wat verlichten…

wij ontwaken temidden van de vlam de eeuwige vlam zo rood en heet een rozen doorn die prikt in vuur en vlam zo heet maar in het midden en begin is ie blauw koel en vind geheimen verborgen in `n eiken kist wij zijn geboren of hebt gij u vergist na sissen in verborgen symboliek u prins zegt allen u dit wij zijn broeders en zusters…

mijn tijd mijn waarheid het is herfst ach zij heeft gewoon haar naam in mijn bast gekerft…

Verborgen in een verhaal het wordt langzaam ochtend de straten beginnen te leven wij spelen het spel van een dagelijs leven door moeten wij zijn nog niet opgegeten de tijd in vrijheid komt de morgen lonkt als de geest nog eenmaal los mag komen boven grond en daken boven daden en graven loze beloftes en koffiepauzes tussen muren van gezichten…

Zonder een vrouw is een man altijd onvruchtbaar.…

Met mijn rug naar de zee loop ik het lange pad af richting een plek waarover mij verteld is vreemde insecten en hagedissen houden mij nauwlettend in de gaten de receptie is leeg alleen het geluid van een brommende ventilator verstoord de stilte zo rustig had ik het niet verwacht u wordt verwacht wat? schrik ik op, u verwacht mij verwacht…

Uit het niets gebroken verbogen verborgen verlangen in tevoorschijn komen dalen in donker zoeken naar licht een uitweg vinden ook al weet je het niet vanbinnen brandt de waakvlam stil zucht je de woorden weg lopen door straten zonder naam zonder doel zonder gezicht waar is hij toch gebleven die naakt staat tegen de draad in gaat die…

wij lagen precies op die grens tussen noord en zuid LVGDVNVN hier en nu nu bestaat niet de taal is dood gegaan in een ander universum zijn wij geen aard wezen beweeg maar op het ritme dans maar door de tijd geeft geen gehoor.…

toen het riet die zomer begon met praten toen vleermuizen vertelden je moet nooit meer vragen kon alleen de waarheid wegblijven op de rand van stad en park sloegen wij alles van ons af wij konden nooit meer vergeten wat ons was aangedaan wij bleven hangen in een synoniem om terug te keren naar onze achternaam om maar niet te spreken over…

Mischien moet ik wel terug gaan naar de nacht naar binnen als buiten niets echt leeft of het licht vergeet hoe het zich een baan naar buiten breekt door wanden afgewerkt in gebroken wit laat dat dan een groot donker gat achter? en verderweg in de ruimte vinden wij niets meer dan een pad dat uitgestippeld voor je ligt waarin wij verdwijnen…

de muren spreken nog langs de weg omhoog een wenteltrap eindeloos alleen de blinde nacht klikt en klopt op oude verwarmingsbuizen gedaantes verschijnen samen met het maanlicht dat mijn gezicht verbleekt omhoog ik kijk omhoog.…

Er gaan deuren open die normaal gesproken dicht blijven voor altijd op slot todat haar vingers zo gaaf geschapen de sleutel zachtjes omdraait ga of sta stil in de storm ga en ga alleen niemand herkent je het is donker…

Om maar niks te zeggen tussen een rails in liggen waar leidt dit heen vaarwel en tot kijk tussen in wat blijkt? het eind der tijd blijkt een nieuw begin erbuiten vallen en wakker worden er precies midden in waar zit jij je intussen straten in verhalen van nu een woord laat je baren het is tijd om uit te varen.…

Wanneer wij samen komen op dat pad waar de bomen scheef zijn gegroeid en als oud romeins bouwwerk gebogen gaat over ons twee pas dan besef ik het doel van mijn droom het is geen eind het is tijd om te leren leven lezen en schrijven verder weg kijken dat is geen einde dat het begin van een nieuw verhaal ......…

door het oppervlaktewater komt zij omhoog nehalennia open mond een regenboog het water danst sierlijk om haar heen geen taal mag sterven in het lot wie dan ook wie kan herinneren het vuur en de dood wie niet bang is mag sterven oog om oog tand om tand wij vallen steeds dieper geen nagel houdt stand geen boek geschreven voordat de hel…

in tijd zoeken wij de woorden herlezen in een universum geboren bloesem moet vallen zinnen scoren gedachtes in tijd vleugels branden tot wij opnieuw vallen horizon zonder eind niet te begrijpen alleen maar voelen en de kleuren ruiken…

langs het park een smal pad waar je stil staat wacht watervogels dansen in de ochtendzon mensen zoeken naar een god hoe het ooit begon de waarheid schuilt achter de sterren boeken praten letters vertellen het jeukt vleugels verbranden en vuisten slaan niet meer het is het uitzicht echt waar…