Netgedichten

netgedicht (nr. 27.416):

Los bol

De straten zijn rivieren
gevuld met dronken batavieren
alles en iedereen helemaal los
mens ga lekker wandelen
in 't bos

Geuren en kleuren
vertellen iets moois
paden en rustige verhalen
trekt iets meer
de geest omhoog

Zachtjes aan
haar rode
hartje beloven
dat de tijd inderdaad
ooit uit zal doven

Net als lichtjes
ooit eens verdwijnen
stoppen met schijnen
in het eindloze duister

Stoppen de knoppen met tikken
takken uitbloeien
rozen verdorren door
de tand des tijds

Maar laat het hart nog
voorlopig volop bonken
de paukenslag van ons hart
haar ogen lonken
en de tijd staat voor
voor heel even
stil