Alle inzendingen van marije Hendrikx

vanaf het prille moment waarop de gevederde zijn lange hals om haar verlangen windt de snavel neervlijt in de welving van haar borsten haar naaktheid toedekt met zijn verentooi wéét zij zijn vermomming zij laat de vogel en wiegt het kind verjaagt de onrust uit zijn ziel haar buik wordt verlangen maar zij wacht tot de man in de…

bij volle maan zal zij dansen waar onder luid applaus oogstrelend ze zich ontdoen zal Van windsels en sluiers één voor één wervelend en draaiend sneller dan ogen volgen maar zijdezacht huiden zullen verdwijnen bij het licht van de maan in het uur van waarheid komt dat zien volkomen weerloos zal zij naakt zijn laatste restjes…

in de verte de ebbende zee die fluistert kom , kom maar mee zich terugtrekt en zachtjes weer opkomt en dichter en dichter been voor been drapeert zij een schuimkrans om mij heen een kokkel legt zij aan mijn voeten terwijl de wind de wolken roert en t spiegelbeeld mij zacht vervoert word ik de wolken en de zee http://www.youtube.com…

ze houdt van esdoorn en van ebben waar in het diepe hart zij vastgeklonken klanken hoort die om bevrijding smeken dat is waarom zij vorm geeft en zich een weg beitelt naar de ziel die daar verborgen op ontknoping wacht dagen, weken maandenlang schaaft en schraapt zij ruimte voor geboorte van tonen die tegen vuren zullen weerkaatsen…

hier is niemand behalve dan de stilte onder hoge bomen waakt eeuwigheid zelfs het glooiende landschap tot aan de einder spreekt slechts stilte bladeren knisperen onder gelaarsde voeten die naar water voeren en dan het water behalve hier en daar een zachte rimpeling windstil zwijgend turen bomen naar hun spiegelbeeld en voor het…

welke taal wordt hier nog gesproken in dit land dat ook het mijne is de stad waar ik woon heeft mij dood- gerekend in het licht van de tijd en dood leef ik onzichtbaar voort toch behoren wij allemaal tot dezelfde wereld al delen we enkel nog wolken en de wind die de zee gebiedt om mij heen wonen maskers waarachter gezichten en daarom…

je kunt hier niet zijn spreekt de man in functie maar jij blijft staan trots en recht en je zwijgt je moet weg spreekt de man - namens de wet jij hoeft niets uit te leggen je weet dat hij weet en hij schreeuwt met de wet in zijn ene en machtsvertoon in zijn andere hand vernielt hij je shelter en hij brult maar jij blijft stil…

zij is een houten pop die aan wat touwtjes hangt die buigt en rekt en strekt levenloos zo uit zichzelf uit het juiste hout gesneden voor het schaakspel van de macht zij is een houten pop die aan wat touwtjes hangt waaraan zij danst zij buigt en rekt en strekt zij draait - zij wordt bewogen ZIJ WORDT BEWOGEN…

ik wil heus nog wel dansen maar ik kan het niet dit huis heeft geen bodem meer de toetsen van de piano zijn vastgeroest jij nam de muziek met je mee toen jij vertrok werden de ramen gaten waarin de storm vrij spel speelt nu zijn er geen seizoenen meer ik wil heus nog wel dansen maar het kan niet meer…

eens zong zij bloemen uit haar mond en vogels uit zon-doordrenkte haren lachte ze haar tanden bloot en danste zich vrij in t mulle zand haar ogen groot en wijd keek zij hongerig uit naar de wereld maar na het knellende ontmoeten loste haar lach op in dovemansoren In pirouette bewoog ze naar omlaag daar zingt zij nu een eigen lied haar…

waarom zou u naar een dichter luisteren die met vogels spreekt waar mensen niet toereikend zijn die zich klampt aan vleugels die hoger vliegen dan bommen en kogels glad als olie de dichter die vleugels spreidt - die opvliegt en in woorden woont - omdat mensen niet toereikend en water en aarde zijn bevuild vanuit de hoge lucht…

als de kast wedergeboorte prijsgeeft beklimmen zij de hoogste steigers om zich in kleuren en geuren een ornament te kronen hij en hij samen de ziel van hun huis zingt uit kloppende kamers van eros en amor uit volle borst zingt zij in een - zich steeds herhalend - refrein tot op t sterfbed toe en ver daarbuiten want er is iets dat…

hier staar ik mij omlaag naar verdronken werelden waar in 't hart van de stilte mijn spiegelbeeld verdwijnt in het jouwe zoals takken van bomen in zacht golvend water omgekeerd leven fluisteren zo lief en tederdicht vallen wij oneindig samen…

de schemering voorbij wil ik zoals die laatste nacht waarin jij weet - elk duister tart terwijl de dood al spreekt zo luid dat je mijn hand - mijn hoofd - mijn hart die hele lange nacht wiegen wij elkaar tot nooit meer pijn - nabij beloven wij weer jij en ik tot ons - in eeuwig samen Jij bent altijd alles - zei je zoals toen bij 't bruisend…

Voor Conny en Henk kijk hoe ze dansen met het leven rond en rond hoe ze cirkelend en draaiend zo vanzelfsprekend vloeiend samen zo onophoudelijk licht en dan hun ogen zoals zij in elkaars ogen alleen daar alleen zij hun wals in driekwartsmaat zo tot de rand van 't leven tot het uiterste en verder nog tot aan 't sterven…

in spiegelend gebaar zag ik mij wonen in ons woordenthuis een dromen- waarmaak-huis een -elke- dag- speeltuin-in - zand - en -water verboden voor onbevoegden niet aanraken, niet voederen dat doen we zelf wel in onze schelpen woonde de zee wie is er bang voor Virginia Woolf riep je soms lachend jij niet we speelden uit en keerden thuis…

hij zou begrijpen dat door je vingers glipt wat je handen niet vast kunnen houden wanneer alles om je heen lijkt te zwijgen hij zou je toefluisteren dat het een wordt met de wolken dat lied - dat van verlangen zingt en bladeren van bomen schudt ik ben daar ook - zou hij je zeggen zo beroerd door de adem van de wind roept alles jouw…

als een springvlo zap ik opgewonden langs digitale - poetisch sensuele woorden maar in de de opmaat naar 't orgasme verlang ik hevig naar wat eerder mij behoorde dus tag ik mij vol overgave - opnieuw in boekenwurm lees boeken die ik strelen kan -en zacht betasten liever een levende - ruikende - voelende boekenwurm dan 'n dooie cybervlo in…

daar waar je nu bent zo verbonden met alle seizoenen is de liefde bevrijd in regen en wind zo innig tederdicht dat zelfs de woorden en alle toonaarden niet en mensen bij lange na niet nooit. alleen wij…

voor Amanda meneer Houtebeen rakelt het kind weer op dat tussen poes en hond en vreemde eenden bladeren naar beneden laat dwarrelen als vogelveertjes die zij volgt tot in de kelder van haar diepte om daar het geelste geel te vinden heel zachtjes tilt zij die warmte tussen ranke handen omhoog zo wordt zij 't maan-meisje dat probeert…

en daar gebeurde het wolken verdeelden zich de engel maakte zich los om vrede te vliegen hoog in de lucht van quarteira ver over oceanen en werelden strekte zij warm gouden vleugels over grijs en grauw vrede - zong ze vrede…

de zee vertelt van zoveel maar vooral van het doorzichtig vliegen van het onbenoembare en het raakbare dat alle liefde in zich draagt en meer dan dat het meest vervullende - meeslepende - haast onbereikbare het grootse - slechts te bevatten door hen die aangeraakt werden in diepten en hoogten hoger en onstuimiger dan de golven…

wij moeten anders kunnen - spreekt de man want jij als enige - met jou alleen is er zoveel te delen laag voor laag legt hij haar voordeel uit - alfabetisch lexicografisch alleen dan- zegt hij- alleen dan andermaal verzamelen zich een voor een zwarte raven in haar haar ze krijsen in haar oor nog eer het startsein is gegeven is het spel opnieuw…

na lang en zwaar zo uitgeblust in schemerige schijn geslapen word ik door wimpers heen gekust om uit mijn schuilplaats te ontwaken mijn prins de witte vogel vliegt onwennig sla ook ik mijn vleugels uit ik ben niet bang - hoor ik - wetend dat je liegt en ik klap-lieg met je mee ertussenuit de uil is weggevlogen verlamd blijf ik in ons gevangen…

lege handen reiken naar nevelige verten waar zich meedogenloos gespleten waarheid openbaart hoor ik je rammen op de toetsen van je vleugel waar rauw en hartverscheurend de klank in schreeuw ontaardt en dan is er het diepe kreunen van genot wanneer nog half in slaap jij onder witte lakens voldaan mijn hand omvat - zo groot en groots in klein…

Schommelend wiegend en deinend dans ik mezelf op weg naar vandaag waar groene maan onderging komt zonnekind haar lief - gele liedje brengen zij schildert een hemel van blauwe korenbloemen nog voor haar gesprokkelde letters tot woorden worden al wat zij zo aan-raakt verandert uiteindelijk in goud…

neem me mee - smeekte ze - neem me mee terwijl vanuit de verre lucht eerst van opzij dan weer omhoog hij opzettelijk in haar blikveld vloog zo dicht bij haar en bij de zee ving zij de vogel in zijn vlucht ik wil met jou - sprak ze toen weer de vissen en de bomen de mensen en hun kerken niets zal ons meer beperken zelfs niet een spookbeeld…

zoals zij garen spint uit ochtendgloren en weer kan lachen naar de maan verbindt zij draden uit haar midden naar alle dingen die bestaan wordt zij opnieuw geboren zij reikhalst gretig naar de zon en hijst zich uit haar dal omhoog uit nevel van voorbije tijd schildert zij een regenboog van eeuwigheid tot waar 't begon…

toch zijn er weer die warm oranje dagen waarin de wereld klopt in mij verlaten wil ik dan de schemer van voorbij om blije vogel tussen groen- en blauwe veren hoger dan hoog het leven in te dragen de onderstroom verdwijnt en ook de kou daar waar het zonlicht tovert tussen groen van geel tot blauw en vermiljoen baad ik me vrij in alle kleuren…

onstuimig-verre oceaan rolt vloedig-dikke lagen zand over een - van God verlaten - strand om open wonden toe te dekken alsof zij nooit hebben bestaan en diep onder de aarde waar zij hun vleugels zandig nat door tochten langs het donderpad naar het domein van helledromen onmogelijk verzwaarden waar zinnen niet meer in beheer bewegingen…