Alle inzendingen van marije

als een springvlo zap ik opgewonden langs digitale - poetisch sensuele woorden maar in de de opmaat naar 't orgasme verlang ik hevig naar wat eerder mij behoorde dus tag ik mij vol overgave - opnieuw in boekenwurm lees boeken die ik strelen kan -en zacht betasten liever een levende - ruikende - voelende boekenwurm dan 'n dooie cybervlo in…

daar waar je nu bent zo verbonden met alle seizoenen is de liefde bevrijd in regen en wind zo innig tederdicht dat zelfs de woorden en alle toonaarden niet en mensen bij lange na niet nooit. alleen wij…

voor Amanda meneer Houtebeen rakelt het kind weer op dat tussen poes en hond en vreemde eenden bladeren naar beneden laat dwarrelen als vogelveertjes die zij volgt tot in de kelder van haar diepte om daar het geelste geel te vinden heel zachtjes tilt zij die warmte tussen ranke handen omhoog zo wordt zij 't maan-meisje dat probeert…

en daar gebeurde het wolken verdeelden zich de engel maakte zich los om vrede te vliegen hoog in de lucht van quarteira ver over oceanen en werelden strekte zij warm gouden vleugels over grijs en grauw vrede - zong ze vrede…

Je zit daar zegt niks je heb geleerd je bek te houden je durft niet te zeggen wat je dwarszit je houd je mond en lacht maar je bent gebroken net een kapot gegooide spiegel Als die muren om je heen zouden willen praten hebben ze zoveel te vertellen zouden ze zoveel uitleggen want elke keer als jij vecht genezen jouw littekens een…

de zee vertelt van zoveel maar vooral van het doorzichtig vliegen van het onbenoembare en het raakbare dat alle liefde in zich draagt en meer dan dat het meest vervullende - meeslepende - haast onbereikbare het grootse - slechts te bevatten door hen die aangeraakt werden in diepten en hoogten hoger en onstuimiger dan de golven…

wij moeten anders kunnen - spreekt de man want jij als enige - met jou alleen is er zoveel te delen laag voor laag legt hij haar voordeel uit - alfabetisch lexicografisch alleen dan- zegt hij- alleen dan andermaal verzamelen zich een voor een zwarte raven in haar haar ze krijsen in haar oor nog eer het startsein is gegeven is het spel opnieuw…

na lang en zwaar zo uitgeblust in schemerige schijn geslapen word ik door wimpers heen gekust om uit mijn schuilplaats te ontwaken mijn prins de witte vogel vliegt onwennig sla ook ik mijn vleugels uit ik ben niet bang - hoor ik - wetend dat je liegt en ik klap-lieg met je mee ertussenuit de uil is weggevlogen verlamd blijf ik in ons gevangen…

lege handen reiken naar nevelige verten waar zich meedogenloos gespleten waarheid openbaart hoor ik je rammen op de toetsen van je vleugel waar rauw en hartverscheurend de klank in schreeuw ontaardt en dan is er het diepe kreunen van genot wanneer nog half in slaap jij onder witte lakens voldaan mijn hand omvat - zo groot en groots in klein…

Schommelend wiegend en deinend dans ik mezelf op weg naar vandaag waar groene maan onderging komt zonnekind haar lief - gele liedje brengen zij schildert een hemel van blauwe korenbloemen nog voor haar gesprokkelde letters tot woorden worden al wat zij zo aan-raakt verandert uiteindelijk in goud…

Zoveel vrienden om je heen, Maar toch voel je je alleen. Allemaal houden ze zoveel van je, Maar je ziet dat zelf nog niet. Weet je, Jij bent waardevol. Jij bent geliefd. Jij bent kostbaar. En jij bent zo geweldig lief. Geef toch niet op! Laat jezelf niet gaan! Geef jezelf niet over aan demonen van de dood! Maar voel de liefde…

neem me mee - smeekte ze - neem me mee terwijl vanuit de verre lucht eerst van opzij dan weer omhoog hij opzettelijk in haar blikveld vloog zo dicht bij haar en bij de zee ving zij de vogel in zijn vlucht ik wil met jou - sprak ze toen weer de vissen en de bomen de mensen en hun kerken niets zal ons meer beperken zelfs niet een spookbeeld…

zoals zij garen spint uit ochtendgloren en weer kan lachen naar de maan verbindt zij draden uit haar midden naar alle dingen die bestaan wordt zij opnieuw geboren zij reikhalst gretig naar de zon en hijst zich uit haar dal omhoog uit nevel van voorbije tijd schildert zij een regenboog van eeuwigheid tot waar 't begon…

toch zijn er weer die warm oranje dagen waarin de wereld klopt in mij verlaten wil ik dan de schemer van voorbij om blije vogel tussen groen- en blauwe veren hoger dan hoog het leven in te dragen de onderstroom verdwijnt en ook de kou daar waar het zonlicht tovert tussen groen van geel tot blauw en vermiljoen baad ik me vrij in alle kleuren…

onstuimig-verre oceaan rolt vloedig-dikke lagen zand over een - van God verlaten - strand om open wonden toe te dekken alsof zij nooit hebben bestaan en diep onder de aarde waar zij hun vleugels zandig nat door tochten langs het donderpad naar het domein van helledromen onmogelijk verzwaarden waar zinnen niet meer in beheer bewegingen…

elke ademtocht glijdt onverbiddelijk langs grof schuurpapieren longen geperforeerde levenslucht vult levenloos mijn lege hart nu elke droom in duigen is gevallen wat verwacht ik nog van het leven - vraag ik mij niets - antwoordt de dromer - en alles want uit niets worden dromen geboren dromen zijn bedrog - zeg ik dromen zijn pijn…

de vogel vloog naar onbekende landen bracht hem haar liefste dromen mee naar waar zij hopeloos verzandden in liefdesvuur dat hij verbrandde aan 't eind van het bal-masque' en later van de schok bekomen zit zij gespalkt weer aan de oevers van haar zee zij ziet de aller-wildste stromen en wat er rest van zoete dromen dat fluistert zachtjes…

laat mij in tinten van aarde en zee voorbij de honderd kleuren rusten in het grijs van de avondschemer en in het zwart van de nacht laat mij vanuit het tepelvormige midden draaiend en cirkelend in eenvoud mijzelf verhalen de zee is mijn oor en het zand - mijn zinnen al het andere gaat mij niet aan…

eens vloog ik door een huiver van herkenning van levensmoed gespreid en hemels wijd synchroon aan de hartslag van de adelaar naar het land van nergens en er was geen bestemming noch was er voor de vlucht een doel om na te streven zo blind te vliegen in de hoge lucht de adelaar gelijk zo hemelsbreed en rijk maakt tomeloze dingen klein…

smiksem smaksem bliksem blaksum gluehwein en kamillethee aar en beitjes zonneweitjes erwtensoep en meeuwenpoep manderijnen everzwijnen vuurwerk bij een kerstkalkoen gebraden haantjes parelhoen maar niets is smikkel smakkel beter dan een heerlijk zuurkoolfeest op smaak gebracht met worst en spekjes door mijn lieve wildebeest…

besuikerde cherubijntjes spreiden hun vleugels sparren door ijspegelende ruiten op poederend tapijt maar later veel later na oliebollen en wafels pruttelende ketels en glimmende ballen engelenmomenten later de stilte voorbij zullen hyacinten en krokussen dwars door de witte pracht de hemel in komen steken kleuren verspreiden een…

achter het riet van de rivier heb jij mijn lief opnieuw ons lied gezongen dat galmde over karrenspoor en fluisterlokte door mijn oor tot in de warme onderstroom van passievolle kracht waar na een lange nacht van zien en van berouwen wij elkaar opnieuw aanschouwen geleid door grenzenloos verlangen en de passie die we delen in de veelheid…

elke dag sterf ik opnieuw als ik je zie als ik je hoor als je dichtbij als je ver weg denk ik ga.. kijk me niet aan hou me niet hou niet van mij niet nu niet ooit raak me niet laat me laat me maar en dan krimp ik sterf ik duizend doden mijn ziel die huilt spreekt andere taal kom kom maar blijf dan ga niet ga…

zoals jan- de kleine krullenbol de tijdsduur van haar dood in armlengtes meet - hoe lang duurt dood eigenlijk duurt hij zolang of zolang en ze gaan iets verder uit elkaar, die kleine handjes of zolang - en weer wordt de afstand groter tussen leven en verdwijnen of zo zo zo zo zo lang..... - nu spreidt hij zijn armen wijd - heel wijd.…

mijn lief heeft ons een bed gespreid op glooiend zachte duizendschonen met de passie van zijn lippen in de dingen die hij sprak en de hartstocht in zijn ogen mij zachtjes naar mijzelf geleid ik werd weer vrouw en ook weer kind in het vuur van alle dingen het leven van voorbije dagen raakte verloren in de wind toen het maanlicht werd bezwangerd…

die nacht gekleed in naaktheid en volle overgave ontdaan van elke franje waarop de wonderlijke stroom ons eindelijk in stilte samenbracht die nacht waarin je smeekte - KIJK ME AAN - heb ik mijn ogen geopend en meer dan mijn ogen om jou in liefde te ontvangen die nacht heb jij door mij tot op de bodem van mijn ziel DE WAARHEID GEZIEN dat…

in vrije val ontmoette wilde vogel pijnlijk en frontaal de rotskant van het beest dat haar meedogenloos verwondde haar vleugels tot de kern geschonden een val in neerwaartse spiraal nog nauwelijks van de schok bekomen gekreukte vleugels ingeklapt hoort zij uit nevelige verte spijtig verlangend lied de zoete lokroep van het beest het woeste…

kom maar- zei je- kom maar geef me je hand - en je omsloot de mijne jouw handen -mooie handen ranke - gevoelige - alles-omvattende kom maar - zei je- kom maar geef mij je bagage ik toon je aan mijn wereld aan de dingen die er waren en de dingen die er zijn ik toon je aan de mensen en de plaatsen de pleinen en de kerken vertel je wat ik denk…

Ik kan mijn gevoel niet omschrijven Daarom kan ik maar beter wegblijven Als ik het allemaal zou kunnen uitleggen Zou je mijn verhaal dan wegleggen? Zou je de scherven van tafel vegen? Met een gerust hard verder leven? Ik wil jou reactie niet weten Want bij jou of bij mij Zal er iets diep van binnen In heel veel stukjes breken Nu leef…

in elke vezel van mijn lijf ben jij als adelaar ontvangen diepe zielentonen roepen- blijf mijn vleugels leg ik vol verlangen vertrouwend in jouw adellijke handen laat ons vliegen naar de maan en verre ongekende landen om nooit meer in gemis te gaan wat is- dat is - wat was raakt nooit verloren want wij bewonen zonne- uren de eeuwigheid…