Alle inzendingen van marije

Wanneer ik bij mijn moeders ouders kwam, lag daar in de kast, tussen verre werelden, een grote schelp. Hij was oranje en opa leerde me "aan je oor hoor je het golven", en het ruisen nam me mee. Al jaren ligt die schelp nu hier, in mijn kast, hoewel wat stoffig, immer ruist daar nog opa en zijn zee.…

Namen laten sporen na, van hen die werden genoemd. Luchtig dromen zij voorbij, wanneer je 't niet verwacht, en wordt overvallen door heimwee naar een ziel die mist. Vrees dan niet de nacht, zij brengt ons nader tot elkaar. Zoek mij in de schaduw, ik ben niet dood, je vind me daar.…

De sssssstotter-tik is een venijn, ssssssteedssssss alssssss ik ietssssss tik, blijf ik hangen op die verrekte ssssss. Vingerssssss zoeken woorden, waarin de ssssss niet issssss. Maakt het lassssss moeilijk te verwoorden op papier, dat ik ssssssprekend niet sssssstotter, maar alleen hier. De oplossssssing dient zich aan; ik verwijder…

"Kut met peren" leerde moeder mij, is om verbaal ongenoegen te uiten, niet om weerloos fruit uit te buiten, toen ik vroeg hoe ze dan toch die combinatie voor zich zag. Naïef als ik was volgde op "wat is beffen" een hard gelach, en het woordenboek. Daar ik als enige van de klas om cunnilingus niet dubbel lag.…

Hier leeft geen angst niet hier nee, in mijn thuis, gebouwd van hout dat, hoewel oud, haar klank niet is vergeten. Het kraakt en piept enkel en alleen het ritme van ons leven, voor wie luistert en wil weten, hoe stormen te verduren die wanhoop waaien, mettertijd, en hoe te bestaan achterstevoren. Hier drupt alleen…

Ik ben van die generatie waar cola nog in glazen flessen kwam. De hysterie was dan ook groot, toen de petfles het stokje overnam. Ongelovig stuiterden wij de fles door de keuken naar elkaar, maar krassen op de keukenvloer bewezen, hij was werkelijk onbreekbaar.…

Pont des arts bezweek onder de liefde van zovelen. Miljoenen beloftes van wie ‘t gewicht verzwaarde, verdwenen onder water, de Seine kleurt roestig rood. Aan de oever werpt een man dagelijks zijn hengel uit. Hij vangt harten voor de wereld, zij verkeert in liefdesnood.…

Wat wisten wij van ouder worden, verstand komt immers met de jaren. Onbesuisd het leven als een wilde stier bestijgen, wij kenden geen gevaren. Maar onbezonnen slijt, en met het lengen, wordt een jongen, langzaam een man. Ogen knijpen nu dicht keren terug naar toen wij geen weet hadden, nergens van.…

Wij weigeren te buigen Voor gevoel van angst en haat Zodat liefde kan groeien Tot ongekend formaat…

Vroeger woei de wind zo straf, hadden we nog echte winters, waar aangevroren spelden op moeders schoot werden weggewreven. Snot pegelde aan neuzen, terwijl de dapperen het eerste ijs, onheilspellend hoorden kraken en of 't zou begeven. Bloemen plakten vast aan ramen, toen buiten nog wel eens naar binnen kwam, door kieren…

Ik draag stenen over gras, het gewicht kleurt mijn ogen zwart. Deze lucht draagt de jaren waarover vader schreef. Over mensen, en hoe niemand ooit de zon verjoeg. Zijn rimpelige handen schrijven nu over een man, die op zijn knieën vraagt om de dood. En ik las het, vader Maar niet vandaag. Vandaag gebeurt het sterven niet…

Echte mannen huilen niet, groeien groot door de klonten in de pap, die zij, zo jong ze zijn, verslinden als kerels. Echte mannen drinken bier, krijgen klappen als zij vechten, om een meid, en boeren het alfabet uit volle borst. Echte mannen hebben baarden, de stoerste een tattoo met hartje mama, en eten geen brood, maar…

Verlichte getuigen van schimmig samenspel staan samen, en tegen elkaar aan te palen. Nachten worden doorklieft met het schreien, zo schel, van echo's die wonen in enge verhalen. Flikkerend knijpen zij donker, open en dicht, verjagen schemer, zwervend achtergelaten. Standvastig wordt t schijnsel op hen gericht, die weten van het duister op…

Verloren van paden, in het wild verdwalen, wil ik overleven, terug naar simpel zijn. Waar wildernis zich oneindig laat herhalen, mij kokhalzend opslokt, en ik gulzig verdwijn. Betreden wil ik, die eindigheid der dagen, het kloppend voelen, weten van de essentie. Martel mij barbaars, tot ik ruwheid kan dragen, murw getemd, tot de kern van existentie…

Je ziet ze steeds meer; van die lama's die, gedachteloos in de verte starend, op een uitgedroogd stuk kauwgom kauwen. Oostblok blond, rood gelipt, net te wulps een duckface maken, met smakkende kaken die ze niet op elkaar kunnen houden.…

Trottoirs breken open 't verzet is begonnen tegen een vlak bestaan. Vanuit de kieren tussen tegels gluurt rebellie het kubisme moedig aan. De wereld ligt vierkant omkaderd tussen lijnen verdeeld. Wat krom is moet recht of wijken voor een perfect abstract beeld. 't Craquelé verraadt afwijkingen in evenwicht Begrensde…

Ik vind je om me heen, bladerend door een fotoboek, lach je al mijn pijntjes fijn. Vanuit mijn ooghoek denk ik je wel eens te zien, op de bank, nippend aan je wijn. Maar als ik mijn hoofd draai, zie ik alleen een afdruk, op de plek, waar jij eens zat. Op dagen dat ik je meer dan ooit, bij me wil, ruik ik aan de kleren, die je ooit…

Zijn lege woorden slokken de ruimte gulzig, stelen momenten. Dat waren de mijne. Als sporen van zijn stroom vervagen, slaat hij wanhopig terug, maar in lucht is er geen houvast. Paniek’rig het laatste woord, Maar geruisloos was zijn val. De stilte kwam en bleek zijn ballast.…

Een verre rommel Gromt zich Dichterbij Het wordt luider En Brult de oren Toe Kruipend neemt het De stilte, Om me heen Met de bek wijd open Gesperd Schreeuw ik daar Beestachtig, Als een dier, Mijn leegte Vrij.…

Oud, dat worden we met goed gedrag, dagen tikken eender weg, die malen niet om nog een dag. "haal eruit wat erin zit" of "carpe diem" is er ook zo èèn, van die dooddoeners, quasi intellectueel prijkend boven een kont. Nou, ik heb de dag ter handen genomen, heb haar uitgelepeld, kaalgeplukt, maar lege uren en minuten was alles dat…

De heuvel achter de haven Biedt een luist’rend oor. Vol vertrouwen deint zij loom mee met 't klaaglijk zingen van een vissersvrouw. Zij golft 't zwaarmoedig gezang, gebracht op het zuchten van de wind, verhalend over smart en wee en hoe zij nooit zal wijken voor de zee.…

Nog altijd ploetert geluk zich door de modder, zuigt zich als vanouds vast aan zolen van zielen, doelloos zoekende naar het onbekende, pas wetende wàt, als het zich openbaart. Want aan de horizon gloren verharde paden waar ‘t water zachtjes schroeit, en vogels in gevonden dromen pikken, waarvan de mooiste worden doorgegeven…

In mij zwelt de herfstwind aan en fluit aardse kleuren, door de krochten en kieren van dit alles hier. Zij weerkaatst schraal van gleuven, om golvend neer te gaan. Het stormt in mij, maar vederzacht resoneert het rood, hoor je de kracht, van noten, guur gestreden, in de tragiek van toon verslijten? Haar waaiend lied stuwt echos…

Naar buiten gelokt voor avontuur haakten wij aan prikkeldraden, onze zolen stampten doelloos paden, door t hoge gras en of er dan misschien stroom op stond, de laatste keek dan altijd zo geschokt, als hij de klap opving voor ons allemaal. Wij likten onze wonden, flierefluitend in ons fort gebouwd van hooi, en loeiden met de koeien…

Fragmenten van 't Leven,verloren, Hopen op, tijdens Bestaan. Ik veeg ze in potjes Op een dag zijn er geen over, ben ik vergaan. Gelabeld heb ik ze op datum gezet, in jouw gedachten-kast. Daar waar ik was, Wil ik blijven, herinner mij, Hou me nog iets langer vast.…

Naast mij rest het hemelgewelf. Zielen om mij heen ter aarde gestort. Wie mag er dood, Er is ruimte tekort, En wie blijft leven, Veroordeelt u zelf.…

Vandaag kwam wintertijd Aangesjokt. Heeft zich weer aan koude onttrokken Bracht gure wind, sneeuw en november mee, Kommer en kwel en ach en wee. Daar gaan we weer De lange maanden in ‘t verschiet, Ik moet je eerlijk zeggen Die winter, ik moet hem niet.…

Vogels zuchten Onder t Vergezicht Plots is hij daar Die aanzuigende lucht Een gevleugeld Vertrek naar lengend licht Samen vliegend in de V van vlucht…

Mijn vader kreeg twee dochters, mijn kleine zus en ik. Wij konden heel goed drammen, zodat wij òns zin kregen, dan werd 't tijd voor kinderen voor kinderen, ergens halverwege. Luidkeels vanaf onze plek Schalde dan door de auto "hahaha je vader, ja je vader die is gek."…

In mijn kinderjaren Wilde ik altijd weten Hoe lang iets rijden was, Alsof de wetenschap Van minuten Me grip op reizen gaf. Niet hoe ver we gingen, Maar hoe lang de reis zou duren. Nog altijd zegt afstand me weinig Maar trek ik rond in uren.…