Netgedichten

netgedicht (nr. 57.643):

Primair verlangen

Verloren van paden, in het wild verdwalen,
wil ik overleven, terug naar simpel zijn.
Waar wildernis zich oneindig laat herhalen,
mij kokhalzend opslokt, en ik gulzig verdwijn.

Betreden wil ik, die eindigheid der dagen,
het kloppend voelen, weten van de essentie.
Martel mij barbaars, tot ik ruwheid kan dragen,
murw getemd, tot de kern van existentie.

Waar ik, dierlijk haast, het roepen heb gehoord.
Schril zwelt het aan, tomeloos van aard,
maakt mij zwoegend los van menselijk leed.

Waarvan vergankelijkheid het meest wreed,
tot het sterven verslagen bedaart,
en alleen nog, lawaai van leven, verstoort.