Netgedichten

netgedicht (nr. 57.703):

Vrieskou

Vroeger woei de wind zo straf,
hadden we nog echte winters,
waar aangevroren spelden
op moeders schoot
werden weggewreven.

Snot pegelde aan neuzen,
terwijl de dapperen het
eerste ijs, onheilspellend
hoorden kraken
en of 't zou begeven.

Bloemen plakten vast aan ramen,
toen buiten nog wel eens naar
binnen kwam, door kieren
in kozijnen blies, waar ik wakker lag
om het wit dat wachtte,

op mijn maagdelijke stappen
want het vers geknisper van
kristallen, onbetreden,
klonk als een belofte, en bracht mij
slapeloze nachten.