Alle inzendingen van mobar

De straten hebben namen van mensen en betekenis en anderen anoniem zijn zonder stem geboren de pleinen staan vol bomen ‘t volk heeft daar haar dromen en vrienden zonder geluid gaan onbemind verloren de buurten zijn net dorpen maar zonder sterke schouders de schooiers die verliezen die hebben vaak geen ouders de parken zijn weemoedig…

De groene velden van ons eerste geluk zijn van een andere geschiedenis in een door verdriet vergeten verleden de nevel sluipt in mijn gedachteland ergens in jouw diepte schuilt een uil om mijn domheid te bespieden beschavingen zijn samen gekomen in het ultimatum van onze liefde zo zijn wij schaduw en blijven wij droom de avond schemert…

Wanneer ik aan je denk voel ik me alleen want je loopt weg van de werkelijkheid en de droom is slechts een schim wanneer ik niet aan je denk voel ik me eenzaam want je bent er niet in mijn droom en de werkelijkheid is slechts een film in gedachteland aan de oevers van mijn denken schep jij letters uit mijn woordenzee bedek…

Altijd met zijn eenzaamheid dat hij eenzaam zwerven zal door onderhuidse spanningen nabij de zee van blauwe gedachten   tussen de overblijfselen van onzichtbare gordijnen der liefde als een nooit voltooid schilderij aan een muur van groene gevoelens op weg naar stille horizon met niets anders te verliezen dan zijn droeve eenzaamheid in…

Vier witte muren begrenzen ratio in eenzaamheid voor allebei een onsje de klok tikt tijd voorbij de radio geen woord, geluid we zijn niet blij we zijn een onsje het bed van stille onbeslapen uren is verlaten erotiek zonder dimensie de leegte van het niets vergeet ons werkeloos geen valse hoop of een verzonnen lach tussen ons…

Jij en ik al lang op weg naar dromen zonder stranden een ander huis, een nieuwe heg en schilderijen voor de wanden samen zijn, zonder venijn beetje vrede voor het heden en op het gras een droomkonijn gelukkig zijn we zo tevreden jij en ik onder de zon we raken niets aan verzinnen geen vragen in ons bestaan de horizon die treft ons…

Geboren uit een boerenkool getrokken uit de klei zie ik ze aardappels rooien die roestige ijzeren mannen op gebarsten houten klompen met een kenau achter het fornuis als ze dampend worsten eten schildert een man met een oor hun geweten achter een ezel in het land van de blinde koning genieten de meiden van vette aal staat de dorpsgek…

Er ligt een intellectueel eigendom op een eiland van pijn met mensen die hun eigen letters zijn geworden en ver over de zee praten papegaaien over heimwee toen alles nog gelukkig was en meubels in de kamers spraken jij bent onbereikbaar voor mij je zit, je staat op je spreekt, je slaapt je hebt een mening maar je blijft onbereikbaar…

Plotseling zag ik een zinnig woord tussen al jouw dubbelzinnigheden was er opeens die essentie van geest in ons en samenzijn een brief schreef je met de hand van een man een postzegel plakte je met de maan van een vrouw en in jouw verborgen intellect ontdekte ik een ratio, de grenzen voorbij alsof onze held nog leefde de kogel overleefd…

Op de vraag of ik genoeg van mijn vader hield om hem voorgoed te vergeven het liefst vergeten kan ik niet ontkennend antwoorden hij timmerde zijn hart uit de ingewanden van de dood liep langs onbewogen kusten bouwde vogelpaleizen voor uitgestorven mussen was nooit ergens anders te bekennen dan onder moeders wil die grenzeloos…

Voor onbekende gezichten die nooit iets tekenden of in werkelijkheid zonder wereld betekenden bewaarde ik een wit potlood gegrond op zwart papier met een grijs verleden van armoede en eenzaamheid wanneer ik tastte in het hemels duister met de geneugten en het genoegen raakte ik nooit een gevoelige snaar maar met ontloken ogen…

Ik zag je schrikken geheel ontkleed van al die strikken je zag me sjansen zoals het scheen ik had nog kansen je liet me voelen want mensen weten voor open doelen ik hoorde roepen omdat je dacht dat ik moest poepen je liet me weten diep in jouw web dat jij moest eten ik kon niet weg ik zat verpakt en jij liet scheten jouw…

Mijn grote liefde mag ik niet aanraken, komt zomaar langs waar de zon een vrij spel speelt met blije vogels en konijnen op een uitgestrekt lachend grasveld mijn grote liefde krijg ik niet zo ver is het park, dichtbij hier vandaan in de lucht waar muggen zoemen mijn grote liefde is de blauwe lucht die boven het grasland hangt in momenten…

Voel jij ook de essentie van voorjaarsbloemen in de zomerwind en laat je vlinders vrij vergaderen afspreken dat gedrag veranderlijk blijft of geef je ze vrijheid voordat de zon ondergaat rijk geworden met rijkdom van eenzaamheid onder eeuwenoude schilderijen ooit kom je bij me terug met slechts essentie van tijdloos droom…

Ach wat mijn hart van leegte heeft geen vragen besteed geen gedachten aan verloren dagen jij laat mij achter en ik ga verder dan samen in het duister om water te dragen naar de dromenoceaan van groot verlangen het concept ligt hier voor handen draagt weemoed naar zijn golvengraf ik heb mijn leven volgeschreven met waterdunne…

Het voorjaar ontwaakt als een nachtprinses in de hoofdstad je noemt mij in de taal van bloemen bloeiwijzer naar het eerste begin in de gedachten van een ander maar ik verander niet ik neem geen ruimte uit jouw denkwereld ik ben als een schilderij verfstreken die met stilte dwepen jij vergeet de handgeschreven brieven in…

Winterdag, begroet mijn ziel neem even mijn gedachten weg langs landelijke kronkelwegen onzichtbaar in gedachten als een clown in droef besef waar de mensen om mij lachten en negeerden mijn humeur slenter ik eenzaam langs de grachten nergens ooit een open deur er slaapt een schim in mijn geweten daar waar de dood de vijand huwt heb…

Er hapert iets in de vriendschap niet zoals een naaimachine hapert tijdens het naaispel van vitrage of een strijkbout in de nacht die de dromenzee zijn golven aait het is gewoon iets doodgewoons en dagelijks zoals een paraplu die wacht op regen maar in haast niet open gaat eigenlijk niet gewend aan tijd of beslommeringen…

De radio naast jouw ziektebed laat droeve Christelijke liederen horen ik voel de leegte waarmee je mij alleen laat in het verleden aan de muur hangt het bierviltje waarop je ooit mijn telefoonnummer schrijft ik geef je een oude tekening een boerin met in haar hand een hark bij een sloot met een waterlelie jij bent misschien mijn…

De eenzame schilder schildert met magisch realisme de dood van inwendige ziel hij slooft de hele winter zijn verstand letterlijk uit zijn authentieke reumatische handen wanhoop staat altijd voor hem klaar als bron van inspiratie vallen de lijken per dozijn uit de kast op canvas kan je alles tot leven krijgen zelfs de…

Duiven nemen de echo mee van mijn Katholieke jeugd in warmere streken soms hoor ik ze roepen om de stilte van de kerk dan vliegen ze naar hemels onvermogen voor mijn verwarde ik zijn er geen betere duiven dan zij, die de post bezorgen om mij te laten weten dat het leven alsmaar liegt maar ik laat mij niet uit het woordenveld slaan…

Ik kijk uit over de rivier maar ik denk aan de zee, jij bent mijn zonsopkomst mijn boek in de branding het brein van mijn intieme gewoonte boven diepe wateren met vrije vogels vlieg jij hoger riviervogel boven het stromend water naar mijn dromen … Ik kijk uit over de rivier maar ik denk aan de zee, ons liefhebben is nu samen…

De seringenstruik die naast jouw grafsteen bloeit in lila kleuren laat geuren los die dromen beloven er is niets anders in deze wereld dat mij meer kan bekoren dan het bevlogen geluid van gevleugelde vrienden waar het kerkhof zwijgt over diepte van jouw graf en stilte van jouw dood fluiten vogels kleine liederen.…

Grotere vleugels kan ik niet voor jou verzinnen je vliegt een eind landinwaarts want je komt van de zee het leven kleurt zich hier uit het grauwe en grijze om liefde te geven aan jouw zweefkracht boven bos en bomen kleurrijke liefde altijd bij ons en niet alleen in dromen visualiseer ik jouw vliegen ver weg van mijn ratio om heen…

Ik droomde over jouw luchtruim liep door mijn verleden over jouw zand en ik weet nog hoe je dronken werd niet dat gelal, stoutmoedig doen maar zware vleugels, intens verdriet wijsheid die zich niet dromend verpakken liet er dansten rupsen op witte toetsen van de oude liedjespiano in het hotel aan de kust terwijl je rookte, dronk je jenever…

De lekkernijen die ik in mijn geest verzin zijn immaterieel en door mystiek gezonden snoepvlinder ik praat tegen je in mijn duisterslaap maar wakker in het licht ben je er niet tussen de letters van mijn woorden heerst stilte hongerige zuiverheid van naakte adem daar moet ik het mee doen snoepvlinder jij bent gevlogen…

Mijn ruimte is niet rond en er ontbreken hoeken er zijn geen levende wezens die iets achter mijn woorden zoeken meeuw van de zee mag ik jouw nieuwste ruimte zijn ongenaakbaar voor mijn eilanddroom geef mij maar wolken zonder zorgen misschien komt er een luchtbrug voor jou meeuw van de zee om te vliegen in herziene werkelijkheid je raakt…

Mijn boom herdenkt de stilte van de zee het verhaal waarin jij bent heen gegaan en mijn wanen denken mee mijn droom herleeft de stilte van de armoede in werkelijkheid mijn boom is beleefd en leeft in stille aardigheid zonder opsmuk met een verlegen gebaar staat hij daar in weemoed met alle takken klaar om het leven te vertakken…

Je zei dat ik groen was als de kikker en het gras maar ik voelde me zwart op het palet van jouw dromen in een wereld zonder vrees gekomen in het vervolg, de nachten blauw dacht ik steeds in kleur aan jou ik voelde mij niet fris of groen bekeek het glimmen van mijn schoen ik vond mijn kracht in donkerrood jouw droom had reeds mijn hart…

Het zomergraf heeft de mooiste stilte geluidloosheid van de zinnen van het sterven de zon doet zich poëtisch voor maar jij vertolkt complete onzin alles is in juli zomers met bloeiende velden van vergeten verledens je bent een dag uit een verhaal jouw geest bezoekt het heden ik heb je weer lief maar het weerzien is te pijnlijk…