Netgedichten

netgedicht (nr. 59.110):

Adem

De moralist is nooit een dichter geweest
met zijn opgehemelde optimisme
terwijl de zon die om een moeder huilt
iedere avond diep in zee zakt

hij praat tegen je
in zijn duisterslaap
maar wakker in het licht
ben je er niet

kinderen worden volwassen
zien meer grijs dan grijs kan zien
als wolken wandelen boven het stedenland
en de zedenmeester zich omkeert in zijn bed

tussen letters
van zijn woorden
heerst stilte

tegelijkertijd afstotend
wat in moedertijd zo dichtbij leek

hongerige zuiverheid
van naakte adem.