Alle inzendingen van mobar

Bedoel je jouw jaloezie of die van een ander het zijn twee wortels aan dezelfde boom bij de rivier liggen jouw kleren ik dank je voor de vele keren dat ik met jou zwemmen mocht in de diepzee van menselijke emoties ik groei nu verder tussen de verhoogde dijken zal niet snel meer voor het monster wijken en ja, ik hang mijn kleren in de hoogste…

Het is buiten zo warm jouw lenig lijf lijkt mij te koelen voel jouw arm iets minder warm tussen dwaze dromen woelen er groeit nu zonneschijn in het verdwaalde hoofd dagen zweven als muggen en zwaluwen, langs ruggen voel ik jouw lichaamskoelte met zwoele ruimte stoeien.…

Ik keek niet op van zijn geslachtsdeel maar zijn woordenschat was twee meter langer het leek wel een opgerolde tuinslang die ik uitrolde met meer woorden dan dromen minder letters dan zinnen leken te zeggen, regendruppels bleken te verwoorden steeds weer op weg naar andere lakentuinen in mooiere beddenduinen begon de zinderende zomer…

Je leest de hand van de zigeunerin haar stem houdt je gevangen omdat jij in een ander land woont en te keer gaat spelen we verstoppertje en schrijven haar naam achterstevoren zodat we de droomklank kunnen horen nemen we afscheid van de kontdraaierij en waaien we onze kussen naar rijpere moerassen met nog diepere onschuld spel jij ook…

Hoe dikwijls dans jij rond de kwetsbare schoonheid van een innemende natuur en weef jij woorden naar het woord van toen met groene ogen en een fruitijsje voel ik jouw huid een tijd verspilt met zwijgen in mijn gretig hart heerst een duisterstorm heb ik je eindelijk gevangen in de droomstreek van verlangen voel ik jouw tong zal…

Omdat ooit jouw vader wel twintig woorden wist voor whisky en vrouwen mocht dat de pret niet drukken als hij in zijn boot ging varen om zijn ellende te verdrinken bleef jij achter met de andere kinderen en kon jij alleen niet langer verhinderen dat de liefde overboord sloeg bij jouw moeder in de kroeg door haar gehaast en haar gezwoeg…

De tak gebroken deelt de schaduw mede ontmaagd door het zwaard van de eenvoud zoals ik al wist tijdens het begin zijn spreektaal lippen trillen de zaadlozing uit elkaar als een dode kip laat hij zich pakken voegt hij zich zijn worst bij het uitgestalde vleeswaar van de Agrarische Hema die soms neigt naar het Oosten dat zucht onder…

Ergens in haar droomwereld verloren in een wereld waarin haar minnaars helden zijn in een vergeten oorlog speelt ze ’s nachts viool met ziel en lijf aan de zuidoever van het spiegelmeer luisteren er geen levende mensen naar haar fijnzinnig vioolspel alleen de eenzame horizonvogel verwelkomt haar, keer op keer in zijn mooie vrouwen dromen…

Alles wat zo jong als het gevoel kan zijn alles wat zo nieuw en steeds verbaasd kan zijn wordt steeds kleiner in mijn woordgebaar waarmee ik in de leegte woon bevreemd de snaren van mijn luchtcello ook al droeviger van toon alles wat zo oud als het verstand kan zijn alles wat zo doorleefd en steeds geweest kan zijn wordt steeds…

Mezelf een beetje niet helemaal die komiek of die zonderling van vroeger nog in korte broek op weg in de straattaal van mijn schaduw vermoei ik mijn nachten nabij de trotse pruimenboom geef ik mezelf een beetje leven in mijn wolvengehuil. *…

Donkere wolken drijven woedend boven grauwe grijze daken, er dondert af en toe een zware hagelbui naar beneden op de vrijwel verlaten straat dan plots weer een schimp zon een schitterend afwisselend beeld van wijsheid ligt op straat tussen sjokkende mensen op weg, maar altijd te laat, zorgen stapelen zich onder nieuwe reuze wolken waar…

Hoor je de stilte van een hart wat niet meer leeft bereken jij de afstand van jou naar mij naar de dood leg mijn verdriet maar naast jouw adem ik ga wel met de wind verdwijn zo in het niets hoor jouw stem uit diepe ziel geboren.…

Het deed mij geen verdriet aan haar te denken zoveel vreugde had ze mij ooit geschonken met de woeste natuur van haar geest en lichaam maar ze wist hoe moeilijk het was een vreemde te zijn ze nam van niemand afscheid in al lang vergeten aardse steden waar realiteit als niets meer dan noodlottig was gebleken zelfs mijn hond jankte…

Ik leefde een tijdje apart van de kleuren van jouw hart en ik vond mezelf weer terug bij de kleuren van jouw rug het was een vreemd gezicht walmend blauw in hemellicht maar ik dacht niet langer na en schreef een donkergrijs gedicht over de zinnen die jij sprak die van rood en ook weer blauw zullen we het nog een keertje doen maar dan…

Hij ademt in deze onbevangen stilte een woord van vrijheid misschien subtiele kern van grenzen, en gelijkgestemden het is al nacht maar dat doet geen pijn omdat hij niet meer wacht met mens te zijn.…

Zomer in het vakantiedorp likt zijn stoere liefdeswonden, zijn hoge voorhoofd zweet kent zijn weerspiegelingen humor die langzaam slijt golven schuimen aarzelingen vertrouwde levensvrienden die niets meer van hem aannemen, eigenlijk nooit zijn gedichten lezen bij schaamteloze zee die alles overspoelt achter waanzin van zijn dromen…

We sluiten onze ogen niet te lang er is al een bries die zingt over liefde als we genieten van onze dromen en je huppelt tussen bloemen probeert mijn geest te achterhalen over velden van verlangens onder de gunst van de zon zien we luchtspiegelingen verdergaand met leven. *…

Opnieuw vederlicht, in jouw gevleugeld gedicht zie ik eindelijk, zonder schroom jouw ware damesgezicht blauwe ogen als de oceaanlucht haar zo bruin als koffiebonen lippen rijp als bloesempruimen je bent veel mooier dan de mooiste woorden je bent het droombeeld van een prachtige droom een zachte perzikhuid benen, stevig als de wind…

Jij bewoog mij daar het huis te bouwen met een dagelijkse krant en een dichteres op het dak en ze sprak daar over het weer over de oorlog en eindelijk vrede tussen ooievaars en zomerregen liefde ze de kinderen en mijn wiegend lied nam ze op in haar vloeiend repertoire vol speelse zomer woordenzinnen zag ik het dak vaak als de hoogste…

De maan is mijn dode spiegel ik verlang zo naar een vrouw in mijn beweging, hunker ik weiger ik, steiger ik, tijger ik hijg ik, slik ik mijn dode spiegel is mijn vrouw kom bij me, hou me vast hunker samen, laten we naakt zijn ik huiver, maar voortaan niet alleen streel mijn ego, laat tranen varen samen varen mijn dode spiegel is mijn…

Je hoort de eenzaamheid ook in zijn breekbare stem na een zonovergoten dag van moeizaan eenzaam zwerven terug in zijn keuken met het open raam warmt hij de soep op en belt met zijn geliefde die overzee zwemt in een rood badpak achtervolgt door haaien hij vraagt haar naar haar liefde maar zij antwoordt niet zij blijft liever…

Weet ik, het klinkt steeds zo vertrouwd hoor ik het luister naar het heengaan van het treurlied onder regen valt een leven te verlaten het is nog niet te laat, toe droom op een ander verlaten eiland in een wildvreemde stad waar treinen niet meer rijden waar nergens een weg toe leidt begint een betekenis te gloren het is nog niet te vroeg…

Herinneringen over de liefde van ooit en de vriendschap van toen heimwee naar hoe het leven kon zijn maar nooit is geworden, droom je tussen de witte lakens van jouw droombed terwijl ik fluister is er werkelijk plaats voor jouw hart, dit is de zielsbodem van jouw levensvreugde deze vriendschap is een droom.…

Ik weet dat ik niet goed genoeg mijn best doe, om hier uit te geraken ik staar mij blind op een grijze muur de ankers van mijn ziel zinken niet raken niet tot de bodem zoeken altijd een uitvlucht om niet te zinken kijk ik naar de vogels rode vogels bonte vogels maar ik weet mij niet te vliegen en klim langzaam hoger uit diepere dalen…

Het voelt soms best nog triest dat ik een verhaal liet afbreken toen het juist was in zijn mooiste vorm die trieste dag in de herfst toen je terugkwam uit Spanje waren we weer samen in de klas voor een feestje een terugkomst van klasgenoten die ooit over duinen holden voor het vieren van een feest met bier en rollende stofnesten nam…

Soms wuiven bomen nog in lentelach ziet zij dromen achter de horizon maar denkt zij weer, hoe ooit de dag en de ellende van een jeugd begon met stille trom gaat zij nu terug intens treurig is haar waangelaat en draagt zij krenten op haar rug waar tijd nog steeds met weemoed gaat drinkt zij als een volwassen poes kleine slokjes…

Wanneer ogen vertellen van hel hier op aarde leven zonder waarde ellende, armoe en dood omdat ogen honger zien en magen ogen vrezen lijven vermagerd, vel over been lijkkleren verzameld in stof felle zon schijnt over armoede kindje, dood geboren op straat violist met trieste melodieën zwarte vliegen op een rottend lijk troebele blik…

Ik ben wie ik ben dat wil ik nog zeggen nu mijn vrienden zijn verdwenen trek ik mij terug in de gevaarlijke bekoring van een emotieloze natuur met een laatste peuk in mijn handen toog ik mij naar de spiegel om mijn ego te ontwaren in diepere sobere kilte ontvloeit mijn zaad eenzaam uit mijn gedachten in dit festijn van leegte weet mijn…

Ik , de regenzon weet nog goed hoe het begon te regenen in mijn droomwereld dat was het begin van wat er later kwam ik herhaal mezelf zo nu en dan komt er een dag dat je mij ziet zing dan voor mij het mooiste lied en denk aan een ieder die dat niet kan.…

Te intensief dat hoorde je wel vaker van die wolf, dat beest en ook ik ben die eenzame mens geweest zo liep ik dagenlang van geest naar beest van feest naar geest met zonderlinge gedachten zo liep ik dagenlang van angst naar lol ging ik helemaal uit mijn bol totdat ik mijzelf vond in mijn hol zat er geen limiet aan mijn plezier…