Vlinderloos
Altijd maar
die gecultiveerde eenzaamheid
en het gemak waarmee mensen
opzij worden gezet
weemoedige dromen
alleen maar verlangen
in zoet duister tastend
zijn plicht niet verzakend
als een eenvoudige heer
met verstand van zaken
eigenlijk kan hij
geen vlinder meer zien
alle vleugels leeg gelezen
in het oog van de nacht
verwijdert uit de horizon
door oppermachtig
heersende anarchisten
lispelende vrouwen
in doorzichtige jurken
die hem net zo goed
in de prullenbak gooien
emotieloos vaarwel
want zijn vlinderloze ziel
is niet volledig te pruimen
voor gelovigen en zwevers
is hij een onbeschreven blad
de volkse analfabeet
één van de barbaren
een man zonder schaduw
de onervaren rukker
misschien te verleiden
met teddybeertjes
zoete drankjes
verloren schapen
of reclamekreten
maar altijd vlinderloos
tot op het gekraakte bot
en het achterste kustlijntje
van het bedrogen geweten
weer een beetje wijzer geworden.
Inzender: Henk van Dijk, 10 augustus 2009
Geplaatst in de categorie: psychologie
Het is herkenbaar geschreven... Ik moest even slikken.
Soms wil men zijn vleugels kwijt omdat liefde pijn kan doen...