Alle inzendingen van paul

zoveel kiezen moeten het maakt mij boos zoals het mij aanraken mij ook vreselijk kan zijn zeg dus wat u zegt eenvoudig en duidelijk ik begrijp alleen precies wat ik hoor als ik de juiste woorden niet vinden kan om jou te antwoorden kijk dan wat ik doe al die woorden staan mij in de weg ik leer het beste door steeds weer…

ik zie de dingen niet hetzelfde als jij wat ik een bos zie zie jij een boom als ik de wind hoor lucht krachtig waaiend hoor jij een briesje dat zacht voorbij trekt anders dan de jouwe is mijn geur en smaak zoals ook het licht mij donker kan zijn…

het is moeilijk ja als ik wil spelen om stil te zitten zonder te bewegen als ik opgewonden raak houd ik mijzelf bezig met springen en draaien ook al word ik duizelig overal spelen zij mijn handen en vingers het is wat ik nodig heb om schuil te vinden aan het einde van de dag als ik moe ben zal ik net als jij gewoon de ogen sluiten…

nee natuurlijk heelt niet tijd mijn wonden van jouw verlies mij blijft het litteken trots jou dragen opdat nooit jij verdwijnt…

alles altijd hetzelfde mijn eten en speelgoed is voor mij niet saai ik vind het leuk zoals op tenen draaiend steeds het ritme ook rond en rondgaand mij tot kalmte brengt luister ik geluiden die ik niet horen wil dan met beide handen bedek ik mijn oren als wij praten moeten wees dan niet verrast als ik jou niet kijk zoals jij…

O, m'n Music-Hall wieg m'op uw geluiden, Dat ik weer eens de ware wereld buiten Treed; dat ik weer eens wone In illuzie's hogere regionen. Dommel nu m'n eenzaam wezen heen In de ziel die één, hier alleen Kan leven; door haar éénheid De kompleetste innigheid. Dobber, dommel, deint In die éénheid, ziele mijn, Flikker, schitter, schijnt…

meestal dan toch ben ik gelukkig lach ik naar iedereen die ik vinden kan als ik pijn heb of verdrietig soms ben zal jij het misschien gewoon niet horen als ik niet begrijp huil ik gemakkelijk al kan ik niet vertellen dat ik weet waarom als jij spreekt niet zeker weet ook wat je zeggen wil dan lijk ik doof…

ik hou mezelf stil als een muis rust doet mij goed in het grote huis dat toch de wereld voor mij steeds is mij hindert het leven in een grote menigte bij het winkelen ook als het geluid daarvan als nooit stoppend altijd overal stormt al zou ik het willen ik weet gewoon niet hoe haar te stoppen ook begrijp ik niet waar wat mij verschrikt…

Er moeten witte hoeven achter de zoom staan van de blauwe velden langs de maan 's avonds hoort gij aan de verre steenwegen paardehoeven dan hoort gij alles stille waan van verre maanfonteinen zijpelt plots water - gij hoort plots het zijpelen van avondlik water - de paarden drinken haastig en hinniken dan hoort men weer hun draven stalwaarts…

verdrietig en eenzaam niemand die mij troost daarom mijn masker dat altijd glimlacht om mijn gevoelens achter te verbergen zo heb ik vrienden ben ik een van hen diep van binnen echter voel ik mij leeg mis ik steeds toch mijn echte ik nog niemand hoort 's nachts mijn schreeuw in stilte ziet mijn eenzaam lijden achter de glimlach…

Sophie-Fritz Stuckenberg zu eigen Het meisje dat te Pampelune geboren tans te Honoloeloe woont en in een rode lakkooi gevangen houdt een kobaltblauwe papegaai - zij schilderde hem met Ripolinkoeleuren zoals gezeid de veren blauw de snavel en de poten geel - het meisje van Pampelune te Honoloeloe dat om haar hoge hals heeft een krans van purperen…

de maand van nevel bracht jullie de liefde een zoon die als god is die bedwelmend als wijn proeft bij feest en festijn de derde loot aan de stam super leuk en spannend vraagt ook zo zijn zorg van papa niek net zo goed als van mama willemien de tranen op hun gezicht getuigen geluk en hoede opdat mika opgroeien zal tot een leuke jongeman…

nee bang niet voor de dood ben ik niet bang die afslag echter de boot trein of bus mis ik graag in het weten dat eens onverhoopt die uitrit komt mijn reis dan naar de overkant zal vol zijn gevuld met souvenirs van ontmoette mensen die elkeen bewogen vol ook van verwachting aan de herenigingen die komen zullen want…

synchroon de tijd in alles samen tegelijk leven wij ondeelbaar handelend van tel op tel zijn wij steeds elkaar van het ene moment op het andere echter is het anders vandaag een stap vooruit lijkt de een de ander in alles wat wij doen een slikt al koffie als nog de ander zijn beker pakt lopen scheren wassen steeds een stap vooruit…

Ik had alles, alles wat mijn hart begeerde Mijn trotse moeder die altijd voor mij klaarstond Zomaar verdwenen uit mijn leven maar nog steeds in gedachten Weet ik net als menigeen dat het leven Niet altijd over rozen gaat Ik weet nu pas dat ik rijk was Samen met ons gezin Was zij de gene die ons leven tot leven bracht Nu moeten we op eigen…

natuurlijk zijn er momenten dat de irritaties maken dat ik niet de liefde voel voor jou als alle dagen toch hoef jij nooit te twijfelen aan wat ik voel voor jou jij die mij van en in het leven nog steeds de liefste is alleen de overkant weet dat in mijn doen en laten jij eindeloos het doel bent van de weg die ik ga al zal het leven…

gaat het al beter of voel je altijd nog de teleurstelling in wat en wie ik ben een slechte smaak achter in je mond alsof nooit liefde gehad jij hebt en gekregen is het gemakkelijker als je mij iets of iemand de schuld geven kunt van wat jij behoeft is meer misschien veel te veel gevraagd wil je liever zonder of opnieuw met…

wat in een mensenleven is er mooier dan de liefde die onzichtbaar voor het oog als één ziel onweerstaanbaar in twee lichamen huist die onuitgesproken dat zegt wat zich niet spreken laat omdat er geen woorden zijn die in stilte de ander aangeraakt hem of er-dicht voor Valentijnsdag | 14 februari 2019 weet te intenderen ik heb je nodig…

als geen ander kun jij dansen stevig vasthoudend laat jij je leiden door wie of die jij in de smaak valt jij kunt dansen met elke man als geen ander kun jij glimlachen je glimlacht ieder die het zien wil in het bleke licht van de volle maan jij kunt lachen met iedere man als geen ander houd jij de hand van menig man tot verleidends…

verbazend ontroerend en ontwrichtend hoe van de ene op de andere minuut ons mysterieus het leven veranderen kan de ene dag gezond en vol verwachting onheil verdriet en afscheid voor eeuwig als gevolg van dodelijk een ziekte of ongeval plots en zomaar kun je niet meer zijn niet meer doen wat je altijd deed omdat je nooit meer wakker wordt…

de agenda van het leven was ons voller dan volst dankzij de liefdes en de naasten die ons het leven vieren lieten in het nu elkaar weten aan de overkant van de tijd zullen wij steeds weer genieten van de langzaam groeiende berg van opdiepende herinneringen die gelijk herontdekte brieven zich steeds opnieuw lezen laten die kunst van herinnering…

de onvergetelijke momenten van de herinneringen aan jou zijn mijn onbetaalbaar vermogen die mij onder de huid pulseren met de genoeglijke intensiteit ze helemaal opnieuw te beleven als een mooi album vol met foto’s dat ik steeds doorlopen mag met jou…

waar 60 kruisjes nu jouw jaren tellen vieren wij het weten dat het mooiste steeds opnieuw begint bedwelmend als liefde geuren de bloemen van jouw bestaan die als vruchten rijpen op het ouderend hout dat vanaf nu de jaren als de wijn daarvan smaakvol in balans zoet en zilt geladen stokkig mogen zijn laat als een goede wijn na…

steeds weer mag ik jou genieten in de langzaam groeiende berg van opdiepende herinneringen die gelijk herontdekte brieven zich steeds opnieuw lezen laten steeds weer wordt ik beter in de kunst van herinnering door almaar nieuwe beelden die als afgestofte filmopnames mij blijvend terug bij jou brengen steeds weer nieuw is de expositie…

Ochtend vroeg hemel klaar er zijn aëro's van alle zijden aëro en nog een aëro lieve lieve aëro puf puf blauw klaprozen in koren staan er zijn nog zovele bloemen blauwe vesten in de velden en er is een rooie rok rood op blauw en blauw op blauw…

het is je vast al eens gezegd het leven begint toch pas eerst als je veertig wordt maar als je alle dingen kijkt die jij al vergaren mocht dan gelukkig weet jij beter waar je juist of liever niet voor deze datum trouwen kon heb jij al jouw gezin compleet naast een prachtige dochter drie binkenmannen groot telt het voorspoedig geluk…

De rode wonde waar de hemel werd ontmand is hoog boven de aarde tot een zon ontbrand. Onder het ruigbehaarde van de wolkenrand bleef bloed dat nooit bedaarde druppen in het zand. En in de avondstonden hebben nooit sindsdien de zonen van de zon de ondergang gezien zonder dat hen de wonde kwelde van voordien. -------------------…

vijftig jaar elkaar delen in het lief en het leed als je het gewoon zo zegt klinkt het als een eeuwigheid vijftig jaar elkaar meevoelen in het zoet en het zuur als je nu omziet en terugkijkt was het een handvol seconden vijftig jaar elkaar ervaren het is als korreltjes zand die gestold in mooie momenten zich vormen tot een goede film…

pet af – hoed op | van harte sedert de dag van jouw geboorte veranderde de wereld om ons heen als was er doorheen die olifant gelopen die toen jij al achttien lentes telde een gekke mannen groep bezong waar ooit de tijd leek stil te staan verbouwen sindsdien met slopershamer als nijvere mieren de hollanders het decor van ouderwets en eigenaardig…

toen ik jou loslaten moest bij de brug naar de overkant was ik niet bang voor verdriet omdat juist dat mij herinnerde onophoudelijk als de brug zelf waaien mij nu jouw souvenirs die mij veilig en vertrouwd als onzichtbare armen dragen in het diepe water verzonken schragen pijlers de overgang als de getrainde schouders die jij mij…