Met vulpen
Vanuit haar stoel kijkt ze door het raam heen naar de toekomst
Proberen deed ze jaren dus nu
kijkt ze toe en terug in stilte
Dit is verdriet, van niemand anders
Wat ik voel als een nieuwe dag begint
Ze kan niemand meer haten
Of haar liefde geven
Het is net zo eenzaam als de ochtend
in de schommelstoel zelf, als de vogels langs het raam gaan en de planten in de tuin heen en weer
Ze vraagt zich af wie haar zo wil zien
Ik zelf heb geen ideeën meer
Hoe ik de dam van mijn eigen meer
moet zijn terwijl het al overstroomt
Hun die zijn verbinden ons, omdat ze ons mogen ontvangen en keuren onze omgeving af
Ik zie nu pas hoe mooi de naakte boom is die ik toen ook zag
Hoe afgebroken een ruïne is
En hoe koud leegte kan zijn
Dat het kwetsbare bestaan van ons
niet alleen maar lidtekens heeft
Een hoop mensen hebben weet van
spontaniteit, maar wij bepalen voor negentig procent ons eigen leven
volgens mij
Maar wij mogen kijken tussen regels door
Zo wordt er naar ons geluisterd
Zo worden we bekeken
En zijn we vrij
Pat
... Elke weg ligt open ...
Zie ook: https://m.facebook.com/pr...083&tsid=0.5414176513215263&so
Schrijver: Paul Christiaan, 25 december 2019
Geplaatst in de categorie: emoties