Alle inzendingen van paul

Het was alsof de hemel de aarde kuste, stil, zodat in bloesemnevel zij hem nu dromen wil. De wind streek langs de gronden, de aren wuifden zacht, beruiste bossen stonden verlicht in sterrennacht. En zie, mijn ziel, zij spande haar vleugels machtig uit, vloog door de stille landen, als ijlde zij naar huis. J.Paul Jordaans (1963 - ..…

we hebben echt een leuke tijd gehad misschien niet zo veel als we hadden bedacht we waren boos op elkaar door miscommunicatie weg was onze vriendschappelijke relatie mooie tijden maar verleden tijden waar ik soms met mijn gedachten aan terugdacht het is gebeurd, de pret is over maar ik heb verschrikkelijk genoten langzamer zeker het…

Hij zou geen jachtopziener moeten zijn hoewel het moeilijk is om te verzinnen wat er met zo’n figuur valt te beginnen misschien is hij geschikt als proefkonijn. Maar nee, dat valt hem toch niet toe te wensen al hoort hij bij de minstgelukte mensen.…

Donkozakken Donkozakken Rogoschin lachen Rogoschin mes Rogoschin mes-lachen Wolga ____________________ Wolga amper bloed gutsen van de Filippovna moe-verzadigd kind haar hart Smerdjakoff lachen lachen lachen Smerdjakoff doodt de dood In de verte…

Na een slopende schooldag lig ik languit op bed. Om alles te vergeten heb ik de TV aangezet. Ik zap er heftig op los, maar het zit niet erg mee, want wat ik meestal echt leuk vind vind ik nu heel cliché. Dan verschijnt op mijn beeldscherm een vrolijk klein kind. Het doet een spel met zijn vriendjes en het straalt als het wint. Dit…

Ben ik nou de enige op deze aardkloot verdwaald, verankerd, verward en boos op mezelf! er zijn kringen rond mijn kijkende ogen of is mijn gevoel bedrogen door het tikken van de klok met als doel niks gedaan te hebben met de 'ik' familie helpt mij de weg te vinden helaas kan 'ik' hem zelf niet weer vinden wat wil ik vloeken wat wil…

In de mist is trage een os met een ossenwagen stappend naast de mist nooit mist zijn maat de os van de ossenwagen Uit de mist in de mist met de hortende wagen dut de wagenvoerder zich niet vast in een spoorloze slaap Achter aan de wagen drijft lantaarnlicht een geringe wig van klaarte in de donkerdiepstraat…

Ach kind, ben je al nu gegaan, nog van het leven niets ervaren, terwijl in onze broze jaren wij ouden nog gevangen staan. Een ademtocht, je blik opslaan, om lichter lucht bij ons te snoepen, had je genoeg, te veel doorstaan; je keerde in, niet meer te roepen. Met deze blik en zucht misschien, je trok je terug met schrik en beven, heeft…

Tafel met lederen hoeken. Pas op de plaats. Geblader in een plaatjesboek. De hersens doen vermoeid. Gedachtenstop. Ontmoedigd maak ik mijn ideeën zoek. Een halve dag in kamerjas gewacht op een beweging in de dooie boel. Vergeefs heb ik vandaag aan niets gedacht. Nu, bijna roerloos zak ik op een stoel. Koppigheid volstaat. Ik kleed mij aan…

Wie ondanks alles toch nog was gebleven Na kruistocht, heksverbranding en zo voort Zelfs misbruik - weliswaar met angst en beven Maar terend op geloof had aangehoord Wie homohaat met kuisheid had verweven Zich niet aan nepotisme had gestoord En zo door wat in Kerkesnaam misdreven Wel zwaar maar niet fataal nog was verstoord Ook hem zal het…

een jong dichter is een tramper zonder moederhaven hij west in het oosten hij noord in het zuiden een jong dichter zoekt zichzelf in de spiegel hij noemt de poolster het noordelijke zuiderkruis een jong dichter is een lege schildersezel die slechts de pijnletters vond van het tweede alfabet ------------------------------------ uit…

De tijd verwijlt zich onder onze ogen en schijnbaar lopen wij van wieg tot graf door pulsen van het nu steeds voortbewogen een tussenruimte die het lot ons gaf. Momenten worden naar ons toegebogen, verkleed als flits — of in een sukkeldraf, wij worden terug- of weer voorbijgevlogen tezelfdertijd dichtbij en verderaf. Het leven lijkt een…

En dan, als elke zakdoek nat, het laatste woord gesproken is, de blikken rusten op de kist, dan kiest zij voor het middenpad. Ze heeft geen plan, het hoofd omhoog, zo zonder angst alleen verdriet Ze kent haar plek, die had ze niet. Weet niet meer wie met wie bedroog Ze heeft een afspraak met zijn dood nu er geen weg meer is naar terug…

toen jij er niet was ben ik gaan verzinnen van jij, zon en gras maar ondiep van binnen wist ik dat jij er niet was dacht jou op mijn bed hoe samen we vreëen en heel af en toe leek ‘t of wij het echt deëen maar dat leek vooral net nu jij hier niet loopt lig ik ’s nachts te woelen als de gek die zich sloopt met hoe hij je kan voelen…

lieve kleine woorden maken mij blij eventjes de zin herhalen want je vleit mij lieve kleine schattige woordjes alleen voor jou en voor mij al spreek je Engels of Duits Ich liebe dich en I love you soms mis ik jullie thuis…

Jij met je zacht teruggetrokken manieren Op de treurige lentedag Je bloed, in waarheid en deugd En wanneer het menselijk hart bloedt Het mooiste van allemaal Overwoekerd met leugens Als een donkerrode perfectie Bloed jij in de schaduw van de dood En vertelt me de woorden Die je vandaag of morgen Niet zeggen zou…

Voor de zoveelste maal heb ik Botticelli over het land zien gaan, die bloemen zaait. En weer strekken de bomen hun geweldig bottende takken, levensdrift die de Japannezen begrepen. De avond weerhoudt zich te vallen, de mensen haasten zich in dit jong getij, arme schelpvissers met de wilde hoop: thans zal de vloed hun rijkdom zijn. De…

lief scheert haar benen voor een ander, koopt sexy strings die ik niet mag zien geeft een glimlach die ik niet verdien en ik doe of ik gek ben en verban de dagmerrie dat ze me straks verlaat, met hem in mijn gedichttaal praat en ik haar haarloos zie voor die ander ik leer mijn huiswerk van verlaten en praat rondom de hete brei vermijd in…

zware middagen hevige stormen waaiend, lawaaiend en verwaaiende dagen bomen kraken, bewegen op en neer mensen kijken gaan over lijken op naar werk in dit weer en ik zie het alweer slechte, goede, hoopgevende mensen stromend door de wind en dan weet je de herfst begint zittend bij vuurtje hopend op mooi weer herfstzon gebogen over de horizon…

Laat ons de blaren van alle leed vergaren. De aarde, ook vermoeid, heeft nooit dode blaren gedragen. De aarde wondt om, in de driedagestond, te laten herrijzen onder de loodzware kus van de liefde. En is die kus weerom licht leed, leed, dat alles is, - Ik ben Die is, - o, laat deze zoen niet verloren gaan want elke zoen is gloên van goed…

Snijd van de struik de seringen stel de bloemen in een aarden vaas   Zoals de aarden vaas draagt glad juweel van geworden kennis van zijn kleien oorsprong de herinnering sluit gij met het laatste doen van uw handen uw verlangen in de vereniging van de bloem met de aarden vaas…

We denken om ons heen te zien wat werkelijk is – maar heel misschien is wat we daarvan steeds ervaren niet echt wat om ons heen bestaat maar stilaan in onszelf omgaat om zich door kunst te openbaren.…

ik heb alle moed verzameld toch verloren met het spel gooi ik de stenen weg maar de tegenstander heeft mijn zetten geteld boos naar boven schreeuwen naar mezelf ik geef een schop tegen mijn bed tranen springen in mijn ogen ik kijk naar de spiegels en denk wees niet bang ik ga naar beneden hij is al lang weg ik geschrokken en gestopt…

De vier jonge mannen in Nieuw Zeeland ontgonnen nieuw land. Maar de wereld was in nood. Zij antwoordden de oproep en verlieten hun geliefden Boven Vlaardingen, in dat oude onderdrukte land, gekrampt in het vliegtuig, de ontploffing reet het apart en spiraalde in een daverende vaart tot hun einde. Ze gaven hun leven voor onze vrijheid…

Indien de waarheid daar is, waar mijn broeder ze mij toonde, wijlen mijn broeder Pieter-Floris; - (hij was student in de teologie aan een rooms-katoliek seminarie) - indien het Godszoon is die ging ter Golgotha en zijn goddelike droefenis was de menselike bevrijdenis, dan is het vlaamse volk Gods uitverkoren volk, omdat het ging als de goddelike…

Ik heb gehoord dat aan het einde van ons leven een film van ons leven flitst voor onze ogen. Zo, hier zit ik nu, in mijn ouderdom, in mijn gemakkelijke stoel te wachten voor de film zal beginnen. Waar begint het? met mijn conceptie, mijn geboorte, mijn jeugd? Maar waarom kunnen wij een film niet zien aan het begin van ons leven met aanbevelingen…

Als we Nederland verlaten is er de pijn van het afscheid, misschien nooit meer terug te zien. Benieuwd naar het nieuwe land, een nieuw begin, aanpassen. Een nieuwe taal leren. Heel vaag in de verte is toch nog Nederland, het blijft smeulen van binnen. Maar als we ouder worden laait het vuur weer op. We spreken weer de Nederlandse taal en…

Het blijft maar neerdalen zonder oponthoud langzaam, als parachutisten en vestigen zich op onze spullen, overal ze zijn ontelbaar Wij kunnen er weinig aan doen, bijna elke dag proberen wij het, stof afnemen, stofzuigen We doen het al jaren Wij zijn gemaakt van stof en aan het einde van ons leven gaan we terug naar stof Stof is alles…

Laten we niet te veeleisend zijn. Het grote geluk is niet iedereen beschoren. Misschien zijn we niet bot genoeg of moeten we behoren tot de klasse met veel geld om met alle geweld dat soort geluk te willen najagen. Laten we niet het onmogelijke vragen. We zouden tevreden moeten zijn. Het is al heel fijn dat we tegen elkaar aan liggen en…

als ik de liederen hoor van verdwaalde zielen komen de emoties tot hogere machten die mij aanhoren in mijn liefde tot de wereld die in puinhoop leeft zien is begrijpen voelen is de snaar van de instrument het bespelen en het voelen is het koor wat erachter schuilt warmte die ik van de stem hoor is de verdwaalde liefde in mijn hart.…