Netgedichten

netgedicht (nr. 58.111):

dag vlinder wildeman

- voor lydia (lepidoptera)

de vlinder
zich ontpoppend in ultieme pracht
uit haar broos brekend huis
is er het weten
onvermijdelijk
- maar te vroeg toch -
gekomen is zij
de tijd van gaan

ons latend
een bloemenlezing van herinnering
de energie tot voortgaand leven
geworteld in jouw stralende blijdschap
jouw vlindereigen fladderende onrust
- even hier nog, en daar
dit nog, en dat
voor hem, voor haar -
de onvoorwaardelijke trouw
je natuurlijke zorg
voor jouw grootste liefde
en daaruit ontsproten bloemenkinderen
jouw oprechte vriendschap
voor wie je liefhad

koesterend,
jouw hartverwarmende motto
“geef niet op
want jij, en jij, en jij
je hebt vrienden
zichtbaar en in het oneindige!”

en daarom
waar de regenboog kameleont
in jouw sneeuwwitgouden vleugels
die jou vlinderen
van hier naar de overkant
de eeuwige bloemenzee
ruist fluisterend
- maar krachtig welgemeend -
uit het aardse bloemenbed
door jou geliefd
en hartstochtelijk gemind
onze groet

dag vlinder wildeman

dag vlinder wildeman
ooit
ooit komen wij jou na
delen wij weer de vreugde
van sámen gaan

dag vlinder wildeman