Alle inzendingen van theo

Den Haag, je bent geboren uit het feest van een graaf, in zijn bossen, zijn vijver, zijn duinpan. Den Haag, je werd stad van het water, de singels, de grachten, het Spui en de beek bij Tuschinsky’s, nu niet meer zo vaak Den Haag, je bent nog altijd de wind van het strand af de stad in waar wappert de vlag met de vogel, de éénpootsvogel…

Hij ging naar Bommel en zag daar de brug en hoorde op een schip zijn moeder zingen. Hij werd zijn eigen kind dat daar toen dichtte wat nog kwam in vergezichten die te vangen zijn in één woord: terug en in een ander woord: herinneringen. En zo bereisde ik een land hier niet zo ver vandaan. Er waren boten, bruggen, bouwterreinen vervelend…

Al breekt de herfst nog zo hardhandig los, ik voor jou: klein schild van licht, Al slaan depressies nog zo stormalarm ik voor jou: wind in de rug, hulpmotortje van je fiets, duwtje.…

Wij in dit doodstille huis herboren uit landwijn en gedempt lamplicht of uit wat van het houtvuur ooit rook was, wij horen nog alleen elkaar ruisen. Ik in de dood van de drank hoor jou zacht slapen Jij in de dood van een droom hoort mij drinken, het stelt niet veel voor. Maar wacht, straks gebeurt het, eenmaal dronken…

Na vieren zit je nóg. Er komen dromen. De lege klas: een wijde oceaan; het blauw linoleum gaat zachtjes stromen en komt zijn branding aan je tafel slaan. Iriniserend zonlicht door je haren. Kleuren, gewimperd op je smalle hand. Ik voel: ik moet dit leeg lokaal dóórvaren en schipbreuk lijden aan jouw waterkant. Lukt het je echt, aanbiddelijke…

Ik zou je willen voelen op mijn huid als een bui van bijna: strakke droogte, verwachting. Ik zou je willen horen in mijn oren als een tel rust : een maat die stil valt, aankondigt. Een proeven dat nog om de mond zweeft een geur die nog hoogte moet krijgen zo zou ik je suikerzacht zou ik je vluchtig...…

Grootvader is een fuga want rots valt uiteen tot steen steen erodeert tot zand en zand wordt klei hij raakt verstrikt in mij het coda maakt ons een: voren in een akkerland.…

Jij, mijn verhaal, nog altijd niet af. Het plot ongerijmd mist een slot. Jij, mijn sonnet, nog steeds onvoltooid: acht regels vraag en zes regels antwoord verwaaid. Het is niet zo erg, als ik je maar schrijf om je handen, je haren, je ogen, je lijf. Het is niet zo erg zolang ik jou zoek, open eind, open boek.…

Ga mens, vooruit, de oorlog duurt maar kort, benut je kans, schiet vijanden aan gort Snuif kruitdamp op, verduister regenbogen en spuug omhoog tot in je eigen ogen.…

Ik kan je liefhebben tot de einder dood, de einder van die einder: het vergaan of daar de einder van: het niet-bestaan. In het ultiem moment voorbij de grens zullen onze minnen elkaar opheffen zodat we kunnen worden opgeteld tot een volledig mens.…

Mijn wegen gingen als ze gaan, tot jij zei tof, dat vind ik jou, van wie ik hou; toen kwam ik op een kruispunt aan.…

Jij mijn lege hemel, ooit stoeide daar het absolute licht rond, want zoveel ruimte…. Jij mijn lege hemel er was een tijd dat elk denkbare maan afnam of aanwies …. Jij mijn lege hemel eens straalde in de vele van je sferen een evenaar aan kleuren …. Jij mijn lege hemel, nu zijn er alleen nog puntjepuntjes aan een verdwijnhorizon…

Jou met zwart gelakte nagels een eitje zien pellen eet lustopwekkend Jou zien goochelen met plastic toverballen zo vreselijk vleselijk En altijd maar die handen waarin het zacht liggen is als je maar klein genoeg zou zijn Het zijn ogenblikken waarop zelfs de weemoed die zich rond mijn hart geslingerd had zijn greep verliest…

Juist als je er niet bent, ben je er zo nadrukkelijk gezeten in mijn stoel lezend wat ik schreef zonder jou over jou Juist als je er niet bent is er die geur van gisteren zo nadrukkelijk rondom mijn polsen doordat ik je omhelsde je geurt naar fluitekruid Lief, laat mij tot je toe, ook bij afwezigheid.…

Vóór schooltijd wandelen. Onder mijn laarzen ligt Hollands weiland altijd vlak en groen met koeien die het nog veel vlakker grazen of traag en treurig hun behoefte doen. Later bij het ontbijt krijg ik een visioen: het melkpak draagt van Willy Vandersteen Suske en Wiske zó vrolijk dat ik daarheen wil, de school moet het nu maar eens zónder…

Als genesis nog over de kamer ligt en gods geest ternauwernood is opgetrokken, spelen zij al toren- hoog de blokken op elkaar. Er groeit een vreemd gebouw: één rek en reikhals al. Dan, na een hartslag van terreininstinct en binnenangst, weigeren zij elkaar welk playmobielfiguurtje waar mag wonen in die toren; met woorden bijten zij als…

Om alles wat van jou mij groot en overmooi aankijkt bestaan de regenbogen. Zou ooit god zelf daarvan het spectrum binnengaan en kleuren uitdoen, onbewogen, het is mij goed als hij maar over laat het mooie blauw van ogenlicht dat ik jou toedicht tot mijn dood…

Zo gingen wij wel vaker: een uur lopen naar Scheveningen en dan schelpen zoeken langs de vloedlijn dat verdomd lange en zinloze front tegen de zee Zo botsten dikwijls onze elementen: mijn water kwelde steeds zijn weifelende strand maar dan was daar zijn vuist een golfbreker waarop ik schuimend zinloos aanviel Zo altijd aan…

Ik zag hem aan het strand: mijn vader. Zijn jas hing als een schreeuw tegen de hemel op die dag en die minuut voorbij aan ons begrip en telbaar vóór zijn dood Ik dacht het te horen ik dacht zo dadelijk doe ik mij handen voor mijn oren ik sluit mijn schelp voor zijn vreselijke woorden tot mijn bloed alleen nog maar de zee hoort…

Vooral die dagen lagen er mossels op het strand. Hij toonde mij het donker huis, door zeepokken ontruimd. Toen ging hij dood. En nog na zoveel jaren - want breekbaarheid wordt telkens dierbaarder - zijn mij bijgebleven de smetteloze ruimte, de lege ogen, de bewoner niet thuis…

Niet de probeerballon maar warmtebron en echt: daar stijg je op ik zie je Niet het doorbladerd boek maar het echt manuscript je ligt voor me ik lees je. Niet de vrouw met Franse naam maar Hollands en kortaf ik spreek je, lief ik spreek je Ik houd van je zoals je was en word: warm, ongekend van ieder graf tot elke wieg…

Hoe vaak jij ook uit taal opgroeit tot die ene warme naam Ik wil je het liefste ongesproken laten liefste geheim houden want vreemde toehoorders kunnen om de hoek wachten Ik wil je het liefste binnensmonds op het puntje van mijn tong Ik heb je het liefst net niet gezegd maar bijna Vanuit mijn overbevolkt hart…

Niet als verhaal, overbekend, of gedicht laat jij je lezen zelfs niet als anekdote. Toch ben je lettergewijs mijn leven ingeslopen anders gezegd en beter: je bent voor mij het laatste wat er onzichtbaar bij al mijn sores staat geschreven, gewoon de voetnoot bij klein maar onmisbaar jij, lief sluitstuk van mijn tekst, O, hoe licht…

Wanneer jouw vingertoppen mijn gedachten zouden raken, dan Wanneer mijn handen naar de jouwe zouden haken, dan Wanneer mijn mond was stomgeslagen met jouw lippen en de stilte over ons verleden dalen kon, ja dan Dat ik dan jonger worden zou en niet een dag, maar jaren. Dat wij dan samen zestien waren of zes of ongeboren…

nou en? hoezo nou en? gewoon nou en hoezo gewoon nou en? nou ja gewoon nou en. o ja echt niet. echt wel.…

Zandbank wordt zee, en schepen varen uit het oog, het hart, van wie hen uitzwaait aan de rede, tot zij ook aan elkaar verloren raken Waar is zij, kapitein, is dit wel onze zee? Is dit opspattend schuim ons samen? Ik wil langszij en enteren maar weet alleen zeewaardige gebeden: blijf bij mij heer, de avond valt Ik…

De kleuren van de dag werden die avond alles wat van jouw lippen kwam. Een gouden eeuw begon, waarin wij met god zouden spreken en tevens weten van een hof van eden en van een vlammend zwaard. Eens zal dat overgaan. Het verhaal zelf is vergeten de tuin waaruit wij zijn verdreven. Aansluitend wordt het leven nog alleen…

...en God zag dat het licht werd en zei: dat is mooi, kan ik zien, wat ik zeg…

Een ouderwetse winter ontbreekt dit jaar: banale regens en kleinschalig weer roeren de bebouwde kom. Niemand weet dat Fimbul komend is en Fenris zich al uitrekt, loert, vraatzuchtig gaapt . Alleen de zuivere regenkinderen, uit de beschutting van polders en akkers te voorschijn gekropen, de dijk op- gegaan met een omhaal van kleding zeggen…

Wanneer de zon die altijd samenvoegt op onze huid kristallen laat ontstaan, dat wij dan niet dat zout laten verbranden maar het door de handen laten gaan Het raakt aan diamant aan liefde ook die zuiver is en loutert.…