Alle inzendingen van theo

Lavagna in het voorseizoen: zie de haven boten nog in ruste buigen naar elkaar groeten het voorjaar schraapt hoeven en sluit af en toe de ogen tegen zonlicht dat al wit wordt timmergeluiden klinken op van boten en rijken komen van verre met geschenken want de Oriënt is niet ver koks rakelen sluimerende vuren op ratelen keukengerei…

Zon roest achter horizon. Vreemde vogels roepen, zoeken in donker grasland. Een zwaan glijdt over het roetglas van water. ----------------------- uit: Tirade, 1976.…

De stormwind huilt door ’t lover En zwiept de populier. Hij giert de velden over Met woest en luid getier. De troste eiken beven En sidderen voor ’t geweld En vrezen voor hun leven, Bang dat z’Aeolus velt. Uit wolken, dreigend duister, Valt regen plassend neer, De zon verbergt haar luister ‘t Is donker heinde en veer, Geen vogel hoort…

de hand van het beest in de boom de buit voor de geest die geneest in de inktzwarte nacht die de uitgezette lijnen luid loslaat in de lucht van de kamer van het meisje dat vlucht door het raam op straat voor het vuur dat vleugels geeft aan verhalen en zinnen zacht de vrucht van het uur dat het water op plekken onhoudbaar de weg van de wolken…

Die stenen preekstoel, ‘daarvoor ben ik omgereisd’; een rondje Fransum ging er een middag aan vooraf. Door grasland waar het altijd waait; woorden als voorwerk en wierde eisen ter plaatse hun rang op. Vanuit elk standpunt schemert de dakruiter ons door het groen tegemoet. Paraplu òp naderen we het oog- merk van onze tocht. - Proberen we…

Nu het album wacht, wat ging er aan dit kiekje vooraf? Ook de tijd die intussen verstreek, de dingen die men voor de helft weer vergat - Fotogeniek? Jij, op je hurken daar voor die onthoofde marmeren god? Ik, die de sagen over diens ontrouw in de schaduw voorlas... Zorgeloos? Vandaag sabbel je opnieuw op die grasspriet…

In de kleine coupé, paskamertje van de vrijheid, heeft een man de scheiding tussen lichaam en geest aan een touwtje om zijn middel hangen. Hij vraagt de medereizigers z'n geest vast te houden. Bang dat zijn lichaam komt te zweven. die voortdurend dreigen de mogelijkheid. ---------------------------------------- uit: 'Valscherm voor Erasmus…

het hele landje met vijver en al geborgen tussen strippenkaart munten en papier waar ik ook ben achter dof plastic blijft ze rennen oren plat staart zwierend zand stuift op zonder terugval --------------------------------- uit: ' De klik van de riem', 2006.…

Wie wil er in hemelsnaam nou sterven van verdriet? Theo Treurnis is mijn naam en nee, ik wil dat niet.…

Uitje voor ouderen! Hortus Botanicus Daar doe ik grootmoeder Nooit mee tekort Zeker nu zij in haar Metamorfosestaat Langzaam maar zeker Een kasplantje wordt…

Het steenkoolduits van wijlen Rudi Carell, lacherig door de Hollanders ontvangen En door geen westerbuur ooit te vervangen. Want hem verstaan, dat kon elke Duitser wel. Met onvervalst Twents kom je er een heel eind, al klinkt het echte Duits toch veel meer verfijnd. ------------------------------------------------ Het aantal Nederlandse scholieren…

Een Berliner bol mag niet geconsumeerd, Duitse Herders moeten het land verlaten. Moeten Herdwickschapen straks Hollands blaten? En wat als de Spaanse griep mij infecteerd? Ik weet een volgend punt voor de PVV: een inburgeringscursus voor Engels vee! ...naar aanleiding van het standpunt van de PVV dat Schotse Hooglanders terug naar Schotland…

Waar is het basisboek bedrading waarin staat wat zich hier boven afspeelt? Wie kent de werking van Ontslapen ogen? Doden sluiten van binnenuit Dit is waaromheen gedacht wordt. Dit is waaromheen God wordt.…

Sedert zijn dood is mijn grootvader 0 ten hemel / 0 ter helle gevaren aankruisen graag opdat duidelijk wordt hoe dat zit. Hij was vader van velen, tuinman, burgerman uit de eeuw voor de eeuw van deze of misschien wel van toen klokken nog kunstwerken waren en nieuwe techniek. Sedertdien gingen er meer, trok mijn vader zich terug, (beleefd…

Wanneer wij elke dag voortaan dwars door de huizen konden kijken, ik hier, jij daar: wij gingen reiken naar elkaar. En ja, ik zou een hemel zien: jouw ogen glinsterden de mijne. Maar zouden bergen die al eeuwen zwijgen een antwoord hebben op de vraag of steen ook transparant kan zijn?…

Hoe vaak jij ook uit de taal opgroeit tot die ene warme naam Ik wil je het liefste ongesproken laten geheim houden want vreemde toehoorders kunnen om de hoek wachten Ik wil je het liefste binnensmonds op het puntje van mijn tong net niet gezegd…

Ik had jullie willen vergeten als bijzaak bij een spel: boom en vis, elkaars onbenaderbaar toneel Er zijn treurwilgen die hun takken hangen Er zijn vissen die springen…

Breuk Neen, jij bent niet mijn privé bezit maar nonchalant zoals altijd beschouw jij mij als jouw openbaar pronkstuk. Al sta je daar zo dwaas te pronken, weet dan wel dat jij ook jou onschuld hebt verloren.…

De vreemde glans van de zee is vlak bij en de sluier van de blauwe lucht hangt over de stad. Blankenberge, je kan er de wind ontmoeten, de zon, het strand, de duinen en de fiere rijzige zeemeeuw.…

Als haat van vaders zich in voren zaait, dan groeit er heet gewas en schroeit de aarde Als moeders nijd ter wereld brengen en overangst in wiegen ligt dan krijgen kinderen dunne soldatennamen Als broeders vuisten kruisen en de wind hun taal verwaait zij zich uitdrukken in fluitsignalen dan wordt de aarde doorgraven met haar eigen…

Jij die het niet meer weet, ook jij toen, jij zou zonder twijfel ook genoten hebben van het vindingrijke voedsel de suikerbietenmac, schillenburger tulpenbollenkroket behangerslijmtoetje Ook jij die het niet meer weet, ook jij toen, jij zou zonder twijfel goed christelijk hebben gebeden: Here, zegen deze hutspot met gehakt van…

Ik wacht op het onwaarschijnlijke van levende mensen zo maar op zoek naar het levenselexir naar de metamorfose van het immer jong zijn mijn lustend lijf op het groene naaldtapijt op zoek naar nieuw leven scheurt mijn kleren binnen het portaal waar de sporen van diepe verlangens zo maar bloeden en de etter verdoemenis spuwt zo naderbij…

Geen trots of taal is ooit zo moedig als de taal van de stilte Ver voorbij het laatste bergje lopen de moegetergden krom voorovergebogen en vullen de velden met zouterige tranen. Theo Wuestenbergs…

Gedachten Dat ik niet de eerste ben Maar ook niet de laatste Die onbehouwen en ongezouten Vrank en vrij zijn mening meedeelt. Ik wacht op het Onwaarschijnlijke van levende Mensen Zomaar op zoek naar Het levenselixir Naar de metamorfose Van het immer jong zijn. Mijn lustend lijf Op het groene naaldtapijt Scheurt mijn Kleren binnen…

Het laatste licht Handen vastgeketend aan de Mergelmuur Waar mijn eenzame schaduw Wandelt in de duistere grot Waarin mijn verkleumde Voeten verstijven En mijn verminkte ogen Zoeken naar De brandende toorts Van de laatste lichtstralen Misschien wacht ergens Wel mijn droomvrouw En baadt zij haar ranke Lichaam in het diepe Grotwater…

Verbeelding Tussen jou en mij Verdampen de gesprekken tot Zweverige sneeuwvlokken In de roes van hebberige Weetheid op zoek naar Liefde Beroeren onze gevoelens Mond vol knetterzoenen Al bereiken onze levens Soms wat dwaalsporen Toch zijn we in wezen verbonden Met het jij en ik zijn En gloeit de verbeelding in onze Verdoken harten…

Het is vreemd jou zo ver weg te weten te weten dat de adem die wij ademen dezelfde is. Om het stilzijn te omzeilen schrijf ik er om heen. Nacht krijgt een ander zicht en de dag legt zich in de armen van talrijke schrijfkronkels. Gedachten reflekteren gesprekken met het geheugen dat liefde leven is toch is er troost want jij bent…

Het is vreemd jou zo ver weg te weten te weten dat de adem die wij ademen dezelfde is. Om het stilzijn te omzeilen schrijf ik er om leen nacht krijgt een ander zicht en de dag legt zich in de armen van talrijke schrijfkronkels gedachten reflekteren gesprekken met het geheugen dat liefde leven is toch is er troost want jij bent…

Lief groen, verbleekt. Lief groen, verkleurd. Lief groen, verkreukeld. Kleurenpracht, donkere wolken, woeste wind en snijdende regen. De zon waait voorbij. Lief groen, ik wacht.…

Mij kwelt deze dagen de eerste lichte vorst. De zomerkleren weg, weer het wild gepruts met knopen, oorwarmers sjawls en wintermaand en elke dag weer stamppot met Unoxworst. De vreselijke regelmaat der dingen; Ik kan een golf van walging niet bedwingen.…