Alle inzendingen van victor

heel soms kom je een prachtig pareltje tegen dat gevormd is voor jouw leven en droog blijft ondanks alle regen heel soms hoef je zo'n prachtig pareltje niet te polijsten omdat het al perfect is en dat noem ik dan een zegen…

tranen aan de binnenkant mijn ziel gekerfd mijn hart getatoeëerd ik leef alleen voor jou een witte streep die het asfalt verteert de gek zijn goud pyriet is nep,niets voor ons één handicap wij gaan voor het echte goud nooit voor brons in een tijd van onzekerheid tover ik toch een vage glimlach op mijn mond de klok is mijn…

ik was een jaar of tien zat vaak achter de flat te vissen hoorde de buren weleens kissebissen door hun openstaande balkondeuren kon ik ze soms ook zien weer strak naar mijn dobbertje kijkend kon ik ieder woord letterlijk opvangen ik was nog jong en onbevangen vaak was het ruzie om niets en ontoereikend tot ik hoorde van the boxer…

't zal na de 6de whisky om een uur of 2 's nachts zijn geweest toen het tot me doordrong wat je die avond tegen me zei black beauty was alweer leeg "roken veroorzaakt kanker" maar ook dat krijgt mij niet klein Stairway to heaven... Robert Plant zong samen apart, nee, ik niet zonder jou en jij niet zonder mij mijn beste vriend is altijd…

ze bewaart de beste champagne in een oude lakenkast “brood en spelen” roept ze net als Caesar heel verrast een ingebouwde stereo het beste komt van B en O en als ze je dan vraagt zeg je echt geen nee Havana’s en wat kaviaar een droefgeestig handgebaar maar uitzonderlijk zo mooi ze heeft een nietje door… haar navel en haar mooie lach…

als je eindelijk weet wat je wil maar je liefde van nu staat stil weet dan dat ik van je hou en fluister zacht ik weet dat jij ook op mij wacht net als de ochtend op weer een nieuwe dauw als dan door de zon die toch weer schijnen gaat de dauw het blad verlaat zal ik de aarde zijn waarop die druppel vallen gaat…

de zon vervaagt het jaar wordt oud een schilderij zo uit mijn hart de winter zal nog kouder zijn ik voel me verward ganzen vliegen naar de warmte toe verdwijnen langzaam uit het zicht had ik maar vleugels dan vloog ik naar het nieuwe licht als een zonnestraal kwam je in mijn leven maar als een herfstblad vloog je weg met gouden stiksels…

als je eindelijk weet wat je wil maar je liefde van nu staat stil weet dan dat ik van je hou en fluister zacht ik weet dat jij ook op mij wacht net als de ochtend op weer een nieuwe dauw als dan door de zon die toch weer schijnen gaat de dauw het blad verlaat zal ik de aarde zijn waarop die dauwdruppel vallen gaat…

Vanmorgen was ik nog een spelend kind in een tuin vol beelden, vanmiddag een jongleur met toverballen op een marktplein, in de schemering een hemellichaam aan een trapeze zonder net, maar met de avond viel ik uit mijn luchtig leven in het vlees terug van een schouwer, zijn twee handen om mijn kop gevouwen, overdenkend hoe het kind dat…

Zoals ze daar 's morgens op de stoep tegen elkaar aangeleund warmte zoekend in hun plastic jassen staan te wachten, grijs, vormeloos, vol afgedankt leven, tegelijk broos en weerloos. Je zou ze weer naar binnen willen halen, je ouders wachtend op de bus. -------------------------------- uit: Echo van een echo, 1990…

Lopend zag ik je zitten waar ik verdwaalde en je ogen mij vroegen waar ik de wachtende weg weer zou vinden en zou gaan zitten wachten tot jij wilde verdwalen waar onze onmoeting ooit verder zou kunnen gaan…

alsof het regenen kan deren jij zomert in mij van elke druppel maak je strelende parels en ik snap er eigenlijk niets meer van wat valt er te leren? wat doe jij met mij? ons kleine verleden vol van grote verhalen je maakt van mij een ander man eigenlijk hoef je niets te doen of zeggen of beloven vlinder heel af en toe even door mijn…

Voor Gary Moore hij was de schilder van zijn dagboek elke dag heeft hij geverfd maar hij schilderde met noten omdat muziek toch nooit bederft doopte zijn gitaar in liefde en met dagelijks een grote haal schilderde hij de wereld een stukje leuker voor ons allemaal…

weleer is waar de passie naar de vrijheid lonkt die onverminderd vlindert in miljoenen zachtaardig kriebelende motjes zoek ik een gedicht dat zwicht als voorwaar er niet toe doet is sámen sterk in eenzaam vrij want alles geef ik toe maar die ik liefheb dat ben jij…

Vader en ik, wij zijn de luidkeelse zwijgers. Ik hoef maar moeder te fluisteren, of daar gaan we met zestig minuten oorverdovende stilte. Hij was al een man van halve woorden, maar sinds haar dood hoeft niets meer uitgesproken. Af en toe hoor je hem slikken, glinstert er iets aan zijn ogen maar zijn gezicht een masker van papier-maché, een…

lieve Ferry... Leer leven van het zoete water dat stroomt steeds met de golven mee dat het nooit zijn kracht meer zal verliezen en toch... zoet wordt zout daar in de zee zo altijd zal jij stromen door mijn aderen en dus mijn bloed als de helderste verkoeling of een woest kolkende zee altijd zul jij bij mij zijn weet wel voor…

Ik denk somtijds, als ‘t avond wordt, hoe wij ‘t geluk met voeten vertraden om een nietig woord, en hoe we daarvoor boeten. Ik denk me een huizeke klein en rein met bloemen in alle hoeken, een gouden zonnestraal op de vloer, en hier en daar wat boeken. Daar midden, geurend en fleurend in, uw schoonheid, de schalke, de blonde: Och neen,…

Gevonden is mijn pen met verloren woorden toen ik verliet wat ik wilde liefhebben met zachte woorden en zachte dromen van gedachten die blijven waar ik onze liefde bereik en jij nooit meer verleden tijd zal zijn…

eenzaamheid, ik voel het in mijn hart, zonder spijt maar enigszins verward, voel ik dat jij niets met mij kan delen ik heb jouw liefde nodig kan het jou iets schelen? slapeloze nachten altijd op jou wachten, hopeloos verliefd kan het jou iets schelen? eenzaamheid, ik voel het in de lucht het is nu tijd dat ik voor je vlucht…

De ochtend is een bericht dat ik vind met kleine letters en hulpeloze woorden die je schreef toen de nacht verdwaalde en ik volgde omdat jij niet meer in mijn woorden geloofde en mijn schaduw niet meer wilde wachten op je hopeloze gedachten…

de laatste tijd lijkt het nergens meer op. wat ik ook schrijf, nooit sla ik de nagel op de kop. ik beschik nog steeds over dezelfde woorden, maar kan ze niet meer plaatsen alsof ik hun betekenis vergat. alsof jullie ze niet hoorden ze afbrokkelen als melaatsen ze ordinair zijn, en plat 't zijn dezelfde letters, daar niet van maar dan veel…

Baby oogjes wachten op niets. Slapen is geloven. Wind speelt met de regen. De tijd vraagt niets. Want jij bent dichtbij en vergeet waarom wij nu zwijgen en alleen onze angsten verliezen.…

De muur is de dag die niet verandert en de tijd verandert in iets dat niet verdwijnt of vervalt want er is iemand die niets anders meer wenst.…

De nacht en de mist vertrouwen elkaar met de stilte als een wens die ik mag verbergen in de schaduwen die mij weerloos volgen wanneer ik niets meer achterlaat dan de gil die ik altijd hoor als ik mezelf weer met nachtmerries vermoord…

over ruwe huid glijdt de hand, ontdaan van gevoel, naar nieuwe vragen een woord dat stuit op koppig verstand in een vieze poel van dode dagen zoeken naar licht in donker verlangen maar alles blijft koud en leven hoeft niet alweer een gedicht door ogen gevangen verre van eenvoud van knagend verdriet tijd om te laten wat weg…

dit is wroeten en ploegen dit is zoeken en niet vinden woorden die steun geven verdomd waar zijn ze toch herinneringen bijeenvoegen in een gouden boek inbinden over het eeuwige leven ja, je vader is hier nog je kan hem niet meer horen en zien al evenmin maar hij kijkt vast tevreden naar wie jij geworden bent uit hem ben jij geboren…

Het wachten en de druppels zijn gesponnen in het grijze moedeloze licht waar ik kijk met verloren ogen en weet dat jij naar mij kijkt waar ik niet kan zijn en waar jij samen met mij zoekt naar gedachten die het einde van de regen op het begin van mijn verhalen laat lijken.…

Zonder de zwaartekracht van elk woord dat ik zoek ben jij een antwoord van woorden die lijden als ik zwijgend begrijp wie je bent geworden in de tomeloze herinneringen die je achterlaat met de liefde van mijn vragende woorden…

Tsagh eens een cnape stervensgeern een valsche, vreede, boose deern. Sei totten cnape: "hael mi terstont din moeders herte voor minen hont." Hi ging en sloech sin moeder doot en vluchtte mettet herte root. Mer twijl hi loopt, stuict oppen steen en valt, -dat arme hert meteen. Al botsen op de harde baen, vingh plots dat hert te spreken…

...en dan hoor ik hen schreeuwen maar ze worden niet gehoord 'k zie ze vechten als leeuwen Toch eindigen ze vermoord en de vaandels die ze dragen hangen stil, ondanks de wind maar onder harde lagen schuilt het optimisme van een kind In de zomer mag het sneeuwen geen mens die zich er aan stoort al duurt het wachten eeuwen niets dat de…