Alle inzendingen van victor

Met zachte woorden fluister ik in de nacht die jou verbergt. Teveel zou ik willen schreeuwen. Eenzaam schreeuwen. De nacht zou me vragen waarom ik schreeuw en zoek naar het licht dat bij jou hoort. Het licht dat mijn schaduw verdraagt als jij slaapt en vragend fluistert of ik nog steeds besta.…

Verdwalen is verzinnen wat ik niet bereik met mijn gevangen stem die hulpeloos fluistert met gevonden woorden en de waanzin weer om een aalmoes vraagt.…

Dwalende regendruppels aarzelen waar ze niets bevochtigen en het licht geen regenboog kan vinden die lijkt op een belofte die ik kan verzamelen of weggeven aan de zomer die zijn schoonheid niet wil ruilen voor een oude jas van herfstachtige buien.…

Zo ben ik weer hier en staat de tijd mij toe te beginnen met een ochtend die woorden bederft en de regen koestert als de zwijgende boodschap van weemoed over een warme nacht en gedachten die herinneringen verleiden maar uiteindelijk niets meer verzinnen en alleen een tergende kater beloven…

Vreemde blikken wachten niet Vreemde blikken vragen niet naar de pijn die hem achterlaat in het dode moment en de brandende gedachten op de berg die hij geel wil verven. Hij springt geraakt en stijgt op met een versnelde wraak. Want hij is de vreemdeling die lijdt maar niet sterft en zijn fiets…

De nacht zal ons verstoppen en beloven wat we fluisteren met de woorden die elk licht laten verdwijnen met de blijdschap dat we zonder dromen nog steeds verdwaald zijn.…

Wat ik nu zie wil ik verliezen. Want je huid is een spel dat ik met gestolde ogen speel. Zacht wil ik blijven waar je nu slaapt want de liefde is het woord dat we laten komen en een stem geven die gulzig met onze lippen speelt.…

Tsagh eens een cnape stervensgeern een valsche, vreede, boose deern. Sei totten cnape: "hael mi terstond din moeders herte voor minen hont." Hi ging en sloech sin moeder doot en vluchtte mettet herte root. Mer twijl hi loopt, stuict oppen steen en valt, -dat arme hert meteen. Al botsen op de harde baen, Vingh plots dat hert te spreken…

De tijd is de stilte die slaapt in de kleuren en momenten die niemand zoekt waar eenzame gedachten wachten op een winter die verandert. Veranderen is een droom en dromers dromen weer van de tijd die hen niet meer wakker maakt omdat ze nog steeds eenzaam blijven wachten op veranderingen…

Tja, hoe begin je er aan? Hoe knip en plak ik de woorden zodat ze tonen wat ik je toewens? Ze zullen moeten dansen, en blij zijn, en schreeuwen naar de doven En geladen zullen ze moeten zijn vol superlatieven over het effect op mijn ik als jij nog maar lacht In goud zou ik ze kerven of kalligraferen met mijn bloed gebruik mijn huid dan…

Leeg is hij in zijn ogen die de wereld niet meer ontdekken omdat zijn gedachten uitdoven wanneer hij weer ontwaakt en de tijd hem weer verandert in de schaduw die zijn werkelijkheid alleen met stenen ogen bekijken mag…

Met mijn gekleurde gedachten zie ik je schaduw voorgoed verdwijnen in een dankbare leegte van een gebroken moment. De tijd was een toeschouwer die op ons leek en het moment bewaarde in een gedachte die zijn navelstreng verloor. De pijn volgt ons niet meer en verstopt in…

De sterren drinken het donker Afstanden zijn schaduwen die niet bewegen. Waar ik ga is de stilte mijn inspiratie en zie ik met warme ogen wat zich niet verbergt omdat het de maan lief heeft en mijn gedachten verandert in tranen die mijn eenzame woorden weer laten verdwijnen in een moment waarin ik…

Het ijs is een droom die in de stilte scheurt en het maagdenvlies laat smelten met de ogen die mij zoeken als was ik een schim die altijd sliep omdat de droom als een baarmoeder mij nimmer wakker wilde maken. Geboren zou ik niet meer zijn dan de schaduw die ik ben in de woorden die scheuren omdat…

Ze spreekt met haar lippen die je nooit ziet als de rook en haar woorden vertrekken in het moment dat de stilte je woorden verdringt en de as je liefde voor haar weer verandert in de phoenix die niet meer durft te vliegen…

Woorden die blijven liggen en met de as en het stof van de vergeten liefde schrijven wat ze verliezen en waar het zwijgen kijkt en ik zie dat niemand met mij wil waken bij de droom die niemand wenst omdat hij niet meer geboren zal worden of beginnen met de woorden die de slaap altijd…

Elegant sluiten haar ogen en ben ik dichtbij weer alleen in de droom die ze met haar slapende schoonheid verbergt omdat ze mij niet zoekt in haar dromen over de liefde die haar laat dromen tot ze weer glimlachend ontdekt dat ik haar met tedere woorden wakker maak.…

Weggedragen in het wit zwijgt hij voorgoed want op de bergen heeft hij gewonnen en triomfen gevonden. Maar de pijn in de afdaling naar het einde heeft hem gestopt en laten liggen in een tragedie die begint met zijn lijkwade waar we nu naar kijken en weten dat hij niet meer kijkt en opstaat om weer…

De muziek heeft de tijd verloren en stampt met de oude vrolijkheid die weer is begonnen. Stemmen staan nog stil. Schmink is plezier en de koude zon glimlacht zoals de maskers en de wagens wachten en kilometers lang deze dag versieren met warme kleuren omdat de tijd het vraagt en de mensen het wensen als dwaze…

De stenen zijn haar ogen want ze zijn verborgen in het wachtende gezicht dat slaapt en haar dromen bewaakt en de eenzaamheid niet meer laat geven wat ze in de dood ook niet meer wenst…

...en dan hoor ik hen schreeuwen maar ze worden niet gehoord 'k zie ze vechten als leeuwen Toch eindigen ze vermoord en de vaandels die ze dragen hangen stil, ondanks de wind maar onder harde lagen schuilt het optimisme van een kind In de zomer mag het sneeuwen geen mens die zich er aan stoort al duurt het wachten eeuwen niets dat de…

De dood is een schilder met de naam die hij verbergt in de kleuren die gewonden een naam laat fluisteren en hun ogen geven wat ze tekenen met machteloze gedachten zoals hij hun lijden wenst en ze in hun achtergebleven verdriet bedankt met de stilte die niets meer verbergt…

De muren beschreven ze met scherven over de waarheid die al het glas van de werkelijkheid verwoestte en de stemmen deed fluisteren achter de muren die de leugens beschermden en hun gedachten beschermden omdat de muur hun laatste boodschap was…

De avond is een woord en een echo die terugkeert met de fluisterende schaduwen en mijn gedachten aan jou. Zoals die avond je weer brengen zal waar ik droom dat je spreekt en fluistert wat je dichtbij mij niet meer vergeet als elke avond je weer zal meenemen en ik alleen maar kan schrijven dat ik…

De dood heeft haar masker gemaakt en niets vergeten wat ze met haar ogen niet kon vergiftigen of veranderen in de droom die haar nachtmerries alleen in schuldige spiegels voorbij liet gaan…

Alle woorden vielen in het water dat verdronken verhalen liefhad maar nooit een stem kon vinden die niet bang was te fluisteren als het water zou verdwijnen en de verhalen weer opnieuw begonnen.…

In het donker van mijn gedachten ben je woorden die het licht verzinnen. In het licht van mijn fantasie ben je eenzaam mijn verhaal dat ik niet vertel omdat mijn woorden nog eenzamer zijn dan elke kleur die op jou lijkt en je altijd laat verdwijnen als je naam weer begint met de echo die de liefde weer bang zal…

Later is de gedachte een kristal van mijn droom die begint met druppelende woorden en mijn verlaten ogen zegt dat jouw leegte niet vreemd of ondenkbaar is wanneer je mij weer vraagt waarom ik nog steeds lief heb wie wie niet meer wachten wil op later…

Kijk ik met lange ogen dan zie ik wat dichtbij lijkt op mijn gevonden gezicht met een mond die me uitlacht zonder te kijken wie ik ben…

De ochtend is een bericht dat ik vind met kleine letters en hulpeloze woorden die je schreef toen de nacht verdwaalde en ik volgde omdat jij niet meer in mijn woorden geloofde en mijn schaduw niet meer wilde wachten op je hopeloze gedachten…