Alle inzendingen van victor

Je probeerde de man van vroeger te bereiken. Je schreef brieven naar adressen waar hij zou wonen. Je voerde gesprekken in een scheef geparkeerde auto. Je wachtte op antwoorden die niet kwamen. Hij bleef gesloten als een rots, volhardend in zijn volharding, buitenkant met alleen buitenkant. Hij was een slot dat niet meegaf. Een buitenstaander…

Vader en ik, wij zijn de luidkeelse zwijgers. Ik hoef maar moeder te fluisteren, of daar gaan we met zestig minuten oorverdovende stilte. Hij was al een man van halve woorden, maar sinds haar dood hoeft niets meer uitgesproken. Af en toe hoor je hem slikken, glinstert er iets aan zijn ogen maar zijn gezicht een masker van papier-maché, een…

Vanmorgen was ik nog een spelend kind in een tuin vol beelden, vanmiddag een jongleur met toverballen op een marktplein, in de schemering een hemellichaam aan een trapeze zonder net, maar met de avond viel ik uit mijn luchtig leven in het vlees terug van een schouwer, zijn twee handen om mijn kop gevouwen, overdenkend hoe het kind dat…

De man van vroeger bewoont je leven. Hij zit op de bank, nodigt bezoek uit, becommentarieert het uitzicht. Zonder te aarzelen schenkt hij in, laat het zich smaken, voert het woord. Het einde van de wereld is nabij, niemand kent nog goede manieren. Net als je vraagt of het tijd wordt, begint een wedstrijd op tv. De man van vroeger vraagt…

Liefde ziet ze in het spiegelbeeld dat ze nooit wenst te delen met wie haar niet zoekt in de kamers waar dromen en spiegels altijd de leugens vertellen die ze net als de schreven van haar eenzaamheid met iedereen wil delen…

Zwijgende stemmen delen de vergevende stilte met gebaren die een vriendschap beloven in het wakende moment van afscheid en de dood die alleen in woorden en graven op hun wacht…

Achtergelaten in de schaduw van een hopeloze liefde ben ik niet meer eenzaam omdat jij schaduwen nooit zult beminnen zolang ik droom dat jij nog bestaat.…

De stem die ik verloor was een stem die de stilte niet meer kon brengen waar ik sprak en wilde fluisteren naar de schaduwen die mij wilden zijn en niet meer zwegen.…

Grijpbare minuten. Dwalend in de echo´s die ik niet vertrouw. Verkeer zonder woorden Mensen met vragende gezichten. Bestolen en kijkend naar elke dief die spreekt over hun tijd. In de wereld die altijd begint met de tijd die ze verlangen. Is de tijd voorbij of gebleven wat hij beloofde? Is de tijd verloren of bewaard…

Met haar koude stem verdwalen woorden in gedachten die blijven waar ze is geweest toen ik haar zocht en met bange vingers verder schreef…

Met je dwalende vingers dichtbij ben ik stil en zie ik dat je mij zoekt waar we elkaar niet meer verlaten en elke scheiding ons weer doet verlangen naar vingers die we koesteren in elke wachtende stilte waar onze ogen niets meer weerstaan…

Vogels verdwalen in het wakkere licht. Wakend zoek ik mijn gedicht. De stilte zal me volgen met elke gedachte die ik wens. Gezichten zwijgen en zoeken een ontmoeting zonder een vreemdeling. Ik ben op weg naar het einde. Ik begin met het einde. En alleen mijn schaduw weet waarom ik levenslang slaapwandel zonder één…

Wat jij me wenst zal ik delen zonder de koude woede en de stenen woorden die je werpt waar ik nooit kijk als ik zwijgend vraag aan de tijd waarom jouw woorden onze stiltes altijd zo onoverwinnelijk maken…

Sprekende ogen kijken naar de wereld die niets meer bewijst. Gezichten en maskers vragen antwoorden die winnen. Woorden volgen gehoorzaam omdat gedachten niets meer bereiken waar leugens marcheren. Wie ben ik als ik luister ? Wie ben ik als ik denk ? De vijand die weet ? Of de bondgenoot die vergeet ? Angst is het kompas en dichtbij…

Vragend in het naakte licht fluister ik naar haar vreemde gezicht wat de tijd niet antwoordt en breekbare woorden machteloos herhalen met een stem die bang de tijd vraagt wat achterblijft als de stilte weer terugkeert waar onze liefde slecht een eenzame echo is…

De liefde zou ik vragen met jouw stem waarom ik zwijg als je wenst wat ik niet kan veranderen met mijn gestorven stem…

In het slapende ogenblik was haar droom een vraag die ze verloor toen iemand dacht dat ze eindelijk gestorven was en de aarzelende dood haar niet meer wakker maakte…

In het tijdloze moment zal ik vinden wat het geluk mij niet verbergt als het licht zwijgt en mijn dierbare stilte mijn woorden weer verwacht…

Vragende vingers volgen lachende ogen die veranderen waar de spiegels niet wachten op de kermis van schuld en zonde en kijken elke liefde blind maakt.…

Matte spiegels tonen beelden van tevoren Weemoed die verloren slentert door een dag Vragen die toen rezen Leugens nooit bewezen Angstig overleven af en toe een lach Denken aan de tijden die horizonten verwijdden De opgave bestrijden en spelen als een kind Slapen in fel licht handen voor gezicht De waarheid opgelicht Totdat ik je…

Breekbaar kind, vandaag begint een vers geschreven lied Nieuwe levens en verhalen Nieuw geluk ligt in 't verschiet Zachte regen, duizend wegen liggen vrolijk geplaveid met de hoop van al je vrienden Met hun glimlach en hun tijd Speels gestolen, onverscholen Elke dag een beetje meer Durf te dromen over morgen want dan…

Zolang de beelden niets bevrijden en bange ogen meekijken is het rouwen een vertrouwen dat de mensheid niet kan delen waar vreemden en vijanden in de dood nog gevaarlijker lijken…

Koud is de twijfel die we delen in onze verre dromen die we dromen met de angst dat we altijd wakker zullen blijven en dromen onze laatste laatste herinneringen zullen zijn…

Sterven van verveling. Kijken naar de liefde die met reclame begint. Geluk is vinden wat je met ogen zoekt. Slapen is vergeten en verdwijnen zonder een tovertruc. Wie je bent is wie je gelooft. Maar wachten op een vriend is hopen dat de vriendschap niet met oude woorden uitdooft.…

omdat vandaag nooit gisteren blijft en elke tel zijn geschiedenis schrijft omdat in het troebelste gedachtenwater alleen de waarheid bovendrijft en oude kwaadspraak naar nieuwe leugens neigt omdat de wijsheid in alle talen zwijgt en licht met donker de liefde bedrijft omdat ik niet verdraag dat de droom wordt bedreigd en in die…

Tsagh eens een cnape stervensgeern een valsche, vreede, boose deern. Sei totten cnape: "hael mi terstont din moeders herte voor minen hont." Hi ging en sloech sin moeder doot en vluchtte mettet herte root. Mer twijl hi loopt, stuict oppen steen en valt, -dat arme hert meteen. Al botsen op de harde baen, vingh plots dat hert te spreken…

Gebroken is het woord dat tranen laat verdwijnen met gedachten die wegglijden als onze stilte niets meer deelt, het verdriet in elke herinnering dankbaar meekijkt en ik zwijg zolang zwijgen niets verandert.…

Ik heb je nooit bedankt, dat besef ik nu maar pas. Ik moest zweven en zwerven, en mijn goden beschimpen. Ik moest de redder zijn, die overbodig was. Ik moest vooruit, iedereen opzij! Ik moest zingen en dansen en mijn vrienden negeren. Ik wou te groot zijn, maar wat wou jij? Ik heb je nooit bedankt, en nu kan dat niet meer. Ik moet…

Wachtende ogen zien de gedeelde dood met ogen die het geluk wilden begraven waar de grens elke herinnering armoedig maakt en wachtende ogen met staaldraad zwijgen en alleen met naamloze kogels hun gebeden zeggen…

Zonder de stilte te vragen om een gebaar staat ze voor het altaar van de hoop en is haar kind de rechter die ze alleen om hopeloze liefde smeekt als haar medicijnen haar weer veranderen in het kind dat ze nooit meer vinden zal…