Alle inzendingen van wil melker

ik wist dat jij gedachten kon uitpakken tot veelkleurige creaties zonder dat hun woorden de betekenissen volledig verloren onder jouw handen mengden zich de kleuren van stemming en emotie die in een eigen timbre bewogen en samen lieftallig oogden het was een genot om jou bezig te ervaren met je lach als penseel en schattende…

moleculen schuurden vreemde kleuren uit de zonne-energie in het nog nooit gebeuren zag ongezien de merkwaardige waterval in rood groen profileerde zich noorderlicht maar de waaier kende ander licht het was niet buitenaards maar ontsnapte aan de trage vaart van de natuur die in middeling van evenwicht compensatie zocht voor…

je triomfeerde met de licht hautaine blik die in vitaliteit een jeugd uitstraalde vol lijnen met fysieke aantrekkingskracht de vereenzelving overweldigde als een begeerlijk kleinood dat in verfrissing afrekende met kleinburgerlijke maatschappij opvattingen sterk voelbaar was de legitieme cohesie met nieuwe sentimenten die de…

ik dacht dat ik ooit in de zacht rode delen van jouw hart je ziel zou gaan ontmoeten zij bleek geen onbekende voor mij omdat de ziel- en harts- verbondenheid door liefde geringd was alleen op haar entiteit kon ik geen vat krijgen zij leek op een andere planeet te leven energetisch verbonden met elkaar haar buitenissigheden…

ik heb je gezien in de lach van je slaap vol blijdschap betrad jij het onmogelijke land met geopende hand waar vingers knippen zonder geluid en dromen van alle kanten tot je komen met de liefelijke vraag wil je er even uit je bewoog in zachte meegaandheid met een warme zucht draaide soepel ontspannen op je rug ogen half open…

ik zag haar ogen boven het kapje ze peilden mij oneindig diep loslaten kon ik niet we wisten van het prikken toestaan of je anders schikken zij boog ik bood mijn arm aan zij voelde hoe mijn huid zich onder haar vingers spanden toen de naald in mijn spier belandde haar beweging ging al terug zij entte mij vlug in het nauwelijks…

jouw stilte gaf licht op je gezicht waar de contrasten voorzichtig eerste woorden spraken in het spel tussen zwart en wit begonnen gevoelige tonen langzaam kleur te krijgen in melodie nog waren er geen akkoorden in de wat droeve communicatie waar gevoelens als emotie rijpten speels begon harmonie de sfeer te klaren met liefdevolle…

ik heb het oplaaien van de branden in je ogen gezien de verschroeiende hitte van het immense vuur in je ziel gevoeld lucht waarde rond met dood vermomd als rook en gloeiende as zacht brak de hemel in flitsend ontladen rolde donder uit gerafelde gaten er was geen tijd en plaats voor angst het zintuiglijk bereik herkende…

ik heb je nooit ijsbloemen gegeven als restant van het veel te snel gestold leven vaak was het de kou die trager leven gaf waar warmte ooit standaard was ook het gebrek aan samen gaf te weinig kansen om elkaar eens goed door te warmen geef mij je hand die ik niet meer laat gaan dan open ik mijn hart die warmte is basis voor…

ik zag hoe jij zeeën kuste met de harde hand van graniet en basalten rots hoe jij in warm tropisch blauw op witte stranden rustte in naakte trots jij wond winden om je vinger in het oog van de orkaan waar jij je ongeremd liet gaan toch heb ik ook je tranen gezien over het verlies van synchronie door de natuur in de entropie…

ik had mijn ogen gesloten voelde in passeren jouw warmte intrigerend langs mij scheren bewegen dat vitaliteit aan het creëren is in de adem van de zon keer jij je om haar golven lijken het leven te bezielen jij die het de hand reikt naar volwassen gelijk in een land waar dromen nog niet durven uit te komen…

nooit heb jij jezelf verwond aan de scherpe contrasten van het licht altijd waren er zachte filters uit de veelheid van jouw emoties die scherpte rondden jij die altijd binding had met degene die in het donker gevangen zat zonder enig perspectief jij die wars was van alle schijnwerpers en toch je boodschap van liefde en gelijkheid…

er was altijd een dwarrel licht waar jij ook ging sprankels in je ogen zonden kleine lichtbogen nog klonk er geen muziek maar de ritmiek was onmiskenbaar jij en de lichtende sterrensluier rond je hoofd het was magie die zorgde dat de werkelijkheid verschoot ongemerkt deelde jij een warme energie het stukje blijdschap…

ik zou geloof ik wel van iedereen kunnen houden elk mens heeft vast een stukje vertrouwen dat hij zou kunnen delen maar het totaal van al die stukjes bij elkaar vormen nog steeds geen paar daar is iets speciaals voor nodig het unieke dat je niet bij anderen vindt dat aparte heeft een kostbaar iets voor beiden op een buitengewone…

jij had de mensen in jouw ban met een geweldige performance op de bühne van de zaal jij wiegde oceanen liefjes in slaap deed knapen van golven wit krullen om jou maar te volgen zacht sliste water langs denkbeeldige rotsen die met hun trotse aanwezigheid de aanlanding koesterden nog sta jij daar armen bezwerend ogen op de…

de lach op je gezicht wist wie er kraakte op de trap jij had een uitstekend gehoor voor alles dat leven bezat en ooit beweging was jouw nonchalante streling over de stenen van de muur vertelde van vele jaren vol avontuur door jeugdigen die zo het volwassen traceerden waar jij alles alleen deelde kreeg jij op tal van manieren…

vingers spitsten en je handen wezen naar wat jij met weerlichtende bliksem in talloze kleuren geschreven had ondanks je angst voor het onverwachte opende jij je hart voor deze manifestatie van geweldige natuurkrachten dolde het aardse in vuur en vlam met een rollende donder weerstond regen en wind met een lief en…

ongemerkt polariseerde haast en stress tot ongecontroleerd agressief gedrag het duurde tijden voordat naweeën en stemmingen hun delicate remmingen onder controle hadden wij zijn toen gaan kerken met gezang kaarsen walmend stil genietend zingen op eeuwenoude zerken mantra’s van gebed in al zijn opstijgingen langs gewelfhoge…

ik zag hoe jij straalde wist hoe je wangen het warme rood uit je hart haalden in het bloeien van je ziel altijd sprankelden al je ogen het was hun gift om ieder alle goeds te beloven in ontmoetende blik jij had niet zomaar een gezicht door het curiosum van extremen waar liefde en het gemene dezelfde genen deelden juist in het…

ik wist dat jij kon vliegen kleine stukjes omhoog en soms vooruit dat het leek alsof jij verder schoof ik heb de grootste twijfels als ik jou zo bezig zie er gebeuren te vaak vreemde zaken en erover liegen kan jij niet woorden als magie en mystiek krijgen in jouw ogen steeds een andere lading mee in vooral door mij niet goed…

nog zijn wij steeds voor het leven gevlucht als de lucht te dichtbij kwam gingen wij terug in ons autistisch ritme ver van creativiteit en je laten verrassen wij verafgoodden liefde die ons ten deel was gevallen maar hebben haar geen huis en haard gegund omdat wij de kunst van bestaan in onvoorwaardelijk gaan nog niet bij ons…

kleine drupjes regen bewegen langs je wimpers voorzichtig glijdend op je wang en neus waar glinster zijn spoor trekt is huid niet ontdekt nog boffen voorhoofd en ogen met eigen bogen boven deze kleine watervallen strepen wenkbrauwen een lichtende zon kaatst kleuren naar overal pas als jij de haren schudt groepeert zich…

ik stapte maar kwam niet vooruit zwoegend ging mijn adem en de armen wiekten in een poging tot balans afgronden gaapten hun donkere gaten met overhangend talud benen trilden en sprankjes hoop waren vervlogen ooit gingen wij met zon de ochtend in het vredige ontwaken op paden die wij zelfs nog mochten smaken in alle rust…

ik voelde hoe zon met warme vingers mijn huid raakte in een overvloed van helder licht had mijn ogen gesloten nog kwamen zij binnengeslopen uit blauwwitte lucht met kilometers zicht jij was meer van de contrasten alleen op het strand zonder andere gasten met koel gefluister van golven in koude huiver geen intens genieten van…

ik wilde steeds je blik vangen maar jouw ogen zagen geen verlangen zij flitsten met humor en lach door het media paradijs dat voor haar lag heb je hand even vastgehouden maar zij waren nodig om spirit op te bouwen theatraal past niet in verhevenheid als warmte uit het hart zo tussen woorden glijdt jij hebt hen geestdriftig…

wij spiegelden geen glas bekeken enkel hoe alles uit andere tijden was je vlamde toen ik uit jouw schaduw trad verblindde mij met schoonheid die je vroeger had nog spelen licht en donker hun afwisselend spel ooit zijn wij geboren maar zijn wij nu onszelf nog wel…

het was jouw macht de donkere schemering van de nacht waarin raken gevoelige openingen bleken te maken waar privé nog heilig lijkt en onschendbaarheid het privilege van ongenaakbaar aan het verliezen is van genieten waar donker nog een oogje dicht knijpt om het laatste licht in sterren te zien brengt spanning vertes van…

ik zag het pad voorbijgaan in passerende bomen en struiken het hoge buiten ving blauw met snelle wolken in een dunbevolkt firmament boven het ruisen van de wind hoorde ik de echo van jouw hakken in gelijkmatigheid de mantra van beweging had zijn eigen melodie in het kraken van takjes speelde genie in een magische verbondenheid…

ik had een armvol zwaaien al ten afscheid vastgelegd in voorbij je lach en lichte huppelpas pasten daar naadloos bij zo was er ook het glas met de rode mond die jouw lippen had dat altijd halfvol en jij slechts lichtjes aangeschoten was nog is er het geroezemoes van lieve vrienden onder elkaar sprekende ogen en de…

stil groeiden de bloemen onder mijn penseel tot hun kleuren eindelijk zacht begonnen te spreken niet zomaar een contact maar in een vaas gezet na met de hand geplukt te zijn uit het zomerbed van wilde bloemen keurig opgezet geschikt naar lengte vorm en kleur een kunstwerkje als voorspel dat in verf een hoorspel door geur…