Alle inzendingen van wil melker

het was al een klein wonder dat jij groeide zag hoe je steel zich kromde in een voortdurend verwonden je bladerde bleek op een plaats uit de zon zonder koesterend licht bijna niemand wist hoe eenzaam je oogde in het mat witte gezicht toch knopte je na doorgestane ellende bloeide plotseling voluit met warme kleuren die vol…

merkwaardig toch hoe mensen zich gedragen als zij zomaar stenen rapen vergelijken vormen grote en structuren in een bijzonder diepgaand turen verbazen zich om lijnen die een onnavolgbaar patroon laten verschijnen zij zijn vergeten dat de steen hen wenkte om aandacht aan hem te schenken hij focust al van verre met kleur en vallend…

het lijkt een gave om strijdbijlen niet te begraven maar ze als eerste steen te werpen zodat jij je gelijk als waarheid kunt erven juist in schikken wordt een compromis naar eenheid geleid en is consensus bereikt ik lach als de cd voor de duizendste keer wordt gespeeld met het refrein dat overleven heet…

ik heb de winterbloemen op zien komen zij bloeien in het kristallijn van sneeuw en ijs breekbaar op hun transparante stelen gebladerd met wat rijp contrasteren met oplichtend wit de laatste herfsttinten tot de bloemenzee zich spreidt en verder golft voorbij de horizon waar komend grijs gewijde stilte brengt die hoort bij…

waar mist sliert flarden geluidloos hun nevelig verhaal verkondigen druipen woorden langs het raam somberheid verdicht het minimale zicht waarin licht verstrooid wordt en alleen bewegen nog signalen geeft alsof leven zich afspeelt in een ongeziene vorm van bestaan dat zijn zin verloren heeft strak trekt angst klemmen op de borst…

langzaam ebde herrie weg uit hectische uren lichtte zee op onder een halve maan lieten golven agressie gaan alleen op het strand het nieuwe jaar nog koesterend in mijn hand pas toen schelpen knersten bij de kadewand ik stilte vond zittend op zand ontsloot ik de tijd zag je stralende lach de twinkeling in ogen wist dat jij…

een jaar vol transparantie maar de laatste scherven glas braken zonder kleur de ooit geroemde schoonheid af wij zijn gewond kelen gesneden uit naam van religieuze beden barbarisme vierde hoogtij en terreur kwam plotseling nabij maar open ogen vragen mededogen een plaats om weer te leven zonder angst jezelf met hart en ziel te…

er is geen balans op te maken niets houdt elkaar in evenwicht de enige activa die ik bezit ben jij met je stralende gezicht uit de prilheid van lente groende jij zomer en bloeide beeldschoon kleurrijk oogde herfst in rijpende oogst voor koude dagen die om feesten vragen ik heb ooit je hand gepakt toen ik onomkeerbare liefde zag het…

ik heb het bos ontkleed zijn bladerjassen uitgedaan alle spinrag is verdwenen naakt komt het voor mij staan ongenadig hakt het licht de laatste spaanders uit donkere plooien verwaait wind lichte varens en de stilte van het beschutte ven de open plek is kaal bij volle maan wat heksenhout is blijven staan troosteloos steken…

ons rest nog maar weinig mystiek door rationele repliek ook de magie wordt in het logisch circuit stevig te kijk gezet wij zijn verworden tot automaten die zogenaamd iets zinnigs uitbraken geloof hoop en liefde zijn niet te vatten omdat zij nooit in structuren passen godzijdank zijn er nog dromen waarin sprookjes sagen en legenden…

ik zie de ster in glans afnemen streek voor streek een kleine felle schittering nog in driekoningenweek de stal is tochtig vervallen en uit zicht na het warme hemels licht passanten zijn geteld weer terug op weg naar eigen huis en stek van bethlehem naar het verre nazareth waar leven zich weer zet nog ademt het decor wat…

ik zag takken breken wist ze van dood hout vluchtend voor de wind die ze jaren wiegde in het groen als kind nog weerspanden zij al buitelend zijn kracht caprioolden op de vlagen maar grondden roemloos tussen het gevallen blad waar klein grut zijn onzichtbare bestaan krioelde in het donker van de nacht en volle maan om blad en takken…

juist op deze dag waar alles schittert zweeft en danst lijk ik verdwaald zie vreemde gezichten uit een onbekend land exotische talen stemmen die twisten wantrouwende ogen half gesloten in kou en striemende regen met kapot plastic blauw ze schuifelen colonne vloeken verdomme kinderen glijden uit jengelen luid van honger en dorst…

ik heb de lach gezien die in de schepping verborgen was op het meest intieme moment dat geboorte een eigen leven gaf de bezieling van schoonheid die in het goddelijke deelt de wereld betreedt letters zal schrijven op blanco papier over zijn leven hier…

de boom een groene waas met rode schittering een stal in mos wat beesten en de grote donkere os jozef en maria rond een stralend kind dat in eenvoud zijn geboorte vindt die herinneringen uit het kerkelijk erfgoed warmen nog altijd mijn bloed met zang en gebed heiligen langs hoge pilaren die sfeer is niet te evenaren helaas…

jij bloeide ooit in woordenschat de mooiste bloemenpracht schilderde poëzie met de fijnste penselen en kleuren uit je hart toch ben je terug gegaan het echte grote werk trok je artistiek niet aan jij stileert eenvoud en precisie in een stil levende positie raakt met een enkel woord het groot orkest en koor waarbij zinnen…

handen zijn geopend palmen naar boven hulpbehoevend de ogen een vragend gezicht richt zich naar het licht van de camera’s het shot is hot gaat de wereld door voor tal van goede doelen giften worden afgeroomd de strijkstok is al vijftien keer gekloond winsten opgestreken het promoteam zal verder gaan zelfhulp blijft altijd bestaan…

ik heb in een zon gekeken zag schaduwen en handen bewegen in een feilloze regie van de geest sloot langzaam mijn ogen zij maskeerden hun woorden met steriel latijn en vitaal gaas zij roesden mijn emoties naar een vrolijker niveau kende de valkuil die daarin school wist dat ik ooit weer zou landen misschien vloekend en tierend maar altijd…

ik heb stukken uit de hemel gespeeld met bevlogen muziek teksten geschreven die er in hakten bij het grote publiek wereldbekende meesters ontmoet en samen geschilderd op open doek toch is mijn naam niet gekend als persoon nooit aanbeden ik vonk talent in solo’s en orkesten beziel letters in zinnen breek het licht als magisch…

ik heb je bij de vleugel gepakt wilde weg naar groener gras maar kon niet vliegen jij bent geen droom maar vloog voorbij geruisloos in het kerend tij landde jij met natte voeten het was herkenning in spontaan begroeten de wereld delen ging niet ongemerkt aan ons voorbij vrijheid heb jij in ervaren moeten leren opmerkelijk is je…

ik hoor de vroege vogels weer schrijf letters neer in een sprankelend verband was gestrand op een tijdloze kust die de altijd rollende golven met eeuwigheid sust diep verankerd in het zuigend zand van licht autistische gewoontes bij een perspectiefloos land hun gezang doorbreekt het treurend afzien op de dagen die veel lasten…

ik ben als een speelbal op de golven lig op mijn rug hij is weer terug het zwaard van toorn en wrake glinstert in de lucht we duelleren op het scherp van de snede met mijn hulpgebeden hij ongrijpbaar als altijd maar dit keer onervaren in de titanenstrijd hoewel een basaal carcinoom zou zo een levensgevaarlijk melanoom kunnen…

ik heb de boom niet aangedaan de naalden zijn vanzelf gaan zingen een melodie waarin het lente pril verschiet en donkert naar het zomers groen in de top met ijle tonen kristalliseren tot een fraaie waas onze mooiste dromen licht van speelse kaarsenvlammen lijkt gevangen in wat hars dat geurig in de ambiance past nog dragen…

het is nog niet vergeten een stukje nostalgie uit heel intens beleven met knikkeren en pot flarden mist losten op langs hoge lantaarnpalen er vlaagde etensgeur onze inzet werd hoger honger en hebzucht groter de mooiste stuiters blonken in het diffuse licht spanning op ieders gezicht ze rolden weerbarstig door spaarzaam gebruik…

stilte is mijn vriend ik ontmoet hem vaak maar weet niet of ik hem met mijn emoties raak hij wandelt graag net als ik geniet hij van een schitterend vergezicht in zacht geluidloos licht ook van het bos waar donkere vennetjes rimpelloos zuchten onder klarende luchten natuurlijk praat ik schatert mijn lach om mezelf te voelen in…

een slanke hand die deuren opent en het licht binnen laat ogen die begroeten een lach die je even stil doet staan de kamer spreekt mij aan in een warm ontvangen je stem vraagt melodieus en zacht zal ik de jas ophangen er is geen ijs te breken wij weten beiden beter zijn doorgelopen naar de zon pas toen keerde jij je naar…

ik strooi waaiers van plezier voor uitgestreken gezichten handenvol hotspots voor de echte nerds die al in talloze gadgets stikken een keur van festivals en feesten voor energierijke dansbeesten toch worden ze in de regen allemaal nat haren piekerig en plat grandeur en het stijlvol vitale kunnen zij helaas niet uit gekleurde pillen…

ik weet dat jij een genie bent in het schikken van bloemen op toon de preluderende lenteboeketjes klingelen triomferend in blauwwit verschijnen zonnig zinderen streken op het oranjegeel van de zomerviool trompettert rood de gladiool het oogstrijpe geluid van een vol orkest kleurt herfst als het magistraal seizoenen sluit jij…

het ging jou niet om de mooiste kleurigste of meest exorbitante bloem uit het boeket van leven het waren de stralende ogen en lach als jij haar onverwacht aan een ander mocht geven jij hebt gezocht voorzichtig geplukt gekozen uit groot en klein iets dat bijpassend moest zijn het is niet allemaal over rozen gegaan omdat zomeren voortijdig…

er is weer een herder neergestreken die eigen wijsheid verbetert in taal en teken zing zijn lied draag de leiband like zijn kudde jij nu nog onwetend lief hij is de ster hoedt met halfgoden en zijn virtuele leiderschap de volgzamen op zijn pad doodt initiatief miskent het eigene prijst de hype want die maakt iedereen gelijk…