Alle inzendingen van wil melker

ik schreeuwde mijn eenzaamheid tot rode heuvels van zand die de band met bloed bezegelden om het bezit van dat speciale stukje van het heilig land zover ik keek glooiende lijnen die het voelen van stervenspijnen minder scherpten dan de fragmenten van drones en bommen met vergiftigend stof van de vernietigende inslagen van talloze…

de lucht zong donker boven een lichte plaats waar wol zich warmde aan de rust van slaap wat verder baarde leven in drukte van belang een beeldschoon kind dat door stro uit de wind werd gehouden dat zich mocht koesteren in de warme gloed van welkom die de dieren gaven van blijdschap te weten wie er onder ons is gekomen…

ik ben van jongs af aan gekleed met maatschappelijke drachten waarvan men kan verwachten dat zij affiniteit en een groepsbinding hebben in leven taal en opvattingen maar in de loop der tijd is het strikte van scheiding verlaten en vrijheid heeft al vele gaten gedicht met keuzes die richting geven aan eigen leven door het persoonlijk…

ik heb ze weer gezien de spaans sprekende duiven hun ruiven vol middagzon in verlaten siësta tijd een balkonnetje op het zuiden en het voorzichtig luiden van de klokjes in de ijle morgenstond waar landarbeiders al uren bezig zijn met de aardbeioogst waarvan smaak en geur het knapperig stokbrood feestelijk rood kleurt hier…

jij zong vreemde muziek zonder herkenbaar te maken wat jij dacht voelde of wilde zeggen de noten in hun verschillen leken begrijpen te bouwen waarbij ogen de bruggen sloegen waarmee wij elkaar konden raken om zo een heel bijzonder contact te maken in nieuw communiceren waarbij de integratie van woord en muziek het mogelijk…

ik zie hoe snel beroeps grimassen passen op nieuwkomers- gezichten waar lente jong en onbedorven binnenstuift mee eet uit de ruif die vlot geserveerd is zo veranderen specifiek kenmerkende trekjes in een algemeen herkenbaar patroon want het jeugd repertoire smijt met energie in een snel give en go terwijl in de praktijk…

onzichtbaar hebben zij zich genesteld in onze maatschappij onvindbaar maar toch broos en breekbaar voor wie er mee omgaat want gamen zullen zij er is lang genoeg op hen gebroed gaten in de markt zijn verstopt met hun overvloed het doofstommenspel heeft onze jeugd gefixeerd op een gigantisch taalprobleem leren communiceren…

rustig leken de dagen voorbij te glijden door een zachte traagheid scherpten kanten geen pijn het moet of hoort zo te zijn zonder irritaties maar het discontinue van de waarheid geeft onzekerheid in navraag en herhaling met handenvol twijfels steeds het ontbreken van verbindingen vergroot het gevoel van alleen…

je ogen waren al als baby de contactpunten met deze wereld die zich aan jou gaf met alle warmte en liefde die hij bij zich had jij kleine lieve onschuld hield die lijnen vast in herkenning van wederzijdse lach die in verdere kennismaking steeds meer handen voeten en een lief smoeltje kreeg…

de dagen zijn weer vol met veel jou ik zag in een flits je gezicht in herkenning bij het omgaan van de hoek jij vleugde onze geuren en even verder dook het bekende blonde staartje op dat kittig wiebelde in een kleurige strop ik voelde me blij zoveel van jou en mij heel warm dichtbij ik lachte stil in de schaduw met een verliefd…

ik heb ze teruggevonden de bewegings- patronen die aan vroegere tijdperken waren gebonden zoals het sluipend gaan laat geen voetstap haar of stukje huid na als duiding van jouw bestaan net als de dekking door schaduw in de open vlakten nabij de bosranden in het spelen met wind en wolken kun je ongezien verder komen dan je ooit…

terwijl ik in de spiegel keek begon het hart wat vreemd te kloppen ritmisch onbekend maar nog geen noodsignaal of benauwdheden op de borst maar wel anders dan ik was gewend trok wat rare bekken en een paar gekke gezichten maar het vreemde wilde niet wijken groeide zelfs in spanning en ruimte die het wilde gebruiken om…

ik hoorde je lopen met robuuste pas op het net gelegde schelpenpad keek om in zee blauwe ogen die blond knipperden tegen een felle zomerzon samen keken we hoe golven het wit van horizon kuifden en ik jouw warme groet beantwoordde het nat van de plas verdween waar jouw pas in een lichter touche de vloedlijn proberend zonder…

als zij lachte openden bloemen hun harten kleurden dieper in meer verwachten als immer stengelden zij om licht maar ook om jouw gezicht aandacht en warme empathie energie zinderde van deze interactie in geven en nemen zonder enige gene bogen zij elegant gaven zich bloot jij bekeek sprak hen toe met vlaagjes wind bloemen…

ik zag kou in duizenden kristallen dwarrelend vallen waar stilte vroeger raasde wagen zich nu alleen nog maar patsers op de weg die glinsterend hun lachende bravoure spiegelen de gladde toer fataal afgebroken in uitglijden met val naar bloedrood dat sneeuw in overvloed doet smelten het leven snel laat verwelken langs…

buiten guurde de noordooster schuurde hagel langs de ruit binnen lachte warmte vlaagde plezier door het versieren van boom en takken thuis frutsels en tierelantijnen van lang geleden alles heeft een plaats en maakt geschiedenis jij manoeuvreert tussen velen en iedereen in regel en beslissen of het resultaat minder is dan vorig…

ik schrijf met het laatste licht van de winterzon de wende komt snel weerom voor langere dagen die om meer woorden vragen voor het verhaal van de dag nog heb ik niet alles afgesloten de korte dagen hebben niet lang gesproken in het herfstige papier kleurde chaos en afval hun resultanten de ongeordendheid in de geest van mensen was…

jij had het bewegen van een prima ballerina volmaakt in rechte lijn en harmonie van druppel tot welle vanuit het midden cirkelend kabbelend tegen de oevers van de strak spiegelende plas tot in de uiteinden van jouw bewegen klopte de kracht van je hart met de zachtheid van jouw macht je talent was extravagant waarbij het…

ben even gedoken in verlopen letters en woorden die nooit meer gehoord worden onbestelbare brieven vol liefde aan het einde van talloze relaties en nu in alle eerlijkheid niet meer te genieten het is een schichtig toneel geworden met talloze anonieme correctoren op een oncontroleerbare niet bestaande werkelijkheid het scherm…

jij hebt de geweldige eigenschap dat alles wat jij aanraakt of dat op een andere manier met jou verbonden is meerwaarde krijgt zoals de sieraden die je draagt en zeker ook de kleding in smaak en combinatie jij hebt daar een bijzonder fijne neus voor in jouw sporen brengen nieuwe dingen al iets mee als intrinsieke schoonheid in…

er waren zoveel beelden jouw uitstraling is als schoonheid zo in vele vormen gegleden geen eenheidsmodel maar nog net de laatste vingerwijzing in een kleine maar pittige aandacht bel er is al zoveel authentiek en karakter dat het extravagante boven alles uitgetild wordt het subtiele nog te ontdekken gebied zonder categorie en…

haar entree was al een wonder want het licht van haar ogen weerkaatsten liefde en warmte uit het privé vermogen van iedereen want men herkende zichzelf zonder nare trekjes en eigenaardigheden dat samengaan voelde op een bepaalde manier zo buitengewoon prettig dat van heinde en ver men dit als een soort bedevaart mee wilden maken…

je ogen schitterden in de heldere zon benen maakten tempo om en om de bosrand langs en dwars over de open vlaktes zonder enige angst met in het struikgewas het verborgen in stilte wachten op een veilige oversteek met als correctie op snelheid moeders felle liefdesbeet de beek klaterde opstandig als begeleider geen verkeerslawaai…

in je oogopslag blinkt altijd een kleine glinstering van geluk als zichtbare bode voor je komende lach met een finale die jouw handen tot applaus brengen in een schitterend sterk gespeeld slotakkoord in jouw verschijnen zitten vanzelfsprekend stukjes geluk te wachten tot ook zij met hun eigen verrassingen mogen meedoen…

ik heb lang met huid en ogen de melodie van het zonlicht genoten met wind als ultiem dirigent die de diverse smaken van natuur mens en universum uitstekend kan traceren en weet welke wolken de bak schaduw moeten bevolken voor een net andere melodie…

zie je vingers spelen met het warme middaglicht in een contourenspel dat nooit lijkt te gaan vervelen schaduwen zijn razendsnel er is geen winnaar want er duiken steeds opnieuw andere variaties op het eindigt pas als de weerkaatsing in het zonlicht stopt dan keert de rust weer terug in jouw mimiek als het begin van een lach…

de lichte bijna schrikachtige oogopslag gaf haar iets breekbaars mee in een subtiel direct reageren zonder afwendend in reflectie op de stilte van lichaamstaal die van een andere orde uit lang voorbije tijden was toen oogcontact veelzeggend was in verstandhouden nu is er al een verkennen van belangrijke gebaren die generaties…

ik zat nog verscholen als ijs in de lijst van vorig jaar winter zag aarde draaien in het herfstig veel- kleurenpalet onder mij wilde de wereld weer maagdelijk wit en verschoond van ellende en bruut oorlogsgeweld maar daarvoor moest ik eerst ontdooien door aan mooie lieve dingen te denken zo gleed ik van het ijs voelde me…

buiten steelt koude wind de warmte uit kleine zomerse minnekoosluwten waar ook op de winterdag stilte groeit van enkele verdwaald ingepakte passanten die hun weidse blik beschaafd afwenden van bezigheden door gewone mensen onkruid heeft er altijd welig getierd oorzaak bemesting door wind is het zwerfvuil verwaaid…

ik hoorde levende muziek in je ademhalen zag de huid rond je mond in een kleine lach lief bewegen en genoot je melodie een octaafje hoger de rust voelde sacraal aan in de lage middagzon waar stofjes woonden in levendig bewegen dat gevoed werd door warmte die zichtbaar in weerkaatsing steeg…