Alle inzendingen van wil melker

ik zag in druppels dauw je afscheid van de zomer het kroonblad was beslapen door graaggekome dromers zij laafden zich aan jou met nectar als ontbijt het lunchpakket was gratis zo werd jouw stuifmeel weer verspreid je sluit en kleurt in vruchten maken die na winterslaap als nieuwe lente zullen smaken…

je ontkleedde je gedachte voor gedachte ik ontleedde woorden en gevoel ik schrok toen je naakt jezelf als waarheid aan me gaf ontbloot van alle pijn zag ik je jeugd je baby zijn na moeders schoot zag kapotte dagen de jaren pijn waarin je liefde niet meer kon verdragen samen hebben we gehaat scherven zijn opnieuw gebroken…

je lacht en het oppervlak golft mee in een deining van plezier in het groenblauw van je ogen weerspiegelt zicht een zee van mededogen maar je woorden zijn een koude mist we gaan van strand en niemand neemt je bij de hand je klaarde op in verder lopen ik weet niet wat je heeft bewogen de zon was terug je sprong weer op…

je schemerde verdriet je smal figuur vaag zichtbaar in het onderdrukte snikken het stille hopen was er niet doelloos pak je zachte handen verdwaald zoek je naar troost pijnen zijn geen schande in het wiegen van de dood die neemt beleefd het leven overhaast het einde niet zijn komst verkondigt overlijden er is geen keuze want hij gebiedt…

mijn letters bleven hangen in maagdelijk verlangen naar papier wel inkt en kroontjespen altijd een handvol krullen voor de sier zinnen zweven binnen ondanks de tocht die in razendsnel verdwijnen de gordijnen zocht maar tegen het behang projecteerde zon met ochtendlicht mijn strofen in hun intieme samenhang…

als zonnemist verglijdend dalen kleuren groen en teer het donkere licht versnijdend onder zware takken neer een huis tegen de hemel van ochtendblauw met wit gevlekt verbreekt de ronding van de heuvelrand net iets te dwingend neergezet de lange holle weg met zwoele warme wind beschutting van de volle heg de speelse kreten van een kind…

ik wil je wel maar soms niet meer je hebt me zeer gedaan gekwetst gewond ja daar waar ik mezelf terugvond mijn kleine ruimte om te schuilen waar ik af en toe kon huilen mijn stil verdriet omdat de wereld holt en mij niet ziet toch reik je me de hand in je lach en ogen klimt je jochie weer naar boven…

je wilt vergeten niet meer weten hoe het voelde met hem onder dwang van zijn ogen en charme warmte van armen in een omhelzing van veel geleden je was niet klaar voor haar met hem herkent dat gebaar voelt het gevaar van intimidatie verachting verkrachting van zelfgevoel je bent niet bevrijd van de schuld die hij over je uit heeft…

laat mij weten hoe wegen mijn stappen dragen mij voerden naar vragen over wie ik was hoe velden vol stilte vertelden in droomloos passeren hoe leeg de wereld weersprak diep daalt de helling van bergen kaalslag misoogst ook nog het groeien van morgen hoe transparant is het water dat stroomt in een bodem van hemel verlandend…

ik zie je ferme passen de loop van eigen zekerheid voor even kan het je niet schelen en gooit de borsten ferm vooruit toch is er ook berekening telt de stappen voor de kijkers voelt de hete adem van buurvrouwen en de mannen in stil hijgen als deuren weer gesloten zijn parasols paraat en luxaflex omlaag dan voelt simpelfijn het eten…

je bloeide altijd in de tuin van anderen gaf bladeren en groen als de mensen keken opende je bloem de echte kleuren liet je aan mij zien misschien ben ik de wind waarin je geuren kunt heb ik de ziel gezien die jou het echte leven gunt…

ik brink en voer mijn krelis een kreupel paard een pen wat touw en schaduw van de bomen meer lijkt hij niet waard door schofthoogte is hij zijn hele leven en voor de handel niet gezien na zijn zuidlarens drama weer hier beland eet uit mijn hand we blijven een ongezworen team…

de fundamenten waren goed geheid met houten palen in een bodem die massief verweven was met bijna legendarische verhalen de familie voette al in grond van middeleeuwen eenvoudige komaf maar heeft toch een gezel en zelfs een meester voortgebracht de franse revolutie bracht geen zekerheid de generaties werden niet benijd maar overleefden…

je speelt met jongensdromen ademt als een man je handen zijn te groot voor spelen zonder zorgen je talent blijft zo verborgen je lacht de dag waarvan de zin vervliegt vergeten maanden waarin alleen de tijd uitdrukkingsloos zijn waarheid liegt je wilde weg maar bent gebleven proeft de uren zonder smaak alles is je maar gegeven het…

de zon schijnt fel door vlagen wind met kilte wolken worden afgevlakt in grijs jagen over land dat bang wordt voor de stilte nog grazen koeien in de wei en dartelen er schapen maar het malse gras is al wat moeilijker bijeen te schrapen in oppers hooi ruikt nog de zomer maar vogels in een vroege rui gaan al voortijdig…

je danst telt passen voor de wals een lopend samengaan jij steeds vooraan waarin de draai naar rechts te links wordt uitgevoerd je danst de tango met een passie die abrupt de adem staakt gaat in vloeiend onderkruipen zachtjes meebewegen als je partner je verstaat je danst het leven in een slepend ritme maar verstapt het swingende…

je hebt het blad weer omgekeerd het groen van lente is verteerd in warmte van de zomer nog rest het oppervlak dat rijpen mag naar geel en rood zij dwarrelt straks een trage dood op winden van oktober je knopt al waar je losgelaten hebt de bast vertraagt de stromen en wortels sluiten af voor de winter die gaat komen nog ruist…

je wiegt leven met je adem je borst verrijst uit zachte rust ogen sluiten nog de morgen buiten gedachten zijn met slaap gesust het kind speelt in je dromen zijn lach op je gezicht je haren glanzen nog wat vochtig in het eerste schemerlicht ik neem afscheid van ons samen kus je zachtjes zal nu gaan wij gaan de uren…

zette letters op papier de kroontjespen weerspande met geklier mijn linkerhand en ik werd bang schoof vlekken op het zelfbeschreven blad hoe ik ook bad de inkt wilde niet drogen mijn hand verpakt in rechts model zou ik wel scoren was eigenwijs verdomde het ben links geboren zo was een kinderleven uit balans want ik…

altijd speelt er wat is er iets dat mij beheerst het lijken spelen maar ze eindigen veel sneller dan ik dacht het laatste spel doet zeer pijn omdat ik niet meer spelen mag spelen is als een refrein in strakke melodie van regels octaafje lager en de spelers worden klein bassen dreunen tonen kreunen in mineur de spanning weg dit spel verwatert…

weet niets van poëzie maar laat mijn bloemen bloeien in het wild lezers die het kaf van koren willen scheiden bewandelen nooit de holle weg treden paden die door anderen zijn uitgezet zien niet het onkruid dat ik ploeg na jarenlang gezwoeg zal het de lente geven die tot heden in gebreke is gebleven dan breekt de bol…

zwijg je met je handen als je woorden voren ploegen in gevoel werk je aan later als in het heden dromen breken zonder doel droom dan je zwijgen laat je handen woorden zien met smoel breng emoties koel woede zal verdwijnen en in liefde overgaan leef je uren zonder dagen en versier het randje van bestaan zon flitst dan weer…

ik zie de mensen weer van lang geleden ze groeten me ik was verbaasd vroeg ze naar hun heden maar iedereen had haast ze maakten me onzeker ik wilde naar mijn huis maar niemand wist mijn thuis ik weet nog dat ik ben gaan dwalen liep gewoon door vroegere verhalen de nachten zijn hier lang het lijkt wel een gevang wie zal…

chaos schept in korte zinnen wartaal uit begrip brengt wanhoop bij mij binnen in een leven zonder grip ik lach maar voel wantrouwen loop maar ben de weg steeds kwijt wil met jou kastelen bouwen maar de lucht krijgt altijd spijt zie me in je ogen breken mijn woorden hard en vol venijn dwing je zo mij te vergeten dat denkt de chaos in mijn…

in verona ben ik opgestaan heb de opera laten zitten hun zang en dans kwam in het steen dat slaven mochten bikken die vollemaanse nacht kende geen einde ik zeilde overgoten uit en laveerde adriatisch op het scherp van de partijen ik zag hun werelden in tal van zeeën legde aan op kusten die separistisch om toeristen vreeën…

je hoofd wat scheef schouder ietsjes afgewend het was die houding die steeds bij mij bleef je ogen keken donker haren langs je hals oor en oog in schuine lijn je kon zo heel uitdagend zijn lichaam in een warme draai uitnodigend naar mij mijn arm rond je schouder gelukkig waren wij in woordenloze stilte is het misgegaan we leefden…

de snaar die ik deed trillen bepaalde niet de klank het was mijn vinger die jou golfde in de toonsoort van mijn hand de strijkstok was geruwd op maximaal vibreren maar in de klankkast vond jouw melodie nog ruimte voor een nieuw proberen ik leg de bladmuziek apart in samen dromen laten wij muziek direct uit onze harten…

een gouden greep van losse vingers steelt de glans van mijn verhaal van spuugzat dwalen zonder doel een zinloos leven in het zicht doodgaan weten als een plicht hunkering naar morgen door de honger van vandaag de tijd passeren met herinnering en dromend door ruïnes struinen van een toekomst in verval het ongeweten ogenblik van liefde…

tegen patrijsglas kolkt woest water we gingen overstag zij met een verbeten lach ik stond niet aan het roer maar zekerde de zeilen en wachtte af als altijd was de wind aflandig oploeven ging traag we voeren weer de koers opstandig ankerden ook buitengaats er was voor ons geen plaats te vinden bij wisseltij en dubieuze winden…

grijze wolken jagen weerbarstig buigt het riet regen daalt met vlagen een einder is er niet donker land gebeukt door woeste krachten verzet met hand en tand toont meedogenloos verachten geen harmonie maar grof verzet weerspannigheid en grote moed dat heeft het land gered en maakt karakters zichtbaar goed de mens uit deze aarde vertoont…