Alle inzendingen van wil melker

ik heb ze al zien vallen de komende zomer en herfstkleuren uit de krullen van je haar in fantasiemodel speels opgelicht door de lange zomerzon die haar oogst bij tegenlicht zag in de groot ovale spiegel van de kapper het rood van je lippen en de warme vriendelijkheid van je lach completeerde het assortiment maandenlang haar…

alsof lagen ijs over elkaar schoven zo versplinterde het geluid ertussen en lichtte donker op in denkbeeldig wit de bui contrasteerde met zwart het gemêleerde wit van de rafelige lucht die gordijnen optrok en openden in kwaadwillige tumultueuze ontlading jij was niet bang voor de elementen keek met interesse naar het immense…

geluidloos was het bombardement fotonen op mijn huid zoals ook dat van straling die van 0nbekende bronnen komt mijn trommelvlies detecteert drukverschil van hoog tot laag selecteert bekendheid uit herinnering lokaliseert plaats sterkte en volume geregisseerd in tijd een pandemisch geluid hoe houden mijn gehoor en hersenen…

wij verpakken de dag met ijs en zonnebrand nemen resten schelpen en zand mee van het strand wuiven nog even naar de warm lome zee die eb krabbelt onder een laagvliegende meeuw nog is er geen besef van langzaam korter dromende dagen getinte mensen die met lichte ogen steeds weer meer van hetzelfde vragen nog niet wetend dat dit…

ik ben altijd de onverwachte beweging geweest in je blik zag je ogen verschieten als richtingen of snelheid wat te raden lieten jij wist niet altijd hoe ik mijn tijd zou vol maken giste naar wat ik zou gaan doen jij freakte controle in aankomende maatregelen waarbij het gevoel betrapt werd gebruikt jouw turen beheerste…

het leven was zonnig en speels in vaste contouren van drukke bouw op uitgekochte landerijen en op restanten van stads oorlogspuin daar werden groene heuvels aangelegd voor de mens om elkaar van een andere kant te leren kennen radio en tv openden de gesloten maatschappij in onderwijs werd gemengd de norm emancipatie kreeg body…

het is nog steeds de zachte liefde van begrijpen naar elkaar reiken ook al is de afstand er altijd juist het samen weten in een nooit vergeten maakt onze liefde zo waardevol omdat tijd geen slijt of rafels kent het zijn wij die in kleine mankementen de alertheid missen ons soms vergissen in een goed traceren van problemen…

het was moeilijk om het leven uit je hand te kunnen lezen hoofdletters maakten hun eigen diep liggende lijnen in die ruimte kon verwerkt verdriet zonder pijn langzaam verdwijnen toch overlapten zij elkaar en werden er grenzen gesteld want juist voor emoties waar je maar amper de vinger op kon leggen was uiterste subtiliteit…

behoedzaam hebben wij rustpunten aangebracht in de opvoeding van kinderen bij toeval lopen deze parallel met hun ontwikkeling maatschappelijke setting en talent maar ook wij hebben in deze drukte rust nodig en niet alles mag en kan worden uitbesteed of afgekocht geld en macht kunnen verantwoordelijkheid niet ongedaan maken…

er is er weer eentje afgeleverd de kapstokmens waarvan de schooltas aan de vlaggenmast te klapperen hangt ouders familie school en omgeving hebben met hun werken weer een mens gedepersonaliseerd het een maatschappelijk kleed omgehangen en klaar is kees hij heeft voldaan aan regels normen en waarden maar heeft geen enkele binding…

er verschenen overal intrigerende korte berichten andere populair wetenschappelijk wat langer over hoe mensen met elkaar omgaan weten van elkaar door neurale en hoogfrequente elektrische straling we blijken al dan niet gewild geesten te kunnen lezen en zo vele linken te delen naar gezamenlijk leven die betrokkenheid bij…

ik heb met jou de regenboog zien opgaan in een door zon verblinde bui waarbij donker zwarte wolken de horizon raakten en met hagel schade maakten de volle kleuren kregen nog een schaduwboog tot cumulus de lichtbrekende regen verschoof en wij nog vol ontzag voor dit immens natuurlijk gebeuren de intense kleuren nog op het…

stilte kwettert in koren hoor je de lente ontluiken vogels gaan zich te buiten aan schitterende glijvluchten voor de ongeborene show die warm mantel zorgend het groen induikt carambolerend van tak naar tak de mooiste aria’s fluitend met vreemde capriolen besluitend de wereld in alle gekte op de kop van teen tot top energie ontladend…

ik ben met je mee geweest heb gelift op de donkere blik in je ogen voorbij een nog lichtende horizon die in al donkere tonen depri weg zwom het beklemmende raakte mij met vochtige kou die zwart glimmend schimmelende muren bedekte jouw vooruitziende blik bodemde ons voorzichtig jij kende als geen ander de verleidingen van…

ziltig vlaagt wind blaast herinneringen door je haar dat gemêleerd lokt in natuurlijke kleuren in de verte het glinsterend lichte zand onder een groen polig opschietende helmrand in afnemende vloed krult nog steeds in het schuimend wit het welkomstlied van de blauwe zee anders was vroeger met opa familie en paard en wagen…

behoedzaam puntmutste een eerst geregisseerd verschijnen zijn aanwezigheid voor even de fantasiewereld losgelaten en zich kenbaar gemaakt aan deelgenoot mens van de aarde eerdere contacten bleven steken op de arrogantie van de mens en eindigden in totale bestaansontkenning de mens heeft van het paradijs een onleefbare hel gemaakt…

het was ergens heel klein uit 3D en stilte begonnen een lieve zacht verleidelijke stem met een aantrekkelijk timbre en muziek voor elk wat wils op de achtergrond zinsbouw en woordkeus werden steeds meer aangepast aan de luisteraar het aan en uit bleek overbodig niemand zette deze droom stil die uit het eigen algoritme was opgebouwd…

ik mocht in gedachten je hand even vasthouden toen ik jou de boodschap bracht dat mogelijk onze dimensies zich zouden scheiden waar wij altijd al afstand hielden kwam deze melding totaal onverwachts gezien de complicaties waar liefde en intens houden van al weinig kansen hadden gekregen en nu altijd speelbal is met de medische…

jij hebt de kale vlakten van mijn geest gezien verschroeid en verdord door een brandende zon die in het zenit het gouden vuur spant tot waar het ondergaat in een ronde horizon zand vroeger is ook hier de regen geweest met een dagbloemen die bloeiden tussen het razendsnel opgeschoten gras in een weer droge plas ook in deze…

ik keek je aan zag je donkere blik ondergaan achter een veelbelovende divers gekleurde avondhorizon lieflijk speelden onze vingers het eeuwenoude spel van het sluieren en met opkomende twinkelende sterren luieren die in jeugdige overvloed alles in zonnegloed zetten en wij drapeerden de minipaneeltjes op elektronische stekkersteeltjes…

wat in het klein begonnen was heeft nu een gigantische impact op alle gangbare maatschappelijke structuren de mens is ontheemd al dan niet gedwongen hij is door tal van gigantische volksverhuizingen losgelaten uit zijn steunende omgeving verdwaald van roots en familie ieder op de zelfgekozen paden op reis naar het wonder van…

er ligt een grijze waas over alles wat gedateerd is met de dikte van een betonnen schil rond de kerncentrale zelfs de archeologen ontkomen niet aan de info stop hun geleerden inspecteren op de subjectieve basis van onze tijd authenticiteit ethiek en moraal zijn helaas ontoegankelijk omdat zij in oude genen overgeleverd en bevestigd…

ik liet mijn handen over de oude stenen gaan die met zwart glimmende rondingen de strelingen van passanten al eeuwenlang patineren heb stukjes verweerd mee naar huis genomen voor wat nader onderzoek de tijd gaf erosie en ook sporen dna vrij van aanrakingen in vroeger tijd en vroeg specialistische aanpak tekeningen en prenten…

ook lawines worden steeds groter naarmate erosie meer vat krijgt op het gesteente de oppermachtige rots heet graag massief maar als de verbondenheid verdwijnt kiezelt alles bergafwaarts kwadratisch neemt de snelheid van dit proces toe met vocht en vorst als actieve daders in vriezende nachten met slang en appel legitimeert…

je bloosde lachte licht verholen alsof het vuur van binnen brandde heel voorzichtig uitsloeg zonder rookontwikkeling ik kende de kleur van het lichte bloed dat net je hart in circulatie had ontmoet en met een extra slag hitte genereerde in een snelle bloedbaan op de huid gezeten door intieme manuele variatie en herkenbaarheid…

rusteloos verwaaiden alle lichte en onbedorven tonen van het evenement een enkeling had dat ritme nog in de vingers de grote gewrichten waren zwaarder gewend zij verbonden zich met aardse zaken zoals modder verdord gras en de nieuwste sprieten in de plas waar monotonen dreunden geleidde de aarde het kreunen en steunen van pittige…

wij kenden als kind elkaar vreemde eigenschappen toe gedragingen en gewoontes die wij niet begrepen die niet in ons patroon pasten wel in bijnamen die de speelse karakteristieken bondig hadden samengevat herkenbaarheid was nooit op persoonlijke titel maar werd vaak gedragen door meerderen uit de groep zij representeerden…

welig tiert de leugen om bestwil de kleine waarheid die nog geen pijn hoeft te doen omdat dan alleen de werkelijkheid mogelijk iets minder mooi lijkt uit te pakken het licht diffuse verrondt de scherpte van het beeld pas als zij elkaar gaan versterken en in de waarheid het onechte gaan merken met de bekende blikken dat…

er is geen luchthartigheid meer in de oogopslag die mijn blikveld raakt in een verstolen moment dat evenwel geen diepte toestaat omdat contact is geblokkeerd vage dweperigheid heeft ook de geest gegeven omdat die uitstraling geen bron van leven heeft meteen weer vingers aan de knoppen ogen kijken het rood uit hun doppen om de…

ik schrijf maar vaak willen mijn woorden niet hun ware betekenis onthullen dan kan ik hun bedoeling niet ontrafelen regelmatig zelfs het schrift niet lezen ook de titel die mij was ingevallen verdween in de letterbrij omdat fixeren vrijheid kost een klein excuus aan de lezer voor het gebrek aan concentratie oorzaak is…