Alle inzendingen van wil melker

een zacht gebaar waarmee hij haar de stoeprand wees de knik, een hand het lachje van begrijpen toch wist zij zich van beiden nog de wijste er zijn geen woorden meer er is ook geen verzetten gevangen in haar regelzucht van rust de stille tucht voor buitensporig gaan hij had de naam van een charmeur kende kleur en…

je sloot mijn ogen met je blik je handen hebben ook mijn lijf gestolen zeg me wie ik ben je omhelsde me met torens van jouw liefde de luiken dicht ik holde trappen af als het jou beliefde maar ik ik wil weer zien genieten van een ander verblind me niet zorg dat je verandert ik ben je speeltje niet ik niet…

ik sprak de zon aan in haar stralen deelde in de schijn warmte kon ik zacht vertalen door even in haar licht te zijn zij is deel geworden van mijn leven opent zicht voor dag en dauw verdrijft de nachtelijke nevels, mist en ook de kou ik ben geen bruiner meer mijn ongeduld is veel te groot, maar zij zal eeuwen schijnen ook…

ik zoek verloren hoeken in rechtzinnigheid een bezigheid ik rond nu elk vierkant draai me dol op hoekigheid het grauw van schoonheid is verliezen de luiken piepen…

ik heb je voor vandaag van huid en haar ontdaan alleen je strottenhoofd spreekt mij nog tegen spieren pezen nog in laatste contraheren maar ik ontleed je toch mijn zoektocht is een allerlaatst proberen te vinden wat geraamte draagt organen zijn genomen hormonen stromen niet omdat ik bloed vergiet je toont structuur van korte…

je geeft geen troeven maar jezelf handenvol toeval delen geluk en de kaarten maar jij jij speelt vals met gedachten…

ik zoek je blik je hand je lijf na een afscheid voor heel even in vaag bewegen kom ik je soms tegen dwalend zonder plaats bepalend waar ben je toch ik mis je hart je stem je oogopslag ik voel je nog…

schalen bloemen bloeien zomer manden fruit verrijpen geel maar ik ben kil bevroren door de winter ijskoud stil de rode morgen parelt dauw hitte trillend op het lijf van jou je verdween in stormen schuld je naaktheid nauwelijks verhuld ik schreeuwde je nog terug de hemel was verloren je had me op mijn rug…

het is de stilte die alles zegt blikken tussen ons die boekdelen spreken ze doen vergeten wat is geweest morgen wordt geschoeid op andere leest handen openen onuitgesproken zinnen verwoorden stil een nieuw beginnen lichaamstaal die raakt bewegen wordt begrijpen langzaam maken wij ons nu haar taal en zachte tekens eigen…

voorbij het koren rijpen rijdt de dorser naar zijn loon waar vroeger boeren bundels bonden groeien granen uit een kloon bomen krijgen nu de lengte van de plukkers van het fruit de takken zijn vol vruchten en de herfst al ver vooruit waar is de boerderij gebleven het rieten dak, de lange stal er staan geen bomen langs de dreven de voedersilo…

ik raak je handen maar ze blijven droog en glad alsof contact je niet echt pakt vingers buigen niet maar spreiden zich in openheid bereid te ondergaan zonder verstaan geen knuisten en voor vuisten niet geschikt omdat je geen agressie kent, een zeldzaam menselijk talent…

ik heb je stilte gezien de weggeduwde zorgen er is voor jou geen morgen je bent bang voor flitsen in je ogen zag schimmen die bewogen je glimlacht raadsels en je stem is toonloos door langdurig zwijgen ik fluister je een rode roos je luistert naar mijn dromen een vogel die voor vliegen koos als handen langs je lichaam gaan…

driftig dirigeert hij het orkest en weet in korte snelle slagen het staccato naar het hoogste punt te jagen dan neemt hij armzwaaien terug dwingt het vlagen van violen in hun vragen naar een warme melodie er staan geen noten in zijn boek hij ziet de ogen van de componist las zijn muziek en wist in sluitende akkoorden…

mijn blik bevat ineens veel minder ik er is een vreemde door mij heen gegaan ik zag lachen om verdriet met ogen die geen ander ziet mijn geest heb ik nog vrij het lichaam is niet meer van mij vaak ben ik bang dat zij me gaat verlaten mijn hoofd zal haten omdat ze me niet kent mijn stappen dwalen gedachten malen ik ben vergeten…

zacht huilt muziek haar lied op je huid eenzame tonen van een enkele fluit violen vlagen in strijkend meeslepen dragen gestreken emoties voorbij de tijd daar waar bazuinen de andere klanken verruimen en hoorngeschal weerklinkt tot diep in het heelal laat je dragen door de melodie ontvlucht het aards bestaan drijf mee en…

ratelend bonken uren van de helling minuten springen op in het stof van seconden dagen brokkelen af smelten zonder spoor weken drijven oeverloos voorbij maanden als een zee seizoenen golven in de oceaan waar jaren deinen geen vloed gaat hoger dan de hemel het springtij wacht die ene kans…

hij vijzelt al zijn eigen medicijn stampt woorden van een ander fijn verguldt de pil met het glacé van eigen adoratie hij is er uit en koos de tweedekoers signatie feesten en hoofdbrekens kostte dit besluit maar of zijn handen zullen helen kan hem niet zoveel schelen de esculaap heeft hem in slaap gesust nadat hij door de muze…

weerbarstig krult het haar groener buigt de wind ogen komen bomen tegen dwarse schijn verblindt gedachten zweven zonder toe te geven met hun schaduw op de vlucht licht schreeuwt opgelucht geen spinsels uit een gouden droom ik ben gewoon een vriend die boomt over gedichten de zon lijkt lichter als het donker wordt de rode gloed…

ineens verliest de zon het ronde warm van zomer wordt ze weer strak belicht in helderheid het opstaan van de dromer de lange herfstdraden zijn al vroeg gesponnen in het frisse ochtenduur het eindeloze zonnen is door buien nog maar slechts van korte duur groen verschiet in koele winden er dwarrelt al een eerste blad, de oogst…

hoog in de lucht zie ik je glanzen vleugels gespreid een horizon rijker je ogen waren leger dan de put waaruit je klom vanaf de bodem je handen raakten muren voeten klommen gleden weg, ontvelden in het pijn verdrijven wanhoop was je touw de strop zou adem blijken verstijfd van kou wilde je het leven grijpen je bent herboren…

ik sloeg op rotsen herkende vormen in het ruwe steen ik zette je apart beeldhouwde je lijnen zocht aders naar je hart in het aandachtvol polijsten kwamen toch onverwacht jouw warme kleuren bovendrijven jij liet je in de kern raken ontdooide zacht in tijd, bevrijd kun je nu eindelijk mijn liefde smaken…

nog kiert de deur door tocht van gisteren en weer streept rood tegen de muur het blauwe zicht bijft wolkenwit de vloer is grauw van paars geweest geen draagvlak meer wel rottend hout van samenwonen of waren we getrouwd…

in tranen verwatert verdriet vloeit langs je wangen naar niemandsgebied ze schonen gevoel in het rond van parels etsen je huid op weg naar hun doel ze kennen de wegen stranden op lippen in het proeven van zilte neem ik zacht je hand je schokschoudert nog met mijn arm om je heen je huilt voor ons beiden weet je bent nimmer alleen…

op mijn rug rondt de wereld platter dan voorheen bomen reiken naar meer licht kijken hoger verdiepen hun voeten in het zand dek me met aarde in deze stand…

ik adem je uit maar in het zachte geluid weet ik dat jij bent gebleven je voelt als mijn geweten steels tastend onderhuids daar weef je de draden in de kleur van jouw patroon uit rafels van mijn leven die ik je in vertrouwen heb gegeven jij vormt en toekomst zo het heden uit de lucht van het verleden ik adem je weer in…

ik zag je in de verte staan je bloeide blauw boven het koren je zachte lichaam sprak me aan voeten in het groen verloren je zwaaide toen ik nader kwam het zonlicht danste op de wegen ik zag hoe je mijn schaduw overnam met lippen vochtig van de regen je blikken maakten sprakeloos verlegen kleurden ook mijn wangen je keek hoe ik mijn ogen…

we hebben nachten doorgehaald de beesten uitgehangen de slaap is nog niet ingehaald steeds was er weer het woest verlangen je passie had geen einde raad ik voegde lach en lust steeds bij de daad maar zonder rust heb jij me bijna uitgeput we spookten tot in kleine uren, genieten rekten we tot langer duren en opgelucht waren we…

zout op de lippen schrijnende handen ronden de dag de avond valt in verlichting droom je ogen weg uit vandaag en versaag nooit breek gedachten want morgen wordt ooit…

ik keek je aan jij liet je ogen langs mij gaan in een zacht tasten je wikte, woog ik zag je lach en dacht dat wij wel pasten maar onder in je blik wist ik je echt gezicht je bloemen kleurden licht en geurden al je mededogen…

ze wogen wichtig verloren lichter golfden water naar de zee braken branding schuimden witter schreeuwden met de meeuwen mee verjoegen strand en stormden straf het jagend zand uit eerste hand ze wolkten hemel in een blauwe bries zongen luid het rauwe zeemanslied…