Alle inzendingen van wil melker

ik zag je kleuren in koraal langs metershoge riffen groen ging over in topaal dat donkerde in kliffen ik dook en voelde kartels langs de rots je gaf niets bloot in stof vond ik je trots een school van meer dan duizend vissen die dansten op muziek alleen wij het publiek ik joeg ze achterna en dook de afgrond in voelde hoe je me…

ik vang voor jou de tonen componeer het zachte lied dat speelt in al je dromen wiegt in bloemen die je ziet het is een wijsje dat ik in je ogen zag je zong het als klein meisje toen ik jou mijn schaduw gaf je stem is het orkest je woorden de vocalen je lach vult aan wat rest in een schitterende finale je bent een brok muziek…

zon speelt door je haar en licht het op in warme tinten het lang gevlochten in een staart opgebonden met zeeblauwe linten ogen raken aan mijn strand je hand vrijt branding langs het zand lippen nodigen me uit je mond is lente en je stem zingt het hoogzomerse geluid ik duik in oceanendiep laat me in jou verdrinken jij bent…

ik zie licht met schaduw vrijen in de ondergaande zon schemering laat hen betijen de dag is bijna om vogels fluiten voor het laatst hun schitterend lied op hun rustplaats aangekomen kunnen ze nu rustig dromen een vijand is er niet zo valt de avond voor een nacht met sterren rond de maan niet onverwacht ogen wennen er al aan…

moet ik de zegeningen tellen die de tijd aan mijn verblijf geregen heeft heb ik eigenlijk wel ooit bewust geleefd handen die me groeten de verwondering in ontmoeten ogen die in liefde naar me keken ben ik kleine dingen soms vergeten waren ze niet van belang of plakte ik ze achter het behang laat ik de balans opmaken van de dingen die…

ik speel met vlaagjes wind en draai in lucht mijn hoosspiralen met warme lucht schrijf ik in zand mijn kleine droomverhalen het overzicht vlecht ik van schaduw en het licht van zonnestralen ik vlij de sprookjes op de laatste zuchten voor de wind gaat rusten en de avond ze komt halen lees ze als je kunt in het nazomerschemeren…

ik zie het mes de gaten in mijn lijf het isotopentijdverdrijf dat cellen lam slaat door ze te bestralen de gezonde zullen het wel halen de rest gaat dood verkleurt van rood naar grijs en grauw in ongenezelijke rouw ik ben geen wandelende bom die barst na de halveringstijd de geiger blijft in veilig tikken het leven geeft me nog…

ik plak je poster op een kale muur in neonlicht je lijnen maar krab je ogen uit ze keken in mijn ziel ontdekten mijn geheimen je lichaam voelt koud aan ik laat mijn handen gaan langs neus en lippen die zich vochtig in rood plooien je ranke borsten die gepunt mijn wellust dorsten ik scheur de benen van je lijf omdat je die genomen…

je raakt terwijl ik door de branding stap jouw voeten in de oceaan zijn slechts een zee met golven en wat wittend schuim van mij vandaan lange benen stappen trots door zand en op de rots je blik voorbij de horizon treft mij in ondergaande zon gedachten dansen rood geboren uit dezelfde schoot je beeld wordt zichtbaar in de schemering…

in je gebaar ervaarde ik je lach een zon die scheen in golven je was het hete zand de branding die in wittend schuim ons bijna heeft bedolven we zagen schepen zeilen op een horizon en gokten waar het water en de lucht begon je huid voelde mijn handen en weersprak de tijd ze brak met vroeger alle banden ze ademde de vrijheid die…

nog zomert het in golven wiegt je lach je ogen stralen branding jij bent de warme zee die ik deze nazomer zag je kleurt zon in zomerbruin, haar oogst is voelbaar op het zand waait nog groen in goudkleur langs het duin het blauw loopt vol met zachte herfsttinten geel dat zongerijpt een koele ode klinkt aan eerdere volheid in bezinken…

ik jaag en jacht daal in de wereld af voel kilte van spelonken waar naamloos vuisten op de muren bonken geketend zonder licht probeer de hemel soms te raken in het ontwaken van genot om in overgave eens mezelf te vergeten in het schuldbewuste weten ik wil uren huren om gisteren te verdringen morgen weer te zingen de toekomst is…

randen bijten zich in blauw als tanden van het magma zwavel voert je naar de hel in een geest- verruimend lachmaar het lijf van Gaia is gestold maar sist nog haar venijnen je voelt het kloppen van haar hart weet je dicht bij haar geheimen ze pulseert geen bloed haar huid is warm en broos de weeën komen woordeloos ontvang haar…

ik weet mijn ogen maar ben blind van zien ik kijk wil graag geloven maar mijn achterdocht is twijfel echoot steeds misschien ik lees je zinnen-beeld en samen paradijzen we de wereld als de tijd zich weer verveelt in het dichten van de gaten nu de zonde niet meer speelt toen jij mijn Eva werd zag ik opnieuw de slang ze ontkronkelde…

de zon weerkaatst niet meer zindert in de zwarte steen brandt jaren weg uit eeuwen van voorheen weer komen beelden los van emoties uit die tijd het overleven en bestaan hun jagen was een strijd generaties vreemde talen zijn na elkaar vergaan alleen hun stille sporen zijn op de rotsen blijven staan een speer gepunt in rood betekende…

ik wil springen maar kloven gapen me aan hebben alles gedaan om me te weren ze gronden me af beleven me pas als ik het echt ga proberen toekomst delen in het zwarte geplet door zwaarte en kracht waarvan ik vooralsnog niet kon winnen zo dacht ik in de arrogantie van mijn zelfmoordlach wachtend op jouw beminnen zweven is begin…

scheur de tijd hang de eeuwen in gekleurde stroken plooi ze met strijd het geel van haat en nijd dat geesten heeft gebroken het bloedrood en gewapend grijs van macht in kille woorden uitgesproken in groen de zoen van zondoorstoven zomers die nog steeds naar lente roken het hoge blauw van kou omdat de winters in hun eigen wakken…

zacht streel ik je huid zonder geluid hoor ik je woorden uit de stilte van vroeger de valse accoorden van muziek die niet klonk geen toon die vibreerde wat je ook probeerde je ziel ging altijd op slot gesloten door pressie barricades van agressie alle gevoel ging kapot hij jatte je vrijheid de trouw aan jezelf ondergroef…

je gaat weer lopen op de zwarte steen los van alles nergens heen in het raken voel je het verleden naken kom geef je over je bent te vaak alleen voel me vlij je neer, je ziel heb ik al lang gemist accepteer weer mijn gezicht je hoort bij mij deel de schepping die we vroeger waren, kom dan gaan we God ervaren de tijd is slechts…

jij schopt sterren wapent zo glas kubust de wereld hebt alles gehad schreeuwde toekomst in schilderend heden vervloekte het nu in nakijkend verleden ik gaf je mijn hand droomde de jouwe jij koos het pigment in onschuldig vertrouwen ik zag je staan op de rede van scheiden jankte onzichtbaar confrontatie vermijdend ik ben…

ik geef je alles ziel en toeverlaat je antwoordt liefde maar in je woorden voel ik soms je haat en ik pareer moet dansen op het touw dat jij gespannen hebt ik lijk wel gek val steeds geweldig op mijn bek want jij bent anders dan ik dacht verstaat mijn woorden in je eigen taal mijn luchtigjes acteren overkomt ons vaak banaal…

angst was mijn vlinder vloog mij en de liefde voorbij fladderde onrust woekerde lust wiekte wanhopig verrotte mijn leven al leek ik zo blij ik jatte emoties verzoop mijn gevoel neukte me suf en viel op mijn smoel loog en bedroog om niet eenzaam te zijn haatte die koppen ze oogden mijn pijn ik ben wat ik was besta nu niet meer…

wolken en wat grijs tikje ondoorzichtig de zon wilde wel maar scheen toch heel voorzichtig een matte sfeer iets te benauwd alsof je adem dubbelvouwt en niet naar buiten lijkt te komen we zijn er allebei de bank is vrij jij kent de plaats wijs mij de bomen waaronder we de andere wereld dromen…

ik wil en zal me geven tot er niets meer over is en ik weer in je armen lig draden die gesponnen zijn van angst vervlochten zijn met pijn mogen nooit meer anker zijn je moet ze breken anders gaat je jeugd zich morgen wreken als we samen zijn wat genot moet worden is dan schuldgevoel kap ze anders wordt je warmte koel…

ik wil het leer zijn op je naakte huid je ademen in poriën voelen wat er in je schuilt je koos voor zwart het zachte roze-rood verpakt in sensuele plooien uitdagend maakte je me hard ik ken je pijn de drempels tot genieten je opende ik stelde uit tot alle gênes je verlieten je kuste lust in passioneel bewegen ik hitste op gaf je…

het was je oogopslag die mij deed zweven ik vocht om niet te beven toen jij me eindelijk zag die meters kan ik niet vergeten de tijd draaide een halve slag je stapte onbevangen in de wereld van mijn lach woorden werden overbodig de omgeving niet meer nodig verbonden wisten we dat onze lichamen elkaar meteen verstonden samen zijn we…

je tekens kan ik niet meer lezen je schrift verdwijnt in beelden die ik niet begrijp je wijkt als ik je nader en spreekt in een verkeerde taal de woorden dansen niet maar breken allemaal je ogen lachten als ik bij je was nu tasten ze me af ik weet niet wat je ziet maar voel intens verdriet je hand beweegt maar streelt niet meer…

de schreeuw is niet van jou alleen ze splijt de rotsen en vergruist het steen echoot door de dalen jankt door merg en been bloed schandt in het niet verstaan kruipt bergenhoog geen regen wist het onbegrip maar sluiert slechts haar eigen mist het stugge linnen gidst je streken in gebarentaal nagelt de verkeerde kleuren…

je tast mijn huid heel langzaam af in willoos reageren voelt hoe het bezeerde hunkert naar contact je raakt en leidt de energie in banen om te helen streelt de plaatsen die ik het minst kan delen je krast de wonden open laat het vocht naar buiten lopen en verlicht de opgesloten pijn ik zal nooit meer gesloten zijn jij brak…

het marmer glanst polijst de tijd die is geweest in aders die het leven raken subtiel detail verspringend soms ze waren daar toen Gaia nog haar aarde maakte eeuwen splijten in geopend steen de houwer kijkt er vaak langs heen ziet ongebroken lijnen dat spel kan hij met een geoefend hand verfijnen ze worden in nog zachter kleuren…