Alle inzendingen van wil melker

ik zag kleuren vloeien in voortijdig lijnenspel nog branden we geen vingers aan ons vurig overspel de hitte moet nog komen na het gloeien van glazuur in het mozaïek van dromen leggen wij de liefde puur we lijnen warmte uit in harmonie met voelen ik hoor in tonen van je huid de muziek van jouw bedoelen we passen in ons paradijs van…

je hebt de muren weer hoog opgetrokken het goud van tralies slaat zwart uit de open ruimte kan je niet meer lokken je cel weerkaatst zelfs geen geluid schreeuw maar zonder woorden jank je tranenloos verdriet alleen zijn pleegt zijn eigen moorden er is niemand die het ziet…

ik zie je als mijn goddelijke vrouwe je trotse blik laat alles achter je, de hoeven spatten vonken, ik brand me want je ogen spugen vuur je rijdt de eeuwen langs van keizers en wat pauzen je lapt ze aan je laars een luchtig tussendoor met witte wijn want macht wordt geserveerd met vele sauzen je blik is weids, maar alle kathedralen…

je eeuwenoude trots kreunt statigheid ringen zullen mij het jaar vertellen seizoenen vol met bloei of matigheid machines zullen snel je bast gaan pellen generaties heb je al voorbij zien gaan van klein tot groot geschiedenis verhalend uit diepe eerbied lieten ze je staan zo werd jij voor dit bos gezichtsbepalend het blad ruiselt een naderende…

je bent van glas mijn hoekigheid wordt ronder als ik in je spiegelen mag je kaatst in lijnen die geen einde kennen mijn handen warm ik aan jouw oppervlak ik zoek naar je begin een naad, een draad die ik kan volgen open maar, ik wil erin versmelten met jouw beeld je transparantie proeven maar je bent gaaf, geen barst of kleine groeven…

stilte droomt en verte trilt een kerktoren op klokke twaalf zijn alle boeren klaar zinderend zoekt zon zijn vogels bij elkaar kwetterend in de zwartgeploegde voren je schaduwt deze plaats al eeuwenlang zucht zacht als ze hun eerste honger stillen zelfs liefde bloeide hier en kon verkillen als hun zomer weer dat trieste einde nam ben jij…

wil je spelen in gedachten los van krachten ver voorbij de horizon jij, nee wij, het vliegen verdween met de lucht, niet op de vlucht ergens heen zonder mensen zijn wij wensen lenen tijd en bestaan uit de zee van ons twee de blik is ontmoeten raken wordt maken want aarden is weten en ervaren van veel los van krachten de machten…

je raapte op grootte schelpen van het zand woog ze in je hand bekeek de tijd in lagen kleuren droegen groei vertelden over jaren hoe het diertje leefde de lijnen rondden bloei ik vond de grootste jij de mooist gekleurde ik keek je aan, omhelsde je de zee getuigde het gebeuren golven juichten wit en de branding brulde, maar de schelpen…

je gaf me ogen om je blik te lezen ik mocht je zien in ongebruikte kleur en zonder tegenlicht in stil bewegen liet je me handen gaan over je huid we stemden af op ongehoord geluid we dronken water dat ons samenvloeide werden één in smaak hoopten dat nieuw leven ons deed openbloeien het was te laat in kerend tij verdronken wij…

ik zag je bergen kleurig landschap glooien je rots onzichtbaar in ver perspectief ik voelde het verborgene in plooien maar had het zonlicht en je geuren lief ik zag je water vallen langs de breuken het zwart van de ravijnen donker diep golven moesten vaak een uitweg beuken als jouw rivier haar stroomgebied verliet je passie moest ik los…

onzichtbaar was de draad die ik vanmorgen vond mijn onrust fietste ongestraat reed mijn gedachten rond in zwart met lange mouwenmaat ik voelde hoe de wond ging trekken tot ik jou als mijn bestemming vond de hemel brak toen ik je sprak je las in letters op de grond de zon scheen op mijn rug mijn woorden waren stug haperden in nieuw gesproken…

ik schoof donkere wolken uit de lucht en liet de aarde zo maar achter mij voor anderen een redeloze vlucht ontsnappend voelde ik me hemels vrij ik vleugelde oneindig in gedachten expandeerde traagheid tot de lichtlimiet zag de levens terug van mijn geslachten ontwaarde God op elementair gebied Zijn raken deed mijn schuldgevoel ontwaken…

je krijgt wat je wilt kijk neer op het plebs jouw geld snijdt dieper dan ooit met een mes je steelt mijn beminde met flair en je kracht vertaalt zo je invloed met praal en in macht ik heb je verdacht van manipuleren woorden verdraaien en liefde te paaien ze valt voor je aandacht heeft je attenties verwacht omdat je haar streelde…

wat zoek je in mijn woorden de lach die jou bekoorde ogen die je spreken een tedere kus en handen die je niet meer kan vergeten neem je mijn klanken om jezelf mee te strelen het kind in me waarmee je graag zou willen spelen op muziek waar jij ook van geniet wil je mijn hart omdat het klopt voor jou het warme bruine lijf dat van je…

ik neem je in de onweersluchten je cumulust zo torenhoog laat zelfs de snelle zwaluw vluchten angst scheert langs de regenboog je dondert stemmig lage tonen bliksemt de problemen weg de lentebui zal niets verschonen en hagel hoort niet wat ik zeg in het tikken op je vinger krijgt mijn zon de goede kleur je bent nog maar een beginner…

in alle wolken zie ik hemel kiert de kans op wat geluk zon weet dat ik om wat liefde bedel mijn optimisme kan gewoon niet stuk je pakt me in met warme woorden geeft me een deken tegen kou maar onze adem zal bevriezen in het slapen zonder man of vrouw ik streel je huid, de buitenkant van binnen, je kijkt me aan voelt passie in je zinnen…

wij waren al toen tijd nog naar zijn kinderschoenen zocht heden met verleden vocht herinnering geen ruimte had en niemend iets vermoedde van een gangbaar pad we deelden met elkaar het bloeien van de bloemen vrijden zonder afscheidszoenen geschapen als een paar tot ik je uit het oog verloor ik wist en voelde je in het vliegen zonder spoor…

ik heb je aan mijn vork geregen Neptunus is de naam en jij mijn faam grijs-groen was je kabbelend verlegen maar nu verstik ik je bij volle maan je koos de vrijheid langs de vlakke kusten bruiste je woede op de harde rots op jouw gedein konden de schepen rusten orkanen zweepten je tot woeste trots we vochten tot de laatste sterren doken…

ik zie wat vage vormen bouwsels zonder naam een hand wenkt me te komen wijst me waar te gaan ik loop de jaren terug de stenen zijn versleten het pad ben ik vergeten voel ogen in mijn rug muren zijn gebroken kleuren zijn verfletst zacht fluisteren de spoken die mijn jeugd hebben verpest slinkse blikken, het steels bewegen om me heen…

handen klapten applaus tegen muren ze haalde nog eenmaal fel uit intieme suggestie van heupen borsten voluit schreeuwen werd stil staren indringend adem ging stotend hijgen werd dwingend ze keek in hun ogen lachte laatdunkend hun onderbuik uit…

seconden tikten weg ik volgde en opende stapte drempelloos een universum in met mij als nieuw begin in omzien zag ik heden tot verleden tuimelen structuur in entropie herinnering vertraagde tot totale empathie geen adem om geluid te dragen, geen vragen want het weten is er al vergezicht mist afstand in mijn hand is het heelal…

storm heeft eindelijk een blauwe lucht geklaard in bossen is het ziek en zwak geveld door het verwoestende natuurgeweld de rooiende winden zijn langzaam bedaard weer staan vele bomen scheef in het gelid struiken die snel uit de kluiten groeien een soort dat kort na het eerste bloeien wordt gekapt omdat de stam op dikte zit ik zag je vallen…

ik voelde de orkaan die in je stormde en joeg proefde de agressie die hij in zich droeg je schuilde in het oog en huilde zijn ontwrichting maar je tranen waren droog gaven donker geen verlichting je wapende met haat sloeg terug met argumenten bijna kwam herstel te laat in de luwte van de woeste elementen het kind in je was bang voelde…

je keek me aan ik zag het vragen in je oogopslag, onzekerheid die handen vingers gaf in strijken langs elkaar op zoek naar hem of haar je stem die ik zo eindeloos goed kende die mij verwende met een sprookje als ik lastig was klonk schuchter toen je vroeg, wie ben je ik draaide om, je ogen zogen me naar binnen ik zag een vonk…

mijn liefde glijdt als water door je handen de lading van je huid sluit het intieme raken uit ik lees gevoelens in je ogen, maar kan mijn eigen woorden slechts geloven omdat ik terugkaats in je geest ben ik gevangen in persoonlijke beelden bemin en streel ik jou alleen maar met mijn eigen lust ik heb je vaak gekust voelde hoe…

ontspannen lach je in een droom die zachte kleuren vlecht in beelden die je handen maken je zucht en blaast wat lucht in glas je vingers raken aan wat toekomst was een ster die barst in grillig lijnenspel je lach verdwijnt omdat je met je tanden knarst woede vlaagt in rood achter je ogen lippen krampen pijn pastél heeft niet…

ik hoor nog dat geluid de handen voor je buik toen bommen vielen ik daalde, maar te vroeg je angst joeg mij eruit ik wilde terug om aan de kern te raken mijn vluchten was een laatste kans om dit inferno te verlaten ik was nog verre van volmaakt in genereuze deling herstel kwam toen te laat de schok beperkte groei in een uiterst…

je kijkt me aan je ogen op de foto zien me weer staan volwassen en verlegen met al de liefde die je me zo graag had willen geven ik zie je handen die me koesterden in pijn die nooit jouw schuld had had mogen zijn, maar die jij in geweten op je nam de bommen vielen iets te lang ik vond in tonen van je stem geborgenheid als jij kinderen…

je vingers op de rots een hand met energie geladen tastend naar de lijnen die potentieel laten verdwijnen in een wisselende stroom het lijkt een droom om alles weer te weten tijd als factor te vergeten in steen vloeit de geschiedenis tot heden weer ineen magma is mijn hart zee en wind koelen hitte van mijn huid in vogels vinden zich…

jij pluizenbol een handvol zwart dat verenschuddend fluit af en toe het nest af duikt in woeste lentevluchten kijkt me aan uit groen dat pas ontloken is vliegt en flitst naar prooien die zich levend plooien in jouw bek je schaart de wind knipt in lucht je vleugels uit probeert een steile klim hoogte zit er nog niet in en duikelt…