Netgedichten

netgedicht (nr. 5.421):

sist nog haar venijnen

randen bijten
zich in blauw als
tanden van het magma
zwavel voert je naar
de hel in een geest-
verruimend lachmaar

het lijf van Gaia
is gestold maar sist
nog haar venijnen
je voelt het kloppen
van haar hart weet je
dicht bij haar geheimen

ze pulseert geen bloed
haar huid is warm en broos
de weeën komen woordeloos
ontvang haar ziel en voel de
spanning van inwendig leven
ze deelt met jou wat is gegeven