Netgedichten

netgedicht (nr. 5.411):

die ik verboden dacht

ik weet mijn ogen
maar ben blind van zien
ik kijk wil graag geloven
maar mijn achterdocht is
twijfel echoot steeds misschien

ik lees je zinnen-beeld en
samen paradijzen we de wereld
als de tijd zich weer verveelt
in het dichten van de gaten
nu de zonde niet meer speelt

toen jij mijn Eva werd
zag ik opnieuw de slang
ze ontkronkelde mijn dromen
sliste vorkend langs de bomen
wist mijn zwakke plek al lang

ze prees de appelmacht
die ik verboden dacht
streelde me met hemel
maakte me weer kind
we hapten ons weer ziende blind