in ongenezelijke rouw

ik zie het mes
de gaten in mijn lijf
het isotopentijdverdrijf
dat cellen lam slaat
door ze te bestralen

de gezonde zullen
het wel halen de rest
gaat dood verkleurt van
rood naar grijs en grauw
in ongenezelijke rouw

ik ben geen wandelende bom
die barst na de halveringstijd
de geiger blijft in veilig tikken
het leven geeft me nog respijt
kan me nu echt niet laten stikken

Schrijver: wil melker, 7 september 2004

wlmelkerziggo.nl

leven ziekte hoop

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.0 met 12 stemmen 2.099