Alle inzendingen van wil melker

ik haal zonnestralen uit elkaar en stapel dan de kleuren tot een regenboog laat buien botsen donder wolkt nog zwarter dan de bliksem schicht daaronder zit ik droog ik leer de wetten van het licht uit het natuurlijk evenwicht totdat de regenboog is opgedroogd de rafels van de bui zijn weggeschoren door de wind in het blauwe van de…

gooi je bloemen, dwing me maar opzij te gaan je schaduw wil me kelen kijkt me donker aan manshoog knak en vierendeel je alle stelen de schijn van kleur bloeit rood maar dat kan niemand schelen we droomden in muziek hoogpolig sloot de hemel zijn akkoorden, een dissonant in woorden, die we nog niet hoorden we zongen tot de vleugels…

breek het glas scherven sturen lichtsignalen in de taal van bloed vampieren zoeken en verstaan het onderbreken van de schaduw donders goed hangen aan de keel drinken je gedachten halen krachten uit het pulsen van je hart het ogenzwart verkleurt tot lijkenwit en echoot het gebeuren van de zieleoverdracht leeggezogen zwerft…

stilte tikt seconden de rust is schone schijn stofjes dansen in het licht dat kiert door het gordijn je ogen neergeslagen de mond een witte streep te gekwetst om iets te zeggen woede houdt je in haar greep woorden zweven in de lucht sterven zonder je te raken je bent in het verleden terug niemand kan nu met je praten niets was goed…

kom naar huis duik maar in mijn armen ik kus je zachtjes thuis eerst de dag uittrekken even niets meer zeggen weg de sleur van is geweest geen woorden die vertellen over uren die steeds langer duren omdat jij niet bij me bent geen zuchten over kansen die nu rusten omdat jij de mogelijkheden nog niet kent ik streel je wangen kus…

ik zet mijn oren uit in een wereld vol geluid wil jou en stilte om me heen ik zie je lippen spreken voel je stem, liefde kan door het lawaai zo breken ik raak je en mijn handen zeggen wie je bent de warmte zal ik nooit vergeten je ogen lachen een gezicht vol feest, je kussen zijn nog nooit zo stil geweest je opent in een warm onthaal…

zie het dagen, uren komen niet tot helderheid zijn de nacht aan het vertragen de zon vervlakt in het krachteloze klimmen neigt bij opgaan al ter kimme de lucht is kil, dunnig vlaagt een koude wind, maar zonder groen blijft het bladstil nog kleurt de oogst de bodem wordt al schraler weiden zonder vee steeds kaler het leven trekt…

je trekt de wereld aan kleed het naakt naar zijn geboden, ondeugend in de laatste mode maar je lach is bloot in onbedekt plezier ogen spotten in verbazing over al die regels hier lopen zonder voeten mensen zetten naar je hand winden duwen zonder moeten tijd verwijlt in zonnestand je draait je om ziet het licht verdwijnen de hemel…

kijk me aan, laat me door je ogen met het licht naar binnen gaan zucht en geef je adem terug, dan doe ik me tegoed aan de hitte van je bloed denk en weet hoe ogen dwingen jij bent verpest als minst bedeelde uit het nest houw het beeld uit stenen in je jeugd kap het trotse van je vader polijst je moeders zachte deugd ik wil…

de maan trekt water aan nevels slierten sluierend het vals gezicht dat doodt en grijnst in koplamplicht dauw remt langer in het vochtig glijden op de stille weg, het botsen zal niet stoppen is voorzegd de mist schijnt witter tussen flarden zon en raadselt waar de dag het van het duister won de tijd schraapt zijn seconden, koestert…

je woorden kwamen harder aan dan ik liet zien in het luchtig converseren liet ik me niet deren maar voel nu wat je hebt gedaan ik kon me niet verweren het had er nooit gestaan je las liefde tussen regels in het antwoord op een ander die nooit zal bestaan ik heb gegroet en ben gegaan je hebt mijn nacht gebroken de uren zonder hoop verlengd…

ga maar dwalen stadten, koopjes halen en jezelf verliezen in de etalage zonder ruit je bent er even uit je spiegelbeeld is opgenomen door de poppen die daar staan ze hebben allemaal jouw kleren aan het haar waar je zo trots op was is in een sjaal gevat strakke borsten nu voor iedereen schoonheidsfoutjes zijn er geen je denkt je zo…

je glimlacht en je loopt voorbij zomert op je laatste benen schijnt verleidelijk naar mij bruin gebrand met zon van lange dagen je kijkt me herfstig aan je ogen vol met vragen we dansen branding golfen passie deinen lust ik koester warm je lichaam tot de maan je zachtjes kust nu raas je tegen mij en drift het zand in stormen het…

ik wankel tusen afgrond en ravijn voor beide moet ik springen ik haat het eeuwige onzekerzijn waarheid zal tot keuze dwingen de weg ben ik al kwijt geen handen om te helpen als ik diep in me kijk zie ik slechts lege schelpen gebroken zonder kleur het leven is verdwenen in de stilte van mijn huis voel ik me niet meer thuis ze zwaaien…

ik wil lopen op het water dat veranderde in wijn zal preken voor de mensen ze vergeven hoe ze zijn roep de blinde haal de lamme zal ze helen naar hun kwaal kies voor liefde roep je vijand voor het laatste avondmaal ik wil God zijn voor u allen samen delen in de pijn weet dat hopen en geloven morgen ook de hemel zijn aan het kruis ga…

ik stak kaarsen aan en wilde bidden maar de wind golft rook het licht speelt spook op zwart beroette muren mijn gebed is valse hoop de dag brandschildert licht in lood gezette ruiten leven speelt al eeuwen buiten binnen rusten zielen van hen die in de tijd ontvielen het eeuwig rusten is geplaatst in urnen aan de muur ze begraven…

je schermde stak en prikte in de aanval riposteerde en vertikte in de slag te stoppen toen je mijn bloed vloeien zag ik schermde me af koos stappen terug striemen op mijn rug de degen zwiepte tomeloze woede kwaadheid die ik niet meer kon vergoeden we schermden duel totdat de bel zijn ronde luidde we wilden geen van beide dood…

ik zie je vingers dwalen, handen kunnen ook geen woord vertalen je laat de binnenkanten zien met het eelt van veel misschien je hangt geesten aan de muur loopt op stof van verre schapen in uren voel je nog geen duur je weet dat honger zal doen gapen je ziet wanneer de mannen gaan bent klaar als ze weer komen je schoont de kinderen en…

ik heb je op de markt gekocht je lag alleen, stilte om je heen in de schaduw van het middagstof ik voelde al meteen dat ik je mocht we zijn naar huis gegaan ezels grijsden in een rij hitte en die stank voorbij je oogstte mijn bestaan ik kon het geel niet laten lijden zou je nooit kunnen besnijden of willen schillen als een vrucht nu je…

ik kijk je aan kan je niet verstaan je mond spuwt kleuren die je tanden scheuren als je lacht je lippen lijken dijken gebroken door de vloed van ijskoud blauw, bevriezend in het vochtig rood van jou ik kan je niet bereiken want je ogen kijken dood ontdooiend in het koele wit waarin pigment verborgen zit maar je handen hoeden lava…

jij was de eerste die me zei dat ik bijzonder was, apart vooral mijn lach je handen waren warm en droog, wel nonchalant en altijd in de buurt, ze onderstreepten je betoog je vingers waren snel en langer dan ik dacht ze verleidden me toen ik je ogen voelen zag je maakte me nieuwsgierig naar mijn eigen wensen vond alles heel gewoon…

ik vouw je open en verklap applaus dat jaren heeft gezwegen je bent te lang een kind gebleven je kiest in anders kleden onderscheid, het extravagante zie ik dansen in je lopen het joyeuze wordt je keuze je stijl is nu de bloem van jaren groeien en verzorgen je keek en dacht naar later bleek je hele leven al aan morgen je breekt muren…

het wervelt vonkt en fikt de wirwar in je ogen het branden stikt als voelen zonder handen je leest woorden op mijn huid en streelt het tegenstijdig vleugen in meegaandheid we breken lucht met kussen tussen zachte rode lippen waardoor liefde zucht ik raak je daar bekruis me met je warmte in genot, de toekomst haat het celibaat…

wind vlaagt in mijn huid laat me voelen waar ik ben als ik verdwaal in lucht terwijl mijn voeten aarden ze raakt me in de kracht die aan me hangt die ik weersta als ik gelegen heb en op ga uit de nacht mijn ogen zetten dingen om me heen bekleden me met aanschijn maken me niet meer alleen in jouw blik vind ik waardigheid je stem…

ik schrijf in de lucht die je ademt gebruikt wolkt wit in de kou een ijsbloem smelt op de ruiten schoonheid ontdooiend door jou jij bent het decor waarin ik moet spelen de planken en koorts het fluweel dat ik weer mag strelen als het doek open gaat jij regelt licht donkert verleden speelt de rol van vandaag peinst over toekomst…

we kropen in elkaar het hoge duin, de zon een zwarte bui verdronken in de geur van hennahaar onder het hemeldak een bank met uitzicht op de rand van regen, de zee blauwt branding aan de koele kant we liepen onze jaren terug terwijl konijnen speelden de duinen zich verveelden en vluchtten voor de wind de zee kwam verder met een…

nadat ik met de regen de woestijn bezoek probeer ik op mijn schildersdoek de ééndagsbloei te vangen het zal er weer om spannen of ik alle kleuren krijg die de natuur voorhanden heeft omdat ze vier seizoenen geeft slechts uren zal een jaar gaan duren waarin de lente zomert en de herfst oogst, de lange winter alles weer verdroogt…

zijn woorden rollen uit de mond, gesplitst in vele tongen, begrip en wijsheid kwijlen neer waar zij bewonderend zongen ze klampen zich aan rood glijdend richten ze zich op om aan zijn bron te laven het zijn geen gaven die hij toont als hij zich van hen verschoont het hermelijn trekt vrouwen die belust zijn op de macht de pracht en…

mandenvol oogst onder zomerse luchten bomen verzuchten hun takken vol vruchten kleuren de herfst nabij nog hooit het gras scheren zwaluwen in weergaloos vluchten omlaag voor de regen samen met muggen opent de morgen in rood zullen spinnen de webben belopen in druppels kristal zon weerkaatst overal dauw spant draden tussen takken…

ik zie je staan een pittig ding in elegante hunkering om keihard toe te slaan je kijkt de tegenstandster aan, ziet twijfels in bewegen je weet de slagen zo te geven dat ook haar schaduw ze laat gaan je pakt de bal ik zie je strelend knijpen in die hardheid zou je willen bijten, je ogen proeven hem nu al je ranke lijf slaat hoger op…