Alle inzendingen van wil melker

de pijler was gedoopt met bloed dat stolde tegen grijs beton bruinde in de zon voordat hij drager werd bloemen aan zijn voet de knuffels en de beren heren met hun kroost en vrouw, stille auto's in het ademloos passeren hij droeg de weg pas later over andere wegen verbond gescheiden zijn ontbond het leven uit het lijf in ziel…

ik hol achter je aan, zie in vergeten stappen schaduw staan ruik vaag je geur door welke deur ben je gegaan wil mijn liefde in je ogen zien handen en je armen om me heen misschien ik proef je in een diepe kus ik had je voor een ogenblik passie was een feest met jou, de hemel is voor ons even geweest warmte spiegelt…

ik ben naar zee gerend alles achter me gelaten de sporen in het zand zijn niet voor mij bestemd we waren bang om op het strand te lopen als de vloed zich teruggetrokken had en iedere voetstap zichtbaar was in de kaalheid van nieuw land geen hand om ze te wissen de hemel duikt de verte al voorbij, een pier met meeuwen op een rij…

ik heb je bedolven onder mijn gaven mijn bloemen kwamen de kleur aan je vragen ik las in je ogen het licht van de zon kuste je lippen zo rood als ik kon je gaf me de hand waar je liefde mee schreef met woorden zo heftig dat passie lang bleef je lichaam nog jong je blik had de tijd we kozen het pad richting eindeloosheid we zijn…

schoppen maar tegen het beest hij is nooit één van ons geweest je kijkt ze aan voelt de slagen sluit je af, de pijn is niet meer te verdragen moordlust in hun blik verlamt al je gedachten je proeft het bloed weet waar ze op wachten botten breken en de kou trekt op je ziet jezelf verfrommeld als een vod nog trappen ze uitzinnig…

kom met me mee of zal ik je dragen het land is zo leeg zonder leven en vragen overal steen de wind zingt zijn lied langs ravijnen en neuriet refreinen alleen, alleen ik heb muren gebroken voegen gewrikt liet eenzaamheid komen uit leegte in dromen nog zijn we gebonden de wereld vergruist het licht in het glas ontbindt zich tot zwart…

de wereld was te klein voor ons geluk liefde kon niet aarden haar wortels groeiden stuk we kozen hemel om te leven maar verstrengelden met pijn niemand konden we iets geven ons geluk mocht er niet zijn we hebben dagen ingekort om uren op te sparen ons daarna in de nacht gestort om nog meer passie te ervaren vandaag kwam dichterbij…

witte strepen krijten in het blauw hun verre reizen schrijven adem in de kou op weg naar tropische verblijven ze laten alles achter zich de zorgen en hun zaken het huis en met de buren thuis voorlopig niets te maken zie kiezen voor comfort lucht om hen te dragen geen boot of druk verkeer treinen die vertragen ik aard in somber…

de blinddoek kijkt je ogen uit je huid voelt zich bekeken je handen zijn geboeid en ruggelings geketend in openheid die borsten toont je benen zijn gespreid van voet naar heup de schepping uitgedijd je lippen zijn geopend de eerste kus die wellust proeft in scherpe tanden ik streel je met fluweel de armen en je schouders je huid…

je ligt in wit gesluierd kant je vingers in een knuisje je adem wolkt vlak langs je hand met kleine rimpels in je huidje ik zie je dromen onder wimpers komen ze schieten razendsnel voorbij ik hoor je zuchten zie spanning vluchten als je je keert op de andere zij langzaam gaan je handjes open kleurt je mond een rode lach ik…

we vrijden tegen beter weten met passie die ons alles deed vergeten maar in bewegen voelde ik het hoekige de klanken in je stem verspraken zich in weten je handen zijn nog zacht de warmte is verdwenen je streelt een koude huid en praat zonder geluid ik zie je strakke lijf het hunkeren in je ogen passie is niet te gedogen als vriendschap…

de wind jaagt woorden aan die de gebaren ondersteunen ik voel de lijven gaan in het incasseren van de dreunen ogen delen slagen uit als blikken niet trotseren de pijn zal voor diegene zijn die zich als eerste laat bezeren het is geen spel meer als de wonden open rijten die in een lang proces gesloten zijn ernst brengt nu herinnering…

ik heb vandaag de hemel aangeklaagd de zee gesproken en het land gevraagd me te begraven het blauw wees me terecht koude straalde wolkeloos haar leegte naar me toe ze maakte me weer klein alleen en hulpeloos ik gebaarde stilte in het schreeuwen tegen golven Ze deinden kilte in het eindeloze thuis mijn woorden zijn verzwolgen ik…

in een halve maan en een handvol sterren zie ik jouw gezicht sluierend in het licht van de lantaarnpalen mijn adem wolkt verlangen in de koude lucht, je ogen lachen als je even zucht en naar mij kijkt je lijkt zo warm vibrerend echt in het nachtelijk geluid het zwart van donker koelt je zachte huid ik pak je handen als de maan…

ik wilde je wat golven geven pakte water uit de zee alleen het schuim bleef over handen deinden zachtjes mee ik keek verbaasd je lachte om mijn falen koppig ging ik door om toch die golven te gaan halen je hebt me toen de wind geleerd van stroming en getijden ik dacht niet echt verkeerd maar schoof de logica terzijde we golfden samen…

ik heb het boek opengedaan het zwart van bladzijden gelezen waar wit eens had gestaan jaagt nu het kwaad de zinnen aan in het ruisen van mijn bloed fluisteren de echo's hun relaas haat klopt in de slapen van mijn hoofd een gevaarlijk rode waas letters dansen voor mijn ogen hun macaber lied de waarheid wordt gelogen de werkelijkheid…

ogen zien wat handen ooit tekort hebben gedaan voel met vingers waar het bloed in warmte is gestold los de greep voordat er ooit geboeid werd vastgehouden pijn verdeelt het feest is al geweest, te weinig voor het leven nu glimlach voor je later hemelt harder slaat het hart, roder en apart…

de pijn is zoet verlang zo heftig naar snijden en het bloed geef mij het mes dat rust brengt in mijn passie snijd pijn in stukken fijn genieten bloedt vandaag in rode lust ik wil zo graag dat het mes mij kervend kust de pijn is zoet als ik maar heb gebloed…

het scherm lacht vooral neuzelt onzin van de straat slaat zwart als het gapen overgaat wie blaast er nieuwe adem in het lijk dat sterft van verveling wie stelt de dood nog even uit?…

gooi wat letters in een zin verbrief de boodschap plak de waarheid dicht met tegenzin was het de nacht die te licht was om bezorgd te worden de ochtendpost maakt open wat de nacht gesloten heeft zwart heeft niet eens afgegeven…

je klampte slechts aan leuningen de trap was op of af in volgorde treden ontwaakte door mijn hand ik ben het die je spelen laat kijk in de spiegel wie je haat je stappen zijn onzeker struikelen blijkt leven zo ongewis onbeslist vertreden…

dans op zonnestralen spuug de middag uit ga wat schaduw halen gooi die maar languit beleg de avond zwart alleen vuur zal licht ontketenen je boeien afdoen in een opening naar mij zal ik nu of nooit de nacht doorhalen en jou erbij?…

ze willen stilte zonder ogen in hun nek geen handen die ze voelen niet meer verlangen op het net ze willen stilte om te vinden wat verloren is wat nooit geboren is maar zo ongrijpbaar leeft ze hebben alles uitgeplozen mijn hart en ziel gekozen mijn lichaam uitgewoond, mij met hun hoogtepunt gekroond ze zochten jaren die vergeten…

zag je dat ik liep holde, sprong, dat alle mensen klapten want ik zong een melodie zo uit de lucht geplukt met tonen op de vlucht het refrein is ook gelukt ik zocht naar ogen een mond die bij mij paste die ook zo heerlijk lachte ik zag je staan het haar wat opgestoken je keek me aan en hebt de anderen opzij geschoven je liep…

de dag is jong in zijn kijken naar gisteren ik wil niet naar je reiken er vallen gaten in de horizon ik zag hem rond met hier en daar projectie in rood door de reflectie van een prille morgenstond je voeten konden mij in afdruk zo intens bekoren ik zie de dubbele sporen nu vervagen in de wind je speelde als een kind boven de branding…

laat me maar zweven, even, wiegen in wolken alles vergeten weten van je vertrouwen los van het aarden dat schulden vergaarde om je te pressen in zijn moraal zonder gevoel ja, zij allemaal zwaar zijn je voeten van al dat geploeter moerassig de wegen ijskoud de regen ik gaf je een hand daar kon je niet tegen was te dichtbij…

je hebt het goed gedaan ook ik was opgesloten jij hebt mij gebroken uit de sleet van het bestaan samen verder gaan de wortels weer gescheiden zonder snoeien konden we niet bloeien, verdorden we binnen het jaar jij durfde te snijden liefde pijn te laten lijden om zo te overleven met elkaar Ik dank je voor dit liefdevol…

we liepen hard de duinen op, waren bijna boven, zijn door ademnood gestopt ik zag de pijn voelde tranen om het falen, wist dat we de top niet zouden halen we waren niet alleen zagen hoe schaduwen zich langer maakten, hoe alle licht rond ons verdween we hadden elkaar ingepakt een teveel aan goede zorgen wisten hoe de dag verliep…

in je ogen breekt de wereld in een eindeloze lach niet in scherven die verwonden maar als zon die schijnen mag geef je hand ik lees de lijnen die je nog te leven hebt ik voel je trillen en de pijnen die je niet verbergen kan je gaf me alles en je lichaam liet me toch mezelf zijn in je armen zong ik liefde in een eeuwenoud refrein…

ik hoorde stilte in het schreeuwen van de vogels ze schrokken op geluid vloog boven vleugels uit ze zwermden op het vlagen van de wind streken neer en plooiden zich tegen de kou wit stroomlijnde rust lucht verstrakte blauw ik wil mee wiegen tussen wolken gedragen worden door de lucht, spiralen in de warmtekolken rusten op een…