Alle inzendingen van wil melker

wij dachten het maar waren niet gelijk juist het onderscheid in alle subtiliteit bleek de kern van de strijd door zijn geslotenheid waar enige opmerkzaamheid juist ruimte geeft in het ontdekken van nieuwe vertes is het ook een gevoelige manier de ander licht te grieven door middel van elkaar niet zo goed te verstaan en…

ik hoorde in het geroezemoes de testosteronen omhoog komen wist aan de tonen wie er binnen was zag de ogen blinken en in het rood van de gezichten las je al het broedsel van nieuwe gedichten ze animeerde het positieve op ieder gebied had altijd vertrouwen in cultuur en avant-garde muziek zij bezat de lach die beweging bracht…

zacht zong jouw warme adem de rust van slaap in gezegende stilte tot de haren van een blonde lok jouw neus kriebelde en jij bewoog naar meer comfort en minder irritatie op het speciale moment van wakker worden lachte je toch nog op de rand van ontwaken ging verder slapen onder onverstaanbaar gemompel ik wist werd even…

langzaam liet ik de emoties los die versnellend krulden naar het einde van het leren stuk van de zweep zij knalde gaten in de lucht door een vlucht die te snel was voor het blote oog het foeteren veranderde in snelle drift met de vloek als lokaal taalgebruik waarbij het tempo van de slagen stevig werd opgevoerd in een exercitie…

haar blik straalde lichte schrik in ogen die in herkenning de opschik van fantasie als basis weerkaatste die ik beschreef met de eerste woorden waarbij openbaarheid het gegeven van ons samen leven in bestaan tussen twee werelden een onmogelijke opgave is zonder echt schizoïde te zijn of dat dreigen te worden onder een…

zij wisten van de goot maar waren ook diep devoot in het beleven van emoties waar de essenties liggen in het nog dieper voelen dan mogelijk in eerst nog even de hel dan het opgieten van pure liefde na het eerste sissen van de lage lust voor het extraheren om iets van het goddelijk zichtbaar te maken uit het intens hemelse…

ik wist ze had geen gezicht en toch was ik gek op op haar ogen met de in donker blauw oplichtend witte cirkels die mij altijd hypnotiserend fixeerden weg van haar scherp profiel met de toch zo curieuze rondingen bij neus lippen en kin verliefd op de klassieke hoogte van voorhoofd en de markante jukbeenderen toch spande haar…

ik heb jou talenten zien ontdekken in mensen die daar zelf geen weet van hadden waarbij jij in ontmoeten voor het eerst samen op pad voorzichtig de lichten aandeed in een nieuwe kijk op handen materiaal vorm en kleur die gestuurd werd door alles te delen en de omgeving natuur en mensen te omarmen als eigen en elkaars…

ik zag jouw ogen dicht maar in het klein bewegen volgde jij toch het licht waarmee de dromen opengingen jij schaduwde tot de cirkel was gelopen en je herinnering en fantasie terugdraaiend naar een volgende scene gingen in de mimiek van je gelaat kon je de emoties zien waarmee alles gepaard ging in spannen en loslaten…

ik keek je aan jij lachte ons geheim signaal in een groet met doelgerichte pas ging ieder zo zijn eigen pad langs kleine ongekende sluipwegen die naamloos het landschap plooiden naar onze plek de stek die wij al een levenslang in ongestoorde vriendschap delen in hier woordloos samenzijn doet het leven soms minder…

ik zag ons geluk door mijn vingers glijden keek jou aan voelde hoe liefde zich van ons los zou snijden als wij dat zo lieten gaan heb gebeden met alle emoties die ik had zelfs in de mythische wereld kwam jij op mijn pad in jouw magisch verschijnen voelde ik de lijnen sterker worden die ons langzaam van wit naar glitters…

ik zag in het donker van je blik angst en pijn vooral heftige schrik voor het onverwacht stilstaan na gestaag vooruitgaan ook volumineus geluid na iel hoge tonen contrast in alles of niets een draai zonder gepaai met geluk dat maakt je kleine kans nog eerder stuk…

zij schreef onder haar handen bloeiden letters tot woorden met de warmrode inkt van het leven zij krulde de rechte delen tot een harmonische dans verdiepte met kleur iedere kant tot een emotioneel expressief in uiterst gevoelig liggende tendensen van zinnen in warme analogen die in alle bestaan naar de uithoeken van misverstand…

ik dacht dat schaduw onze harde kant verzachtte maar ervaarde de scherpte in contrasten niet de ideale binnenkomers juist de concentratie van meer donker gaf minder licht dan wat er nog aan mogelijkheden waren zonder kleur dwingen contra’s minder blijft stemming gelijk en heeft een positieve uitwerking op het totaalplaatje…

ik zag hoe jij in flitsjes licht het donker voorzichtig wilde pakken hoe het langzaam bleef plakken aan de stukjes hemel boven jou die zich vulden met pastellen kleuren in de nog open plekjes blauw en met de warmte van een kloppend hart dat liefde en interesse had voor een wereld die leven bezat nooit heb jij de leegte…

zij pakte de woorden waarin zij de open lach herkende die samen in zinnen een melodie gingen vinden die mensen raakte die hen in eerdere periodes glans en grandeur gaf ook als het juist slecht met ze ging dan liftte de stad in kunst en cultuur trad ieder even buiten zijn schoenen in joyeuze pas…

ik wiste wat zon uit je vermoeide blik had eindelijk weer een blijde sprankeling in zicht uit donker geloken ogen kijkend naar boven want je had nu niet echt veel te geven uit de stress waarin jij op dit moment had te leven op een merkwaardig kruispunt van allerhande wegen niemand nam je bij de hand gaf je zicht en een…

ik zag hun ogen zij trokken mij naar boven maar ik kon nog niets lachte wat bewoog spastisch armen en benen ik moest toch antwoord geven want het spelletje lokte meer en beter bewegen uit samen met horen en geluid zodat ook oog- hand coördinatie steeds beter op elkaar werd afgesteld we waren complex vooral zonder…

ook hun handen spraken dezelfde taal met vaak ingewikkelde woorden ze ademden synchroon de lach als je niet beter zou weten hielden zij samen een tweeling vast waar toeval een kleine knipoog geeft blijft de verbazing- wekkende gelijkenis een wonderbaarlijk feest…

ik zag haar uit de ruïne ontsnappen met een middeleeuwse steenlawine dicht op haar hielen hoorde hysterische paniek in haar stem zag de intense chaos in haar geest vliegensvlug om zich heen grijpen nog is zij heel beneden gekomen want het enige dat ik vond was haar warmte op een grote ronde steen die rustplaats was uit zijn…

ze gleden van me af toch probeerden zij hun afgang nog te blokkeren door nattig mijn huid te raken met achterlating van een kus door de zwarte bruid in de veelheid van strelingen maakte kleur geen geen onderscheid wel gaf het spel van handen en de intensiteit van vingers en duimen hun geladenheid af aan de polen van hun voetzolen…

hij wiegde een grote boterbloem tussen sprietig gras dat schuurde net als constante irritatie over ongemakkelijke buren zij gingen voor een eigen pad dat voor een ander onbegaanbaar was omdat geel te heftig domineerde en zij in overleg en toegeven nooit iets zouden leren vriendelijke mensen maar met rotsvaste overtuigingen en…

ik heb ze hun handen zien wassen in de onschuld van het pas geboren kind terwijl ze kijken in de ongebroken spiegels die je enkel nog in baby’s ogen vindt het is hun waarheid die geen antwoord krijgt omdat nog te vaak de warme lach achterwege blijft kou steeds hoger rimpelt in het al vroeg geschonden emotioneel blauw…

spiegelend danste zij op maanverlicht water dat opkomend golfde zonder rust blad fluisterde tussen de sterren hun open gesprek zonder twinkelende starheid en aan buren geen gebrek in geel was de puzzel nooit te maken er waren stukjes die deze magie niet smaakten…

ze plukte wol handenvol met rust en liefde ze stuurde niet maar begeleidde zorgzaam zacht eerst keek zij ze aan tot het gaan klikte in samen warmte delen met hand en huid de kou langs voelen waaien is toch anders dan ze met hart en ziel aaien…

zij koninginde hoog in de koude lucht na de vlucht snelle en opgewonden darren in chaos achter zich te hebben gelaten alleen de kleinste bleef haken aan haar spoor met hem zou zij het gaan maken hun moment was universeel van twee naar een teveel weer wolkte na enige tijd een jeugdig volk naar een nog nieuw te kiezen…

weer heeft zomer een bladzijde omgeslagen vol liefde en kleur zacht blies de zwoele wind nog de geur die wij op handen hadden gedragen wij kenden geen namen maar hun schoonheid in samen was fenomenaal gestileerd in vertakte schoonheid kenden zij de schutkleur van wereldwijs zonder opvallend te zijn geborgen op geschept…

leeg kleurden blikken rap uit het rammelend arsenaal roestig schroot van de naargeestige band overspelig bloot met volgers en influencers de tik-tok voorbij is het nog steeds niks geworden tussen hen en zij met het voorlopig hij de act zonder smoel kent geen woorden grieft communicatief hen die wel horen omdat antwoorden in deze…

trots staat nog het silhouet tegen de koude avondlucht waar schrale zon contrasten van immense verwoesting laten verbleken zo dat warmte van binnenuit geen kleuren meer kunnen geven waar alleen het zinloze gedonder van de inslagen de dood doet leven in verscheurde kleding die kapot wappert in de verdere ver ontmenselijking…

ze blauwden ogen die wit spiegelden in olijke glans met de grootste kans op ver- verwijderde ondeugd en toch dicht bij elkaar waar de lach geboren is blijkt dubbelfocus zien het echte genieten…