Netgedichten

netgedicht (nr. 78.429):

Het hete zand

we hoorden
de roep van
het land in de
seizoenen toen
wij dwaalden

in de geur
van bloemen
zagen wij steeds
minder insecten
die wiegend

op de golven van
warme zomerse
tinten net genoeg
honing konden
vergaren om te leven

wij schrokken
van het hete zand
dat pijn deed aan de
voeten uitgeloogd
op de scherpste kant

we verdwaalden
in een wereld die niet
meer de onze was
waar samen een al
geleden verleden was

ieder voor een
eigen overleven in
verdriet omkijkend
en zich afvragend waar
de rest is gebleven