Alle inzendingen van wil melker

stralend kwam het vuurwerk van de zomer de kinderen tegemoet hun ogen spiegelden de kleuren die zij al eens hadden ontmoet een lieve verre herinnering met de onbekende koude en grote blauwe zee in golfjes wit die maakten dat het strand draaide je kon het aaien zonder gezicht zij hebben geluiden van het slissende water…

een melodie danste plezier in het orkest waar koper nog steeds de boventoon voerde en gezette blazers steevast twee stoelen nodig hadden om hun partijtje te kunnen aanschuiven niemand kende de componist en waar de tonen vandaan kwamen heeft niemand hen ooit gemist er was geen muziek voor geschreven het geheim plezier…

nog masseren tonen de onrust van het ongewone in het elkaar aankijken liet nog niemand echte aversie blijken de ijzeren kam schraapte alle klitten van decenialang eruit ten koste van een uiterst gevoelige huid in dit woestijnig leven hitte en klimaat hadden verzorging vergeten dus opgelucht keek men elkaar aan en lieten bedachtzaam…

warm stippelden de eerste zonnestralen hun zomer blues op een manier die kinderen al deden kraaien naar zon en strand het nu al draaien met de kleine blote voetjes in het zand gaf al de zachte ruis van wit vallend water als voetenkuis waar warmte zich al laat vertalen in het rood van gezichten zal het ijsje van het…

zij gleed door de vluchtige spleet die haar met hoeks zonlicht eerbiedig omfloerste naderde in voorzichtig ontsluiten dat drempelloos doorgang gaf van binnen naar buiten zij behingen haar met stukjes zeldzame aarde die nog iets van het fossiele tijdperk in herinnering naar boven haalden…

weer wolkte schichtig licht deed randen subtiel verkleuren er was nooit een moment suprême in de elektrische dans van deze kinder partijen en spelen ook daar gaat het altijd om de kleine maar ozo belangrijke nuances zoals de zon in een schoolflikkering of de knipoog in lieve verstandhouding met een lach de welkom en afscheid dagen…

ik streek zacht langs je wang waar vergeten gedachten nog warm kleurden van lang geleden toen kleine blosjes uit het niets met onverwachte felheid je huid tekenden je leek beduusd door het ongewild gebeuren keek verlegen maar je lach hield de veranderingen toch niet tegen een charmante knuffel en een draai met lieve zwaai de…

op de vouw van zwart kierde licht in vlakke velden speelde pluis als wervelende helden in warm stijgende lucht zij zwermden geen grandioze vlucht alleen de eenling danste wit terug…

ik heb jou altijd mijn eerste woorden gestuurd uit de zomer van mijn hart verpakt in de mooiste lentekleuren zongen zij al voorjaar toen de laatste sneeuw nog niet gesmolten was wij die altijd samen spelden in diepgang ons gedicht opstelden om zo de warme empathie te leren van samen leven in proberen onze liefde op wit papier…

in rusten zonder tussenpassen streel ik zacht de kleine stukjes dood die niet meer willen helen in het raken ben ik vergeten hen weer levend te maken te bezielen met de extra hartenklop herstel wil melker 07/07/2022…

STILAAN HEEFT MIJN LEVEN OOK HAAR MINDER GOEDE KANTEN BLOOT GEGEVEN HET AFVAL VAN DIVERSE CRASHES MET COMPONENTEN EN EEN TE GROTE DRUK ZOU DE OORZAAK KUNNEN ZIJN VAN EEN VAN EEN NOG NIET GEVOELDE PIJN DIE OOK DOOR LEEFTIJDSFASE ONGEMERKT IS GEDRAGEN NAAR EEN PUNT VAN NO RETURN.. WE GAAN NAAR EEN NIEUWE PERIODE ZONDER SPANNING…

zag de flits van een arm in fantomische mist nog wist ik een hand te pakken maar ik hoorde al broze botten knappen zag schrik en pijn een val zou vol fracturen zijn er waren geen handen wel de open palmen om hulp zonder persoonlijke signatuur er was geen kiezen alleen hulp bieden in dit tijdloze moment was ik mezelf even kwijt…

ook zij schreef in de lucht met het gemankeerde schrift de vlucht van de witte vlinder met zwarte stip landde en fladderde weer op van de voor hen bestemde kleuren in de blauwdruk van het eb en vloed der ferment geuren in golven gedragen door de wind verdween zij in het wit dat blauw bewolkte alleen de zwarte stip was nog…

alleen de vlam van het kaarsje leek sneller te trillen bij het manifest worden van een uiterst pittige totaal onverwachte donderslag natuurlijk deden geluidsgolven iets met de lucht zij geurde anders wat chemisch na een stevige bui door ionisatie van zuurstof met krakende bliksem toch bleek schrik voor donderbuien meer uit…

ik heb van jou de lach geleerd waarmee ik expressie geef aan blijdschap van binnen uit ik zie je vingers gaan op zoektocht naar warmte en liefde in onze gezamenlijke lichaamstaal zij bespelen kleurend de ruimte delen beweging in elkaar raken tot wij onverwacht blijven haken in een lach waar de wereld van zal houden…

wij hebben na twee jaar corona eindelijk weer eens samen gesproken elkaar diep in de ogen gekeken onze huidhonger alle kansen gegeven sprakeloos van verbazing constateerden wij dat we nauwelijks veranderd waren pas na lang samen praten hadden wij in de gaten dat de tijd had stilgestaan alle wederzijdse ervaringen…

er is binnen en buiten door anderen uit te sluiten zacht en nauwelijks zichtbaar schuiven panelen over hun nano onderlaag en sluiten de buitenwereld af het is geen graf waar de extravagantie van een volledig be-equipt buiten dat soms nodig is om de binnenwereld in isolatie af te dichten waar het eigen existeert met stoffelijk bestaan…

op de verste horizon bubbelde loeiend heet licht van het zwart dat transparant blauw tot kern had het regende zonder zich tot bui te transformeren druppelde slierten rook uit kleine afvalproducten op de grond die als sterretjes nog even flikkerden voordat zij sissend doofden in na gloeiend rood in dit contrastenspel…

jouw wit was streepvrij de intense onschuld verblindend nauwelijks raakbaar door contrastuele weerspannigheden zacht ebde gesluierde schoonheid weg een spoortje hemel achterlatend in de neerslag van tijdloos goddelijk genieten…

vonkend slijpt leven weerbarstige randen bij een regen vuur vertelt van uur tot uur de opgeslagen emoties uit een twistpartij die vrij blijft van fysieke confrontatie het is geen spel spelen heeft al lang zijn charme verloren aan het langste eind waar geven en nemen vaak te goeder trouw de smaakmakers zijn om misverstand en ruzie…

lange benen dansten warmte omhuld maar de passen muziek en het scenario klonken koel straalden een niet comfortabel gevoel van balans uit het onverwacht zomers ontladen viel niet bij iedereen in goede aarde voor een weers- omslag neemt ieder zijn tijd om 4 uur donderde bliksem voorzienigheid…

natuurlijk voedt jouw plezier mij met jouw buitengewone gaven schenk jij mij introverte beelden uit het diepst van je hart waarvan de nageboorte nog ondeugend achter kleine handjes lacht samen kunnen wij tegen de ruige vertes schurken waar wind de overmacht heeft wij in de luwte god aanbidden in het delen met ontzag van…

ik zag je ogen naar mirakels kijken en er zonder enige vrees in blijven handen bezwerend scherend langs extreme winden glijdend in gesprekken met elkaar nog was er nauwelijks iets bovennatuurlijk aan omdat alleen de standaard was gedraaid waar vroeger veelvoud en middelpunt regeerden is tegenwoordig persoonlijke insteek…

ik heb de jaren voorbij zien gaan in jouw smeltkroes van edele metalen en nog glinstert filigraan haar bijna eeuwige jeugd om te ontsnappen aan de vrijwel alles overheersende zwaartekrachtboog schitterend hebben de diverse smeltpunten de puurheid laten zien op het toppunt van hun verschijnen in eigen kleurlijnen daar waar…

ik struikelde met pijn en moeite hervond ik mijn balans maar die kans werd mij maar een keer gegund voor ik echt duikelde ik wist dat mijn bestaan alleen nog met variabele balans kon door blijven gaan het was een schok om eigen broosheid als limiet te moeten ervaren want in de taal die mijn lichaam sprak bleef hierna ook geen enkele…

ik hoorde de tonen verspringen van wit naar zwart met ladders die verbindingen zingen in het auditieve vak waar wij meer visualiseerden poogden zij inhoud en vorm te integreren tot een geweldige shout zij brachten geen ballads of upgrades uit nostalgisch sound met het uitblijven van swung keken zij uit naar de show die jij had…

wij rolden als goud over de bloemen van het franse land zij hebben van die harten waar je altijd innig en liefdevol van houdt als zon geopteerd meedraaiend met hoe licht en wind als hendel lavendel aan eenieder met warmte en liefde fêteert jij had speciaal voor la france dat joyeuze nam snel het spel van va et vient…

ik zag ze hopen in een wereld vol beloven ogen helder in beginnend leven handen klaar voor geven en nemen gespierde schouders nog onbevangen gerecht omdat de wereld er nog geen gewichten op had gelegd blikken open frank en vrij hoe spelen zij het spel van kat en muis in een maatschappij zonder eigen huis in de stilte…

we schrijven bij elkaar blijven samen in tal van zoete woorden hoor soms een lach opbloeien die warmte en kleur geeft aan wat wij ordenen in een wereld die niet meer de onze is wij hebben ons vergist dachten te delen emoties en beelden maar eigenzinnigheid verstond geen ander woord dan doodslag en brute moord weer is er geen…

er waren jaren die zo van mij zijn afgegleden met niets om te bewaren of het moet het jaartal zijn een aantal was al sleets geworden door een spectaculair gebeuren dat tot in den treure al was uitgemolken door ieder wat in de wereld plaats vond raakte familie en bekenden in overleg en om raad om dan simpel de orde van de dag te…