Alle inzendingen van wil melker

er fluisteren nieuwe talen als de wind op steekt uit diep dalen en ons de nooit gehoorde verhalen vertelt uit vroeger tijd al na de eerste dooi toen alles in zijn volle tooi de kop opsteekt horen wij een donkere dissonant in het lichte lente lied het klinkt niet zo zuiver als de veelstemmige jubel die in kleur en geluid losbarst…

ik heb de geesten zien ontwaken na een halve evolutie slapen in ontluikende potentie op zoek naar bloemen met de mooiste kleurfrequentie zij dachten in de hemel te zijn verlost van dodelijke ziektes en zware pijn maar de aarde was nu anders gekleed na een volledige ontluistering van de schoonheid der schepping restte de zielloosheid…

ik zag haar dwalen met een lach om intakte zonnestralen te rapen en daarmee nu al stukjes lente te maken voorzichtig lopend om het snelste voorjaar niet kapot te maken want ieder jaar heeft weer zijn eigen kleurpalet en diverse snuisterijen waar blauw wit en geel vaak overheersen in het groen is rood en paars veelal in de…

ik zag jou de trap opgaan halverwege bleef je even twijfelend staan in een besluiteloos stil moment om dan sneller doelgericht naar boven te gaan het voorval intrigeerde mij en later keek ik naar haar uit om te vragen waarom zij dit leven voor even had stilgezet daar op die trap en op dit moment een ontmoeting liet niet…

in kleine groepen zijn mensen bezig hun fysieke kracht en mogelijkheden op een onderscheiden manier te exposeren bekende wijsjes dragen de goedgeluimdheid aan van de groep die op een geweldige manier met vreemden aan het verbinden zijn om dan met hernieuwde energie kracht in kringvorm delend over te dragen het is druk op de bühne…

het publiek was enthousiast wilde zich vaker de lippen aflikken en kicken op lustgevoel maar de vloer kraakte piepte en weerhield de meute met het zelfde voeten en handenwerk als de blonde die nu tegendraads draaide en het geharrewar in de ogen nam af maar stilte gaf als rustgever geen pas het publiek genoot in pure ongeremdheid…

tussen ons dansten de woorden op een eigen melodie twee mannen op de bühne nog zonder publiek de uitnodigingen waren niet verstuurd de schoonheid als publiekstrekker zat op de enige stoel zij was gevraagd mocht interrumperen op ieder moment vandaar haar blanco script en vrije blik zij had geschiedenis met de blonde zonder dat…

tussen ons dansten de woorden op een eigen melodie twee mannen op de bühne nog zonder publiek de uitnodigingen waren niet verstuurd de schoonheid als publiekstrekker zat op de enige stoel zij was gevraagd mocht interrumperen op ieder moment vandaar haar blanco script en vrije blik zij had geschiedenis met de blonde zonder dat…

ik hoorde ze schuifelend naderbij komen zag hoe stilte haar hand op zijn arm stuurde waar hij al lang in een vage einder tuurde in een wereld die hem vergeten was hem niet meer zag als medemens zij kenden hun plaats al een leven lang in deemoedigheid dicht bij hem en het voelde als vroeger thuis met hun voorouders die hen…

gerimpeld lacht zij de stilte weg van de bevende hand en vingers op het kleed waar zij nijver de beeldjes maakt van haar familie zoals zij denkt dat zij ooit zijn geweest zo uit de geest zij is zelf lang geleden ook even weggeweest in een hemels moment dat zij nooit heeft vergeten en nu tekent zij in de vleug haar beelden…

ik zag ze vlagen op de zachte muziek van de wind ze wenkten met hun kristallen en flitsen vroegen om aandacht voor hun mêlee aan kleur die buitelde tegen elkaar stuiterde als vlammend diamant de witte dwarrel die langs mijn raam zweefde verkleefde af en toe even in nieuwsgierigheid naar binnen waar hun capriolen op schrift…

handen rustend op de balustrade blik op verder kijkend naar het open spiegelend verlopen van de horizon die niet te vangen is weidsheid die geen grenzen kent dan de belemmering van ons eenvoudig zichtvermogen dat niet alles registreert wel uit de verre verte en daar de kleuren van angst kan waarnemen in een ons onbekende…

wij zijn de strijd aan het verliezen van de wereld om ons heen het kwade genius in de mens heeft de overhand ook de natuur staat dik op verlies stikstof en co2 zijn restproducten van onder menselijke regie gepleegde arbeid van hand en machine de soorten in de plant en dierenwereld sterven in ras tempo uit diversiteit om…

ik voelde hoe mijn huid verstrakte zag de naald flitsend wegglijden in alle kleuren rood die warm bloeiden in de reflectie van de licht opvangende kleuren die de juiste bestanddelen in het plasma hadden en die dus een nadere beschouwing nodig hadden in deze scene waar soepel getrainde vingers de rust van de klus proffesioneel…

waar zwart het einde jaar nodig heeft om van grijs naar wit op te lichten spartelt jouw haar tegen en krult wispelturig alle kanten uit waarbij er kleine natuurlijke witte golfjes in het donker winters meerstromenland mee wegvloeien die speelsheid heeft jouw haar nooit gekend ondanks de uitstekende verzorging maar het lijkt…

waar zijn ze gebleven de bloemetjes van het spijt me de betraande ogen en het oprechte berouw vaak na lange twisten en onnheuse behandelingen die pijn deden in het negeren van diepe emoties de uitgestoken hand die niet werd gezien en later nog het verwijt van het scherpe mes in de rug het moet afgelopen zijn met deze problemen…

ik heb het terug gaan in de tijd met pijn en moeite geleerd het heden zit als een harnas rond het lijf en hier en daar nog ingegroeid om daarvan los te komen moest ik gaan dromen en het corrigeren alles weer opnieuw proberen maar nu zonder stress en bijwerkingen het aardse heeft veel levensbindingen van mindere kwaliteit die…

ik had je bijna al twee jaar niet gezien en je kwam je met een nog soepele pas onverwacht binnen er viel een korte stilte in herkenning voor plaatsing in de databank die feilloos de aanwas van spier registreerden en het parmantig staartje hipte op en neer in het terug ritme van niet weggeweest de aanpassing verliep naadloos…

ik telde de kilometers proefde de sfeer van de vele gepasseerde landschappen wist me steeds dichter bij jou ook in het delen van ervaringen zoals een koor dat repeteerde in een verlaten kerk het spelend orgel zonder organist we daalden en stegen op onbekende wegen in een zacht heuvelland die zich rond een kerk groepeerden…

laten wij het toch eens weer doen een takje groen wat rode bessen planten in mosgroen wij hebben ergens nog zilveren slingers die vaak langs onze vingers zijn gegaan en die we daarna hebben vergeten geen aandacht en plaats voor vrede op aard wel chaos en opgroeiende jeugd met andere ideeën en vooral wensen maar het kan niet…

zo af en toe zet ik de wereld totaal op zijn kop wil ik iets anders of iets nieuws het een ziel geven zo dat het ook echt kan leven in een dimensie van hiernaast waarvan de deuren op twee kamers uitkomen met een andere sfeer inhoud en levensvisie en dan zou ik meteen ook jou willen zien en ontmoeten om dingen die…

nog zijn de glazen halfvol en geheven glinsteren ze kleine bijna tranende ogen dit is pas leven spatten bubbels hun spetterend bestaan na vele malen in prosit omhoog en snel omlaag te zijn gegaan de voornemens zijn weer goed en met een wankele toch wat onvaste voet tussen de deur neemt wind hun dank en laatste groet licht…

ik heb jouw naam gelegd in eindeloze schoonheid nu rust jij op mijn warme hand schittert jouw naam uit facetten gebroken licht die de hemel aanroepen om ook te mogen delen in de diamante en briljante geschiedenis van alle edelstenen ik had de letters op mijn hand wist hun waarde in woord verband beoordeelde ze in glinster…

ik voelde dat de al zacht warme zon je wang schampte die licht kleurde daar waar jij gisteren de ijzig harde hagelstenen pal tegen kreeg we lachten om de actiefoto's die we maakten een hollandse meid en tegenwoordig op bijna alles en nog wat uitstekend en alert voorbereid foto's nemen werd een echt probleem zeker met…

de kindersterretjes zijn snel vlotte meiden geworden die precies weten hoe zij zich in de maatschappij waarin zij bekend zijn geworden moeten handhaven alleen is er helaas nog een ander model dat inzicht en aanpassing vereist van normen en waarden die zij niet in de opvoeding hebben meegekregen net als stijlvol leven een veelvoud…

we reisden veel vlogen naar verre bestemmingen en ervaarden dat de warme leefomgeving zachter werd als de zon vaak zijn licht liet zien haar energie haalden de scherpe kantjes uit het bestaan zelfs bij de mens was deze metamorfose zichtbaar in het omgaan met elkaar de openlijke flirt zoals gangbaar in het westen werd daar…

ik was net even in de heksenpan waar bewegen in het op en neergaan het enige motorische hoogstandje blijkt te zijn in de door alcohol bedorven lucht waar zij met spastische trekkingen en steeds dezelfde grimaslach hersenloos de dag verdoen op het eigen maatgevoel in het tot modder vertrapte ooit groene gras hebben zij al hun…

ik zag haar gezicht en profiel in de spiegelruit dacht dat zij a- live naar binnen zou stappen waar ik van de wereld in de ban van haar heftig geemotioneerde blik de ogentaal aan het ontcijferen was die was gemarkeerd met een buitengewone hoeveelheid expressie in kleur en haar gezicht etste een bizarre schoonheid…

mag ik U een oneindige wandeling aanbieden langs de ontelbare kleuren waarmee wit licht is samengesteld op een pad waarvoor wij alle tijd van de wereld nemen om ons doel het begin en einde van de cirkel van dood en leven te bereiken gelukkig kunnen wij nooit verdwalen want wij zijn deel van deze wereld en willen onze verbinding…

als altijd vingen wij elkaar op aan de kleine kootjes hakend met licht verheven stem gaan praten en de stappen te nadrukkelijk ferm neergezet aan de gevaarlijke kant van de weg jij had de accenten van mijn woorden net even anders gelegd in herhaling dan komt er een kei op de weg die ons zeker de kop gaat kosten nog…