Alle inzendingen van wil melker

ik zag hoe jij al voorzichtig je passen nam keek waar jij je voeten zette op een vrije plaats tussen de takjes van herfststruiken want onder het droge blad waren de eerste krokussen in alle rust aan het ontluiken je hand stuurde mij in samen ontwijken omdat wij zo lang mogelijk naar deze nu nog bijna verborgen eerste…

ik waaide met wat woorden hing er een wimpel bij we zwaaiden of het zo hoorde zomaar een gedicht van mij met een fris applaus dat voorzichtig doorzichtig werd verwaterde tot handgeklap dat nauwelijks warmte gaf in een toch opwindend ritme ontdekkend dat is het…

nog altijd brandt van binnen de intense strijd tussen zekerheid en het dansen op het scherp van de sneden die liefde uiterst pijnlijk laat splijten meteen het vers rode bloed doet vloeien in plaats van de gevoelige warmte van kus knuffel en je sterke hand die voelen als geluk waar ik oh zo voorzichtig mee ben omdat de pijn…

ik voelde het zachte vlagen van de vluchtige wind in haar dromen ze zat in ontspannen stilte te bekomen haar ademhalen had de ronde ondertonen van tevreden zijn over een pittige discussie hoe het leven in het spel van geven en nemen soms uiterst merkwaardige wendingen kent vooral bij het laveren op woelig water is snel averij…

de scherpste kantjes hebben zij van mijn leven gehaald gesubsidieerd betaald gecoacht en bijgeschaafd of eruit getimmerd door jeugd baby, peuter kleuter en langdurige kinder- en oppaszorg maar waar zijn mijn ouders gebleven die dachten die zouden die meenden samen de zorg voor mijn welzijn en leven liever via de app’s maar ik…

ik zag mijn beeld vervagen in enkel vragen naar authenticiteit nog ben ik niet van mezelf bevrijd in de wereld van tekens die mij een weg willen duiden die ik niet wil gaan als al teveel belopen zonder horizon en hopen dat die ooit eens komt in het reiken van een echt helpende hand met nieuwe tekens die door jou op…

stil viel het filosoferen van het bos met zijn kale bevroren takken geen geritsel van opties en voorstellen zelfs de onzekere pubers waren thuis gebleven om maar even niet na te denken over wie of wat ze zijn of mogelijk worden waar je bij hoort als alleenstaand is de groep bereid zich met jou te binden ben jij bereid ook over…

aarzelend vaag lichten horizontale luchten op in tere aquarel kleuren spiegelend in het koude ochtend vocht nog is de dag niet wakker want de vroegste haan heeft zich nog niet laten horen als echo van de dorpstoren stram en al aardig krom na zijn eerste melkronde rekt de boer om de klompen met voetjes aan te trekken het gebroken…

er waren bij passeren teveel ogen die keken later nog eens omkeken hoe wij samen liepen een lach een dolletje we konden gewoon niet van elkaar afblijven omdat alles lading had wij waren geen stil stel met ieder een eigen filosofie die samen wandelden zonder vuur wij hadden al de drukte van een gezin ieder die wilde…

ik zag de lucht breken toen ik als notoir dwarskijker focuste op de zwart grijze onderkanten van de dreigende wolken de cumulus stortte zijn hart uit in mijn view die de hardheid van de wereld al vaak aanschouwd had in confrontatie de wind was niet mijn vriend in zijn ongedurige nieuwsgierigheid waar ik ook schuilde hij volgde…

ik zag hoe de lijnen in je gezicht langzaam verzachtten de kleur weer het aangenaam zomerse kreeg en je huid in een zachte teint weer wat aanrakings gevoeliger werd drie ruiten hielden de schraalheid en kou buiten ongehinderd scheen zon warmte binnen zo kan ik met stralende liefde over jou schrijven in lente en zomer…

jij bent ontwaakt tussen geuren en kleuren in het zachte bed der seizoenen gegroeid en tot bloei gekomen met een hoofd vol mooie dromen die de wereld van jouw slaap je heeft laten zien en waarin jij als baby en heerlijk kind later peuter en kleuter onbezorgd en vrij gespeeld hebt met zon en maan hoog boven je de verre sterren…

ik wist dat jij niet alleen het gezicht had om te imponeren maar dat er nog tal van andere talenten waren die ik van jou kon leren jij had de charme om naar bloemen te kijken die zich aan jou exclusief lieten zien die in hun harten jou een stukje hemel showden zodat jij dit aan anderen kon tonen jij die van iemand in…

jij ging op ik had de gordijnen al wat opengeschoven zodat zonnestralen je konden passeren om jouw beeld op de muur van de slaapkamer en face en en profile te projecteren spannend en je lachte toen de zon jou in onverwacht ontmoeten overviel ogen als goud en een lach in de mooiste achttien karaat diamantsetting…

ik zag de honger in hun ogen het terloopse bewegen van gespreide vingers en hand in hun jacht naar energie voelde de spanning laveren in het golven van mensen als accu in snel laden en afname van potentiaal vaak hadden mensen hun maatregelen genomen verminderden expressiviteit en bewegen zonder openlijke extravagantie…

ik heb lang met huid en ogen de melodie van het zonlicht genoten met wind als ultiem dirigent die de diverse smaken van natuur mens en universum uitstekend kan traceren en weet welke wolken de bak schaduw moeten bevolken voor een net andere melodie…

nog ben ik bezig het folie los te trekken dat mij het leven bijna onmogelijk maakte het lijkt doorzichtig toch gerimpeld door geleden pijn in nabij en het ver verleden eerst komen schetsen maar lijden verdiept de lijnen tot etsen die dieper snijden dan ik ooit heb toegegeven ik was lang geen onbesproken kind dat zich alleen…

weet je mijn muze liefde overbrugt alle afstand in een zucht en liefhebbende ogen waarvan het licht alle zicht op geluk laat zien als de spanning groter wordt luiken ze even zilte tranen om daarna weer te glimmen in een nieuw beginnen geschoond door plotselinge vloed als enige remedie tegen te warm geworden bloed want afstand…

de tijd steekt zijn drie pieken uit boven een zwarte wijzerplaat dat doet hij al jaren en niemand vindt dat interessant omdat iedereen het als gewoon ervaart behalve op de laatste dag dan roepen allen ach en wee schiet nou even op kan ik eindelijk naar de wc want op het moment suprême verzamelt zich de bon ton en crèmes…

zij keken maar hadden geen beeld in lege ogen vol gruwel en lijden waarvan men de intense pijnen nooit zal kunnen vergeten terneergeslagen in houding en bewegen in dagen die hun namen nooit meer zullen dragen nog zijn zij niet begraven zonder afscheid valt het leven nauwelijks meer te dragen een bestaan vol vragen…

als flits kwam je binnen verbrijzelde in een oogopslag alle ideeën over hoe de man vrouwen zag altijd was er een beeld uit vele stukjes werkelijkheid in kleuren en tal van vormen een echte droom rijpend uit religieus vroom en maatschappelijke attitudes die langzaam een reëel eerlijke inhoud kregen dat werd zoeken naar…

ik wist dat het rimpelen van de horizon ooit over zou zijn nog voel ik warme golven komen zij schroeiden een werkelijkheid die ik alleen maar kon weerstaan in mijn dromen op de rand van verbranden met een buitenkant zonder korst waar slechts in het vet walmend kringelen van rook de resten van organische materie te ruiken zijn…

ze keek mij aan liet haar blik geringschattend langs de anderen gaan toch geen preek of beperkende afspraken maar in de donkere diepte van haar ogen was geen gezelligheid te bekennen vonkte al vage onrust het evenwicht was verloren niemand wist welke invloed dat zou hebben op ieders handelen het voorval had indruk…

ik schreeuwde mijn eenzaamheid tot rode heuvels van zand die de band met bloed bezegelden om het bezit van dat speciale stukje van het heilig land zover ik keek glooiende lijnen die het voelen van stervenspijnen minder scherpten dan de fragmenten van drones en bommen met vergiftigend stof van de vernietigende inslagen van talloze…

de lucht zong donker boven een lichte plaats waar wol zich warmde aan de rust van slaap wat verder baarde leven in drukte van belang een beeldschoon kind dat door stro uit de wind werd gehouden dat zich mocht koesteren in de warme gloed van welkom die de dieren gaven van blijdschap te weten wie er onder ons is gekomen…

ik ben van jongs af aan gekleed met maatschappelijke drachten waarvan men kan verwachten dat zij affiniteit en een groepsbinding hebben in leven taal en opvattingen maar in de loop der tijd is het strikte van scheiding verlaten en vrijheid heeft al vele gaten gedicht met keuzes die richting geven aan eigen leven door het persoonlijk…

ik heb ze weer gezien de spaans sprekende duiven hun ruiven vol middagzon in verlaten siësta tijd een balkonnetje op het zuiden en het voorzichtig luiden van de klokjes in de ijle morgenstond waar landarbeiders al uren bezig zijn met de aardbeioogst waarvan smaak en geur het knapperig stokbrood feestelijk rood kleurt hier…

jij zong vreemde muziek zonder herkenbaar te maken wat jij dacht voelde of wilde zeggen de noten in hun verschillen leken begrijpen te bouwen waarbij ogen de bruggen sloegen waarmee wij elkaar konden raken om zo een heel bijzonder contact te maken in nieuw communiceren waarbij de integratie van woord en muziek het mogelijk…

ik zie hoe snel beroeps grimassen passen op nieuwkomers- gezichten waar lente jong en onbedorven binnenstuift mee eet uit de ruif die vlot geserveerd is zo veranderen specifiek kenmerkende trekjes in een algemeen herkenbaar patroon want het jeugd repertoire smijt met energie in een snel give en go terwijl in de praktijk…

onzichtbaar hebben zij zich genesteld in onze maatschappij onvindbaar maar toch broos en breekbaar voor wie er mee omgaat want gamen zullen zij er is lang genoeg op hen gebroed gaten in de markt zijn verstopt met hun overvloed het doofstommenspel heeft onze jeugd gefixeerd op een gigantisch taalprobleem leren communiceren…