Alle inzendingen van wil melker

ik bonkte met mijn vuisten tegen het donker dat ondoordringbaar voor mij was glad en gesloten het echoën was in de pijn van mijn handen verdwenen slechts een beurs gevoel aan het einde van krachteloze armen straal voor straal had ik het laatste licht ver achter mij zonder reflectie of weerkaatsing bleek ik totaal gedesoriënteerd…

jij hebt bij de schepper ooit de masculiene tien gescoord hij heeft jou als zijn prototype binnengehaald geboetseerd en subtiel verfijnd gekneed en bekeken door duizenden ogen die voelden wat met hun blikken werd beschikt in het man en vrouw syndroom van aantrekkingskracht functionaliteiten en driften in groeiende emoties tot…

haar schoonheid schichtte langs de mensen in een verlicht ogenblik een knippering of straaltje warmte raakte het gezicht van de passanten die verschrikt alert werden door dit ongekend verschijnsel normaal betalen zij voor schoonheid met een exquis touche echt geraakt te worden en nu zomaar in het wild gebeurt dit exceptionele…

wij hadden het nog even over de oude kersenboom waarvan de super- smaak ieder jaar terugkwam als heerlijke droom jij hebt er velen gesnoept ook al waren ze nog niet rijp de pluk was verboden omdat het oogsten voor allen was als kind hoorde je dat het leven van de kers vol gevaren was zoals bij nacht en ochtendvorst dan moest…

ik dacht in jeugdig enthousiasme ooit de hemel te kunnen schilderen ben begonnen met idyllische stukjes uit de natuur naast het fijnste groen de mooiste bloem zee met strand en zand in de diep blauwe rotsformaties witschuimende waaiend op muziek van de fraaiste regenbogen die tussen de talrijke watervallen de zon lieten…

ik kom thuis te vaak de verkeerde woorden tegen in ons samenspel vooral het woord moet heeft een veel te hoge gebruiksfrequentie in breekpunt zijn dat doet de sfeer geen goed mijn tegenzin kleurt de moeite om een en ander uit te leggen dus valt er stilte en die wordt steeds meer fundament voor nieuwere discussies over hetzelfde…

ik rafel niet meer aan mijn stukjes leven maar pluis uit waar ik na al die jaren ben gebleven had alles op een rij in een land met ongekende en uiterst diverse mogelijkheden tot een fysieke averij en het bestrijden ervan mij onder de laatste rafels ernstig deden lijden de strijd lijkt nu gestreden maar schade door bestraling…

ik heb je gezien genoten van het wonderlijk mooi bewegen in een harmonie die ik nog maar heel zelden zie met een discipline en gedrevenheid die jou zo op het oog moeiteloos gegeven lijken te zijn maar ik weet wat jij voor deze exposé hebt gedaan je een half leven allerhande leuke zaken en dingen hebt moeten ontzeggen en nog…

ik zag de groen blauwe baaien met hun opgeschuimd wit tapijt hoorde de lokale tonen van muziek nog in lange uithalen gevangen in een speels en sensueel ritme dat in meebewegen snel en soepel antwoord gaf nog stond de zon te hoog was het zand te heet om heerlijk vrijuit te kunnen dansen maar in de donkere ogen had…

kom licht de horizon op met wat streepjes ik wil voorbij het einde naar beginnen kijken donker achter mij laten en de gaten vullen die gevallen zijn toen de wereld in chaos ontaardde het holle gevoel kwam waarin zelfs echo de weg kwijt was mijn ziel in kou gevangen zijn einde nabij wanhoopt omdat contacten…

aan jou waren dure woorden niet besteed jij ging voor eenvoud in een behapbare duidelijke structuur juist in delen had jij het grootste plezier ieder het zijne dat waar je echt helemaal recht op hebt eerlijk delen zoiets als recht op de man af geen verhalen maar de waarheid zonder verpakking weten waar je staat helaas is…

er dwarrelt altijd een wolkje plezier door mijn hoofd dat ik graag met anderen zou willen delen vaak met geluid en veelkleurige vormen gedragen door warme zon of vlaagjes wind maar altijd pal voor ons uit wij haken daar op in met onze blij hormonen worden vrolijk en voelen ons opgeruimd met goede zin vooral als wij ze…

het tweede leven blijkt in de praktijk geen sine cure te zijn maar meer een reprise van het eerste dat zijn continuering in genoegzaamheid te vaak onderbroken ziet worden door allerhande irritante toestanden die de uiterste houdbaarheid en garanties al lang voorbij blijken te zijn en ook na dure reparaties niet meer in deze…

jij was als baby kind al heel geïnteresseerd in bewegende kleuren wist al snel aandacht van ogen te trekken om daarmee zichzelf kleurig op de wereld te zetten in kijken naar elkaar tot op het eerste gebaar een antwoord was gekomen in het spel van ontwikkeling waarbij geluid zijn entree maakt in het begeleiden van gebaar…

in de lage zon klotste het zwarte water zijn gouden kuiven uitbundig in blinkend bewegen de donkere afgronden zonder taal of enig teken van inhoudelijke communicatie het zwarte goud gaf ruimte maar vrat energie in de niet aflatende emotiespeelbal slurpte aandacht in afleiding van macabere suïcidale actievlagen om te pogen…

altijd als ik met jou verkeer voel ik iets van de mystieke sfeer van hemel waarin goed beter en best geboren lijken te zijn en helaas ontsnapten uit de schepping om een eigen rol te spelen jij bent een edelsteen met vele kwalificaties in het topsegment zoals volmaakte schoonheid in getal zeldzaamheid en schaarste in bestaan…

nog licht de zon op in de laatste vlok sneeuw waar kristallen als druppels gaan stromen en in weerkaatsing hun licht in water laten dromen de eerste warmte raakt onze huid die zoveel licht opneemt dat het vergeten wordt waar lente alles laat ontkiemen worden mensen opnieuw geboren uit het winters wit dat mee kleurt met…

ik zag hoe jij al voorzichtig je passen nam keek waar jij je voeten zette op een vrije plaats tussen de takjes van herfststruiken want onder het droge blad waren de eerste krokussen in alle rust aan het ontluiken je hand stuurde mij in samen ontwijken omdat wij zo lang mogelijk naar deze nu nog bijna verborgen eerste…

ik waaide met wat woorden hing er een wimpel bij we zwaaiden of het zo hoorde zomaar een gedicht van mij met een fris applaus dat voorzichtig doorzichtig werd verwaterde tot handgeklap dat nauwelijks warmte gaf in een toch opwindend ritme ontdekkend dat is het…

nog altijd brandt van binnen de intense strijd tussen zekerheid en het dansen op het scherp van de sneden die liefde uiterst pijnlijk laat splijten meteen het vers rode bloed doet vloeien in plaats van de gevoelige warmte van kus knuffel en je sterke hand die voelen als geluk waar ik oh zo voorzichtig mee ben omdat de pijn…

ik voelde het zachte vlagen van de vluchtige wind in haar dromen ze zat in ontspannen stilte te bekomen haar ademhalen had de ronde ondertonen van tevreden zijn over een pittige discussie hoe het leven in het spel van geven en nemen soms uiterst merkwaardige wendingen kent vooral bij het laveren op woelig water is snel averij…

de scherpste kantjes hebben zij van mijn leven gehaald gesubsidieerd betaald gecoacht en bijgeschaafd of eruit getimmerd door jeugd baby, peuter kleuter en langdurige kinder- en oppaszorg maar waar zijn mijn ouders gebleven die dachten die zouden die meenden samen de zorg voor mijn welzijn en leven liever via de app’s maar ik…

ik zag mijn beeld vervagen in enkel vragen naar authenticiteit nog ben ik niet van mezelf bevrijd in de wereld van tekens die mij een weg willen duiden die ik niet wil gaan als al teveel belopen zonder horizon en hopen dat die ooit eens komt in het reiken van een echt helpende hand met nieuwe tekens die door jou op…

stil viel het filosoferen van het bos met zijn kale bevroren takken geen geritsel van opties en voorstellen zelfs de onzekere pubers waren thuis gebleven om maar even niet na te denken over wie of wat ze zijn of mogelijk worden waar je bij hoort als alleenstaand is de groep bereid zich met jou te binden ben jij bereid ook over…

aarzelend vaag lichten horizontale luchten op in tere aquarel kleuren spiegelend in het koude ochtend vocht nog is de dag niet wakker want de vroegste haan heeft zich nog niet laten horen als echo van de dorpstoren stram en al aardig krom na zijn eerste melkronde rekt de boer om de klompen met voetjes aan te trekken het gebroken…

er waren bij passeren teveel ogen die keken later nog eens omkeken hoe wij samen liepen een lach een dolletje we konden gewoon niet van elkaar afblijven omdat alles lading had wij waren geen stil stel met ieder een eigen filosofie die samen wandelden zonder vuur wij hadden al de drukte van een gezin ieder die wilde…

ik zag de lucht breken toen ik als notoir dwarskijker focuste op de zwart grijze onderkanten van de dreigende wolken de cumulus stortte zijn hart uit in mijn view die de hardheid van de wereld al vaak aanschouwd had in confrontatie de wind was niet mijn vriend in zijn ongedurige nieuwsgierigheid waar ik ook schuilde hij volgde…

ik zag hoe de lijnen in je gezicht langzaam verzachtten de kleur weer het aangenaam zomerse kreeg en je huid in een zachte teint weer wat aanrakings gevoeliger werd drie ruiten hielden de schraalheid en kou buiten ongehinderd scheen zon warmte binnen zo kan ik met stralende liefde over jou schrijven in lente en zomer…

jij bent ontwaakt tussen geuren en kleuren in het zachte bed der seizoenen gegroeid en tot bloei gekomen met een hoofd vol mooie dromen die de wereld van jouw slaap je heeft laten zien en waarin jij als baby en heerlijk kind later peuter en kleuter onbezorgd en vrij gespeeld hebt met zon en maan hoog boven je de verre sterren…

ik wist dat jij niet alleen het gezicht had om te imponeren maar dat er nog tal van andere talenten waren die ik van jou kon leren jij had de charme om naar bloemen te kijken die zich aan jou exclusief lieten zien die in hun harten jou een stukje hemel showden zodat jij dit aan anderen kon tonen jij die van iemand in…