Netgedichten

netgedicht (nr. 82.285):

Het zwarte gat

ik bonkte
met mijn
vuisten tegen
het donker dat
ondoordringbaar
voor mij was
glad en gesloten

het echoën
was in de pijn
van mijn handen
verdwenen slechts
een beurs gevoel
aan het einde van
krachteloze armen

straal voor straal
had ik het laatste
licht ver achter mij
zonder reflectie
of weerkaatsing
bleek ik totaal
gedesoriënteerd

ik heb mij totaal
afgesloten wist dat
lopen zinloos was
in een wereld
die het zwarte gat
stelselmatig
onbestaanbaar dacht