Alle inzendingen van wil

ik waan mij met het trapje hoger weer verder in het exploreren van mijn vergezicht dat zonder te bewegen naderbij is gekomen op de ladder van mijn eys- opener dromen ik wist de aarde rond maar dichtbij gekomen doet de nieuwe verte optisch aan vervlakking het eind- resultaat van mijn waarneming die weer naar een hoger…

zacht zong de zaal het donkerblauwe lied van welwillendheid bewogen armen met open handen omhoog in de ultieme vraag om voldoende response om het steeds verder afglijdend leven weer voor de mens kans op bestaan te geven nog waren er klimaat depots waar mensen het buitenleven konden afgeven in de hoop dat zorg en liefde…

het sprookje ging haar vooruit in sluier traan en satijn met hun schitterend zachte kleuren de jonge huid transparant adorerend waarbij raken al een beleven was en stilte juist de monden voeding gaf aan de spanning van haar fraai gebeeldhouwde aanwezigheid die deze momenten in warme nieuws- en muziek vibraties…

mijn woorden raakten kant noch wal dreven al snel weg naar open water waar de letters hun verbanden met de zinnen verloren zo kwamen zij steeds dieper in het water te liggen verdronken omdat de betekenissen voor het geheel te weinig draagvlak bleken te hebben ik voelde dat ik aan mijn stuk liefde te weinig boeggolf had toegevoegd…

het was geen ticje dat jij had maar als jij mij op een bepaalde manier aankeek verschoot er iets in de werkelijkheid alsof er wat van heen naar terug ging uit stilstand naar een andere dimentie en wij elders waren beland jij merkte daar zichtbaar nooit iets van ik ervaarde het wel alsof er bij jou een warmer filter voor het contact…

vroeger had ik iets waar ik heel trots op was het was mijn schat die ik voorzichtig bewaarde in mijn jaszakken het waren mijn warme handen altijd was er wel iemand die het onderwerp aanroerde met een eigen ervaring vooral de meisjes waren buitengewoon geinteresseerd want jongens waren bonkig en ruw hadden altijd koude tengels…

ik ben moe door het rapen van je schaduw om zo even in je ogen te kijken een stukje van je  ongerepte ziel en zaligheid te zien schitteren door ons contact ik wil je niet claimen of stalken maar je hooguit attent maken op mijn aanwezigheid zonder dat die jou ook maar eniszins beperkt in jouw vrijheid weet mij…

ik vleugel slow motion onder een geveerd wolkendek van slagpennen de ritmiek van mijn trage slagen geeft rust aan mijn vaste bestemming al in de genen vastgelegd in info als de leefsensoren de codes activeren van binnenkort op reis gaan langs koufronten en uitdiepende stormen stromen heet zeewater naar steenkoude bovenluchten…

ze brilde ronde glazen in een scherp getekend gezicht die combinatie vlakten de scherpe en ronde kanten van beide karakteristieken af in de lijnen van haar gelaat contrasteerden de lichte huid en het ravenzwarte scheiding gekamde haar ze lachte innemend en haar ogen speelden met onze verwondering hun eigen geexposeerde…

ik had plezier stiekem even in de winkelruit naar mezelf kijken de hand opsteken en zwaaien betrapt worden en toch doen alsof we van niks weten tegenwoordig is het heel gewoon als jij je eigen projectie ontmoet in de winkelruit glinsterend in video en met een stralende lach of in hologram met een knipoog ze zijn al in optie…

de horizon streepte tussen zwart en licht waar zon ontbrak lichtte zwart nadrukkelijk op er was geen rust in die afwisseling de wolkenrij die boven de aarde hing trilde beweging in dichterbij kwam snel de intense hitte vrij bewogen kerktorens in het ritmisch laten horen van gebeden…

de expositie was fenomenaal het duizelde duizend kleuren nog net vastgehouden door een lijst maar ook de doeken wilden geuren met hun exorbitant hoge prijs het juiste touche van de penseelstreken en aparte pigmenten vormden het uithangbord van de kunstbroeders im excentrieke segmenten geen rationele verslagen aan de muren maar…

ik ken de pijn van de geboorte het verlaten worden de onbereikbaarheid die met woord of daad teniet kan worden gedaan en toch scheurt en zeurt het onwankelbare tegen alle liefde in mijn gevoel aan flarden aan snippers van niks die jij nog vasthoudt anders waaien ze weg omdat er geen levend bloed meer door stroomt in de met moreel…

je kon uit haar woorden de lach al ontrafelen als je in gesprek haar ogen zag oplichten door het innerlijk plezier dat het schouwspel haar bood in het primair beleven want juist in de try-outs vlamden de meest curieuze scenes heftig op scheurden gedurfde gezegdes uit hun verpakking en kwamen artiesten adem tekort dus…

ik zag de sterren niet maar met iedere streel door je haar knetterden de blonde vonkjes het was geen kleurrijk vuurwerk de banen hadden zo hun eigen vorm en dikte van haar in een heerlijke streep hun zachtheid bleef vaak aan mijn handen hangen in uitwisseling van opgelopen contactspanning vaak waaide de wind je scheiding…

ik ben geen keizer apostel volksmenner of dagdromer maar ik heb net als jullie zo mijn gedachten over aarde en leven vooral hoe wij dat doen en waar onze resultaten zijn met de rijkdommen die ons zijn toebedeeld zoals ook de gigantische verschillen dat kan nooit de bedoeling zijn geweest de chaos de kloof tussen arm en rijk de…

ik ben geen keizer apostel volksmenner of dagdromer maar ik heb net als jullie zo mijn gedachten over aarde en leven vooral hoe wij dat doen en waar onze resultaten zijn met de rijkdommen die ons zijn toebedeeld zoals ook de gigantische verschillen dat kan nooit de bedoeling zijn geweest de chaos de kloof tussen arm en rijk de…

nog wat kleine zaken om de stroomlijn van de schepping te volgen en in de goede toon samen te gaan vervolmaken want overal zitten ogen en haken om samen tot verbinding te raken want in tijden van voorspoed komen cultuur en allerlei vormen van creatief zijn tot ontwikkeling omdat de mens daar meer tijd en zin in heeft verfraaiing…

in den beginne was er het woord god schiep de mens hij werd gehoord en doodde zijn broer zo verhaalde het woord dat is blijven hangen in de hele overleverende geschiedenis en de uitleg is gebruikt door mensen en schavuiten om er zelf beter van te worden ten koste van de medemens de verhalen uit de diverse culturen zijn eenduidig..…

na een aantal machtswisselingen waarbij links en rechts om de oren kreeg kwam de wereld in een rustiger tijd begon verstand een overleg structuur zonder wapens en machtuitoefening als gangbaar model te ontwikkelen met rust en vrede in gelijkwaardigheid de resultaten waren bijzonder diverse naties kwamen tot grote bloei en vervielen…

de eerste meldingen waren terloops uit inforubrieken maar wie nieuws zocht kwam tot een heel andere conclusie zeker als men verderging en merkte dat een overheid de rol van organisator leek te hebben overgenomen als dat tenminste nodig bleek omdat er geen sprake was van slachtoffers schade of enige paniek feit was dat de gebeurtenissen…

in de vroege ochtend zo tussen vries en dooi deden hoge druppels al voorzichtig het kristallijn subtiel van beginnend matwit uitwaaiend mooi naar licht breekbaar nog hebben zij niet de kracht om licht te breken dat komt over enkele weken zo rond het vriespunt als de uitstraling het grootst is en het uitspansel heldert dan…

nog is er het speelse gefladder van jonge blaadjes op ondeugende vlaagjes van de lichte lentewind toch zullen ook zij binnenkort de koelte van het zomers groen moeten dragen nu nog in hun kleurig fleurig herfsttapijt veeg en opruim al voorbij alles is afgedekt ook de kleine knoppen winterklaar verpakt in afwachting van licht…

de herfst heeft zich verstrakt in de vale takkenstramheid van hen die nog wachten op de oogst die winterklaar al getooid zijn om te gaan hun kleuren afscheid van de warme zomer is allang geleden en toch zijn er weer redenen om op te staan niet alleen wordt het kind geboren maar ook zij die zijn uitverkoren voor het nieuwe…

ik hoorde muziek iets in de sfeer van vallend water kreeg daar spirituele gedachten bij van hogere orde de zon scheen kleine dartelende regenbogen in de vloed van deze muziekaal gekleurde parels die met hun bedwelmend geestveruimend vermogen alle emoties op een hoger plan brachten achteraf ben ik meer dan een uur de hele…

ik heb mijn handen uitgestoken vingers gespreid in ultieme vraag om hulp maar er is niemand die vertraagt even op of terzijde kijkt hun blikken zijn naar binnen gekeerd het opdringend bedelen is men al vele jaren grondig verleerd in een maatschappij met een bezetter honger lijden en een niet te stillen dorst is het recht…

haar kasten spraken gaven geen toegang tot gaten en rafels gezwindheid was haar beweegpatroon voor de wind was alles schoon zij heerste met gerede tuchtigheid die oneerlijk vermeed het harde werken deed haar goed als alles blonk dan hoorde je haar schommelstoel zijn melodieen weven en een tevreden lach kreeg in lieve trek…

Vaak is het leven opgerekt zijn eiwitten en vetten weggezet om puur economische redenen en komt voor waar schaarste de skepter zwaait en dus de lakens uitdeelt dan is er niet veel te knagen gaan de voorraden op en zonder eten is er weinig te verteren gelukkig is het lichaam zo ingenieus dat het best een tijdje lang minder kan kan…

ik zag je gaan in soepel bewegen jolig en uitgelaten een geheel met 'sheren wegen de wind mee een zonnetje op de rug het ging nog net iets te vlug om het koud te krijgen in luchtig sportieve kledij de helm in aerodynamische snelheidskleuren het bleef hier nog lang naar zonnebrand geuren…

De nieuwe tijd is het speelse kwijt ingedeeld in plaatsen en tijden worden kinderen geacht alle ricico's te vermijden om letsel toch nog op te lopen en langdurige zorg van een medica coach en begeleiding nodig te hebben bij langdurig lijden ook ondanks alle leeftijds- begeleiding op het geestelijk en fysiek vlak de aanpassingen…