Netgedichten

netgedicht (nr. 84.411):

Het spijt me

waar zijn ze
gebleven de
bloemetjes
van het spijt me
de betraande
ogen en het
oprechte berouw

vaak na
lange twisten
en onnheuse
behandelingen
die pijn deden
in het negeren
van diepe emoties

de uitgestoken
hand die niet
werd gezien
en later nog het
verwijt van het
scherpe mes
in de rug

het moet afgelopen
zijn met deze
problemen in onze
samenleving die
mensen bindt in
plaats van elkaar
niet willen vertrouwen

we gaan vandaag
elkaar niet meer
voorbij zonder groeten
en later komt het
ontdooien de lach
vol vriendelijkheid in
warme menselijkheid