Alle inzendingen van wim.

Ik wandel door de schaduw van mijn verleden en blik eens terug naar wat ik heb gedaan Er is geen verschil tussen toen en heden alsof de wereld stil is blijven staan De sterren staan hetzelfde al duizend jaren lang soms voel ik mij onzeker en soms wat bang Maar als ik jou dan kussen mag wordt dit een mooie dag Het voorjaar is begonnen alles…

het is 'n beetje waar gebeurd in dit wat aangedikt verhaal ach, u begrijpt het wel 'n dichter spreekt 'n and're taal een agent met diepbruine ogen is een blauw oog geslagen een wildslaper in een hertenhok sliep daar al rustig enkele dagen dat kan natuurlijk niet de agent maakte hem wakker de wildslaper schrok zich rot het was een…

het was een heel diepe sprong de diepte was haar niet bekend maar groot was de liefde die haar vangen zou ze hoorde de echo sterven de kinderen die ze achterliet mama, mama, mama...... ontredderd, angst en verdriet er was geen terugkeer mogelijk ze zweefde in een vrije val daags daarvoor was hij gestorven die haar nu vangen zou groot…

hij heeft een IQ van 80 heeft dat zelf niet in de gaten maar waar ter wereld hij ook is ze verstaan hem in alle staten hij stroopt zijn mouwen flink omhoog zonder gemopper en muisjesstil doet hij deugdelijk het "eenvoudig" werk waar een "normaal" mens niet aan wil hij wordt uitgelachen en lacht mee er zit geen kwaad in deze man hij vertrouwt…

wat kijken ze toch naar mij die apen achter het raam wat dragen ze voor stoffen zie waarin hun voeten staan kijk eens naar die ruimte wat is hun wereld groot zal ik de sprong eens wagen dat moet lukken met die sloot ik zal ze eens flink op stang jagen "de boom in" zogezegd heb geduld mijn apenvrienden wat ik denk meen ik echt…

de Nieuwe Nederlandse Partij presenteert het koldermodel u begrijpt het al een afwijkend poldermodel de reden is heel simpel de niet geoogste piepers zijn gaar er wordt van alles beloofd ik denk wel eens: ze roepen maar om de dom-ja-knikkende meute die steeds maar groter wordt met onzinleuzen af te leiden van het niets meer op je bord…

al draai je niet meer mee in het spel op aarde je blijft voor mij altijd van grote waarde ik zal je koesteren in het besef dat je niet meer leeft ik zal je liefhebben zolang de rivier in mij tranen geeft…

't is niet eerlijk dat ik alleen maar droom over jou 't is niet eerlijk dat jij de zon bent in mijn ochtenddauw 't is niet eerlijk dat jij mijn nachtrust steelt maar eerlijk is eerlijk 't is heerlijk dat jij in mij een leven deelt…

ik ben getroffen, verwond een kogel recht in mijn hart verwoesting bloedt mijn ogen pijnlijk gegil doodt mijn gehoor de waanzin van de oorlog beelden gewoon op de tv gewoon, zoem maar lekker in liefst in kleur, alles rood kinderen stuiptrekkend de waanzin van de oorlog een halve aarde verder hete zon schroeit lichamen de branding is…

ik heb nimmer antwoord gekregen mijn verdriet, strijd en pijn ondergaan maar kan iemand mij soms wél uitleggen waar komt toch plots die rust vandaan een rust die ik nimmer heb gekend in de zekerheid van mijn bestaan het is goed zo, familie, vrienden ik heb geen angst meer om te gaan vreemd, het is heel vreemd, weet je om zo gerust met de…

Een zandloper in de Sahara, Chirurgisch verbouwd tot een Sara, Loopt nu, sterk verbrand, Als zandloopster zand, En zoekt nu dus naar haar mascara.…

een hooggrijze freule-achtige dame liep met twee teckeltjes aangelijnd ze dribbelde net als haar hondjes onrustig, opzichtig en toch verfijnd haar teckeltjes -het langwerpig soort- waren ongeveer 10 cm kort gebeend en veel te dik -afvallen dus- waar het uitlaten zich prima toe leent de freule-achtige dame liep gehakt rechtop, buikje in…

als een goede vriend overlijdt en tijd even niet meer bestaat weet dan... - dat tijdloze moment - is de vriendschap die nimmer overgaat…

in de bladeren van de bomen in een zucht van de wind in de vorm van de wolken in de ogen van een kind in de kleuren van bloemen in de pracht van 'n regenboog in het blauw van het heelal in duizend sterren hemelshoog in de nachten die mij ontvoeren in de morgen met haar dauw in de spiegels van mijn dromen overal zoek ik jou…

in de luwte van de nacht liet jij mij zien dat de windstilte wacht dat zij op een zucht van jouw zijn ontkiemt tot een stormachtig festijn en dat alleen met Valentijn…

ook al hou je van het leven treur niet om dood te gaan waar de bloemen altijd bloeien daar klop je op die dag aan het leven gaat hier verder Ik heb het al zo vaak gezegd de hemel bood Ik aan op aarde hier begint het ZIJN pas echt heb geen angst om te sterven treur niet om dood te gaan zoals Ik bij je was op aarde zo zal Ik ook hier naast…

waar het leed leidt lijdt het leven het leed…

Ik ken al jaren Brave Margot En weet wat Spaanse Riet biedt, Maar kom niet graag bij dikke Jo En ook bij lange Na niet.…

aan jou durf ik mij helemaal te geven hoe dat komt, ik heb werkelijk geen idee waarom vind ik in jou zo'n groot vertrouwen draag ik je zomaar in mijn hart soms mee je hebt je eigen wereld, je gezin, je bestaan maar ik kan zo heerlijk met je praten je geeft zoveel energie met je olijke ogen door jou kan ik de tijd tijdloos laten geen druk…

groen was het gras bruine vlekken van bladeren rond de poten 't deerde niet dat de wind speelde blad'ren zijn speelwaar de ezel stond stram diep in het groen van het gras bruine vlekken van bladeren hij keek rond en nam zijn kwast geen pennestreek een schildersstreek de liefde in zijn hart vanuit elke hoek vloeide op het doek nat…

de kegel van haar snavel hakt de schors open met de tong likt ze bosmieren uit de pulp morst ze melk over de deinende navel soms peutert ze met geveilde nagels aan zijn gulp scheurt het zegel, dan kruipen er vingers van bijenwas over de blonde wrong, de ontstoken knopen in de broeikas van een etterbuil, een wonde dan kietelt zij de tulp…

Rond Kerstmis komt het allemaal weer boven: De engeltjes, de herders en de stal, De goede wil, en ook het goed geloven, Dat Jezus alles wel weer klaren zal. Of moeten wij nu, meer dan ooit misschien, De krachten van onszelf weer laten zien.…

onder een gestippelde stolp van inkt stampt de ezel met een gebarsten hoef klampt de maagd zich aan zijn poot vast zinkt ze in een zee van stro en stroop Jozef slaat, zaagt, schaaft op een tapijt van krullen tot de kreupele stal er staat planken zonder frullen de os herkauwt met schuimvlokken op de lippen bij de eerste verbeten wee kauwt…

ik geef die mevrouw groot gelijk dat ze een geding aanspant het zal je maar gebeuren dat zo'n prijs in jouw straat belandt je zou er bijna om verhuizen maar ja, waar moet je heen overal tref je gelukzoekende lotgenoten gescheiden door een wand van steen het leven is gewoon één loterij - al zeggen ze dan - het lot heb je zelf in de hand…

Een artsenpaar in Hoenderloo Vindt autorijden maar 'zo zo'. Elk rijdt dus liever, onbezwaard, Visite op een rasecht paard. Soms gaan zij tegelijk op pad; Hun buurman zegt dan, heel gevat, En meestal ook fortissimo,: Nu rijden ze toch 'deux cheveaux'!…

de trekvogel heeft er geen zin meer in die ellenlange vluchten elke keer een hoeraatje voor het klimaatje in Nederland wordt het warmer weer weg met die bevroren sloten die kou is toch nergens voor nodig we blijven in het groene kikkerland het zuiden wordt geheel overbodig de hele winter voldoende voedsel hupsakee, dat getrek gaat overboord…

De maan schijnt niet meer door de bomen, De makkers gaan weer door met hun geraas. De schoenen hoeven niet meer naast de kachel ’t is kransjes eten en geen speculaas. Als er geklopt wordt hoef je niet te vragen, Staat er een vreemdeling voor de deur, Het kunnen ook Jozef en Maria wezen, Die afkomen op de dennengeur.…

Jezus de Verlosser is geboren voor wie het wil horen: níet voor de Christenen níet voor de Moslims níet voor de Joden níet voor degenen die hun heil zoeken in de vele andere goden maar Jezus is geboren gewoon voor de mens zoals u, ik en al die anderen want ten tijde van de schepping is kennelijk onvoldoende voorzien dat de mens zo zou…

ik heb dit jaar (2006) enkele opknapbeurten achter de rug twee keer onder het mes er was geen weg meer terug dat heb je als jaren tellen gaan slijtage slaat hier en daar toe maar ook het dichtslibben daarom was ik in januari zo moe allemaal ditjes en datjes zo word je langzaam ouder noem het seizoenen van je leven de herfst voelt telkens…

kniediep in drijfzand haak ik naar de steiger van jouw enkel je verdunt het helend zaad van venkel in water blus de schilfers op mijn lip zalf de kloven in mijn strot stip mijn fouten met vetrood aan de dennenhouten mast van ons zeilschip splijt door de schicht, het twistziek tumult een ontlading die wortelt in wervels van lood de jichtknobbel…