Alle inzendingen van zywa

Op het grote feest is iedereen welkom: de mensen met een verkeerd cadeau die meteen roepen dat het zo gezellig is die knoeien onbeholpen dansen en op tenen staan die luidkeels vals zingen het gebak opschrokken en nog een stuk willen die niet meedoen en vanaf hun troon commentaar hebben Dat is niet feestelijk maar wij willen…

Broederliefde heeft een mes in de hand, soms steekt ze anderen, vaker steekt ze jou met teleurstelling, met boos weglopen en je in leegte achterlaten, vergeefs te laten zoeken naar sporen die je al lang zelf vertrapt hebt Dus moet ik wachten Wachten of jij je ooit nog eens naar mij toe zult keren Na uitstel op uitstel durf ik een…

Ze gooien stenen, zwaaien met stokken en maken kabaal Het dier rent weg, joelend gaan ze er achteraan door de velden langs omheiningen Over de sloot rust het even, en vlucht, opnieuw opgeschrikt, zigzaggend het bos in waar het nog nooit geweest is en, in het diepst geen kant meer op kan Hijgend gaat het liggen warm in de koude nacht…

Ik nader de vijand en verschuil me tot het donker wordt Ik graaf me in, sluip 's nachts in mijn frontjas om het terrein te egaliseren voor een verrassingsaanval op een geschikt moment Vechtend tegen de slaap sta ik in de greppel te bijten op de punt van mijn tong en in de verte te turen Op mijn schouderflappen prijken mijn insignes…

Ik wilde je vergeten nu jij om mijn liefde niet meer kunt vragen maar ik ben weerloos tegen gedroomde kussen en oude scènes van de ene dag per jaar dat je mijn vader was en met mooie woorden zonder mij aan te kijken over mijn gemis heen praatte en dat ik je stoorde en moest gaan spelen en die keer onder aan de trap dat ik je…

Ik ridderde mijzelf en ging uit huis om het onbekende tot het mijne te maken Beducht voor gevaren trok ik steeds verder hopend op een hand en op de geruststelling: Blijf, hier ben je veilig hier is een plek voor jou een eigen plek geen nis in een van de portalen waar je een vreemde blijft voor de gezanten en de raadgevers Je hoeft…

In de mensa luisterde ik naar de gesprekken aan tafel Een van de studenten stelde me vragen en hij vroeg me mee Ik ging mee, ik wilde een beslissing, een relatie voor de rest van mijn leven Als voorschot wende ik aan zijn gezelschap Af en toe lichtte ik een slip van mijn gedachten op en nog steeds probeer ik hem duidelijk te maken…

Mijn grote broer wil de grootste zijn Hij voelt zich gauw tekort gedaan Ik zou bij hem in het krijt staan Wanneer ik het niet met hem eens ben krijg ik verwijten alsof ik hem verraad en samenspan met onze zussen Al naar gelang het hem uitkomt scheldt hij me uit voor meneertje (fascist) stiekemerd (geheim agent) moederskindje (communist…

We zoeken elkaar binnen elkaars grenzen die ons insnoeren al willen we dat niet Maar in vrijheid zouden we elkaar verliezen, dus gaan we zwijgend verder, opgejaagd door het afbrokkelende land achter ons, hopend nog vooruit te kunnen waar geen pad meer is Men kijkt ons verwonderd na en ziet ons de takken wegslaan Inmiddels is er geen…

Hoe klein kan het leven nog interessant zijn? Hoe klein kan mijn wereld nog groot genoeg zijn? Hoe klein kan ik de pijn krijgen en helder blijven in conditie blijven een mens blijven met het weinige dat er wonderlijk genoeg nog functioneert in mijn lijf in mijn hoofd in de sociale zorg Valt er iets op te leuken aan de dagen aan…

Is dit nu decadentie: het vasthouden aan je leventje en de jonge mensen verantwoordelijk achten voor hun toekomst die verloren lijkt zonder geloofwaardige beloftes en met alleen het verlammende besef dat alles slechter wordt zodat alleen geweld nog uitkomst lijkt te bieden? Zoals dat altijd al was Grote rijken zijn groot dankzij…

Onbekenden wierpen lage wallen op in de velden buiten de stad dus is er een wacht ingesteld maar er gebeurt niets Het is om gek van te worden Sommigen sluiten zich op in hun huis De wachten melden zich niet meer Af en toe staat er iemand in de poort te schreeuwen: Lafaards, lafaards! En af en toe sluipt er iemand weg, bijna wankelend…

Binnen de heg loop ik rondjes om mijn tuin te verdedigen Kwajongens en vandalen denken dat ik gek ben en hier niet thuishoor Vanaf de nok speur ik de omgeving af, de buren komen kijken, ik blijf zitten niet banger dan ik wil zijn Als ik val, ligt het aan mijzelf ook al wil ik niet wegglijden over de gladde pannen Beneden me bespreken…

Ik loop in mijn eentje door het land waar ze mijn moeder hebben vermoord opgehitst door de politieke knechten van het grootkapitaal, ons land ....dat mijn gedachten vormt ....en mijn verlangende lichaam ....en jouw verlangende lichaam ....verbergt onder collectieve angst ........dat nog steeds gegijzeld wordt ........door de veelkoppige…

Natuurlijk willen we geen oorlog In ieder geval niet in ons eigen land Soldaten zijn dus nodig en ze moeten oefenen om zich niet te vervelen Dus lokken we wat uit over de grens We laten ze komen Zelf zijn we al weg Of, als ze dom zijn leren we ze een lesje In een hinderlaag In ieder geval leren we ze om bang te blijven…

Laat hen maar praten, in woorden hun gelijk halen alsof we het hebben over hetzelfde, ja laat hen maar schieten, de staat zwicht niet voor geweld, bloed schrijft geen bewijzen, alleen feiten brengen waarheid aan het licht: vreemden en verwanten omsingelen ons, ze schreeuwen dreigementen en eisen, verzaken de vrede Maar wij hebben alles…

Een vulkaan zijn met een dikke huid van verse vruchtbare grond Mezelf daaraan verspillen met goedbedoeld gepruts en mislukkende plannen Let maar niet op de rommel Het valt wel mee Smoezen zijn onnodig Morgen is weer een dag voor het heilige moeten en nieuwe averbeteringen Er staat genoeg in bloei om van te leven tussen alle stolsels…

Hier, op de vruchtbare oevers van de wassende maan hebben we het goed We kunnen beginnen: grenzen trekken een staat maken jongens werven en opleiden tot grensbewakers We betalen hen goed Daar komen meisjes op af Er is geld voor extra kinderen jongens die niet hoeven te werken op het land of in de stad maar soldaat kunnen worden…

Het is een verkeerd verhaal van de mens, vrouw en vrouw-er dat de wereld tekent het wijdverbreide verhaal dat de vrouw een gat is in de borst van de man en hem steeds weer een rib kost (arme man, eerst door God en daarna met zeven paarden uit de klei getrokken) de mannelijke fantasie van man-nin het droombeeld dat zij moet spelen om…

Ik maakte fotos van geluk: haarscherp vrijende paartjes En ik voelde me een gluurder Zo verging het iedereen die de serie bekeek Niemands hart ging open Ook niet van de vrolijkheid of het verdrongen verdriet van lachende mensen noch van kinderen, hun spel hun ernst en hun lieve blikken Het was veel, maar geen geluk Dan de winnaars…

Ik heb het geprobeerd: spiegels zijn onbruikbaar Ze geven een spiegelbeeld niet mijn gezicht zoals iedereen het ziet Alleen op fotos, dichtbij en terloops genomen kan ik zien wie ik ben maar het meest herken ik mijzelf in slechte kiekjes halfscherp in gelig licht als een waarheidsfilter dat uit momentopnamen een bestendig portret…

Het meisje keek naar mij toen ik binnenkwam Haar ogen volgden mijn langzame passen mijn hoge knieën en zwaaiende wajang-armen Als een kantoorballerina uit het Departement van Rare Loopjes bood ik haar een glas water aan Daarna nam ik haar hand en trok ik haar op Ik sloot mijn ogen liet mijn tong, mijn stem mijn spieren en mijn gewicht…

Laat me alleen tot ik weer mens ben en doe alsof je niets geraden hebt niet hardop gezegd wat ik geheim houd : de splijtzwam die in mijn hoofd alles verscheurt Ik kan niet meer bestaan, ik word gek of een zombie Ik weet het jij wilt het niet jij wilt geen afscheid nemen Kom in mijn armen mijn dorst valt niet te lessen en jij…

Hoogstens één procent van de tijd dat we leven dansen we, en toch lijken onze armen en benen ervoor gemaakt te zijn: de mens, het dansdier van de beheerste vrije balts het hoge spel van ons leven op het podium van elkaars ogen waar we willen bestaan in de rol die we hebben bemachtigd en volgehouden Ongedane zaken en zorgen vullen de…

De dode ruste in vrede zeggen we, de rust van een droomloze slaap in het hiernamaals van het voorgeborchte tijdens het saaie wachten op het daarnamaals van de hemel Misschien is dat het vagevuur: ledigheid tot in eeuwigheid, amen De dode ruste in vrede zeggen we, de onrust van onze nagedachtenis die weet dat het te laat is om gedane…

Mijn geboorte heb ik onthouden maar zonder bijsluiter want woorden kende ik niet alleen ervaringen en associaties van ervaringen met ervaringen en als tiener droomde ik vaak omhoog te kruipen uit een hol in de grond: licht aan het eind van de tunnel die nauwer wordt mij omklemt en bang maakt flauw te vallen en te stikken Ik kan niet…

Het kan overal zijn er valt van alles over te zeggen maar Het blijft onduidelijk Toch kunnen we niet zwijgen verleid door het raadsel dat we ademen dat ons omspant dat onze hemel is dat ons bindt en geen naam heeft ook als we erover praten en Het vele namen geven En er is dat andere raadsel dat ons lichaam drijft naar nieuw leven…

Het vieze drankje werkt wolken patchoeli tillen mij op en mijn mantel blijft achter Gehypnotiseerd, gestreeld door donsharen schapenwol droom ik zwaar te zweven naar dansende handen en het doet me niets welke lustgedachten jullie stiekem uitsmeren over mijn huid Kijken jullie maar, raak me zelfs aan waar dat niet mag ik ben veilig…

Ik zing dit lied, ik zing het uit ik trommel, spring en dans, ik fluit hé, wie van jullie wil en doet er mee? Kom, kook en eet, bespreek de dag doorbreek de stiltes met een lach dan hebben wij plezier voor twee Leef het leven, Leef het leven Leef het leven, Leef het leven .....Je wilt van alles, dit en dat .....bewandelt links en rechts…

Heel de ochtend lig ik in bed met koortsige gedachten De lakens zijn zacht en ruiken naar zeep Ik weet niet wat ik van het leven vind Ik weet niet, wat kan ik het beste doen? Heel de ochtend lig ik te woelen van de liefde te dromen en heel de tijd te zuchten of mijn hart wel echt zo zeker is dat ik niet bedrogen uit ga komen…