Alle inzendingen van zywa

Ik vergeet mezelf, alles is ook mij, ik ben - een van de tallozen, levend van goede afloop naar goede afloop in onwetendheid heel even happy - nog geen end waar ik blij mee was De Kracht bruist en ebt elke seconde in en uit mij - het drama van ik is wij…

Het ritme van de seizoenen houdt mijn hartslag in balans als ik er in meega en me s winters niet lui in een gemakkelijke stoel vergrijp aan de voorraden maar een jas aantrek en eropuit ga, over bergen of weiden voor uitzichten zonder muren met een warme zon in het centrum van mijn lichaam die mijn geest verruimt met het landschap…

Moeder Aarde, vaarwel ik moet nu gaan, voorbij is mijn tijd, mijn leven is geleefd, vaarwel, vaarwel .....De aardbol is prachtig .....klein en kostbaar .....het heelal is groot .....Ik zweef erin weg Beste mensen, vaarwel jullie kunnen nu wel gaan jullie moeten eten jullie hebben werk te doen .....Ik houd van jullie .....het meest…

Vader was een muzelman, na de oorlog liep moeder hem omver. Hij leefde nog om bij haar te zijn Het Rode Kruis wist van niets toch was hij er, te zwak om haar op te vangen een skelet in circuskleren geen geluk meer op de botten Ze had hem lief de man die zij wilde kennen een zieke, rokend tegen de tbc en pratend tegen de herinneringen…

Daar moet je niet lopen zegt oom, je weet het zegt vader, je wilt niet wegzakken in de stront We durven tot aan de rand van de kuil en verplaatsen ons gewicht om de grond te voelen deinen De wc staat achter, tegen het huis: een hok met een rond kijkgaatje in de deur, op een put die oom Sjef komt legen De kuil doet hij samen met de…

Bemoste treden prikkelen buiten mijn bereik mijn fantasie Hier is een koning gestorven en vergeten, een geest heeft hij niet achtergelaten, een schat misschien maar je zou alles moeten afbreken om dat te weten te komen En zo gaat het ook, langzaam wortel voor wortel, spriet voor spriet, druppel voor druppel regen…

Genieten is nat worden de kou van het water druppend in mijn nek de zachte handdoek die mij droogt met de geur van honing Genieten is ook: fietsen in de ademende jas die mij droog houdt in de regen, spattend in de plassen dansend op het gladde asfalt dat de wolken onder mij plaatst…

Hoog, en nog een, nog Kijk, daar, en ginds nog Mensen, kijk dan toch Het moet gezien, geplukt opgeslagen en doorverteld Deze ballon toont precies wat jij meemaakt Je bent niet alleen En als we het vergeten zijn er weer nieuwe dichters die woorden de wijde wereld in slaan hoog, en nog een, nog…

Ik kan denken wat ik wil Het verdooft me niet maar geen verdriet voelen zou erger zijn Ik kan denken wat ik wil Dat het maar woorden waren maar dodelijk waren ze toch Ik kan denken wat ik wil Mezelf uiteen laten spatten om niets meer te weten maar ik weet het toch Ik kan denken wat ik wil Niet de honing te zijn die hij leegslurpt…

Wat heb je eraan mooi jong te zijn aangekleed met fatsoen en verwachtingen verborgen op een huurkamer vol liefde, wachtend op een antwoord waarom deze jaren niet bruisen en jubelen van onsterfelijk genot dagelijks echt zonder spiegels van de fantasie van strelende handen…

Ik herken stukjes van de weg verbindingen zijn verdwenen wegwijzers ontbreken nog steeds De aantallen zijn te tellen de seizoenen, woningen, vrienden De rest is een droomsnoer van verlangens en feesten onbeantwoorde liefde en volmaakte ogenblikken: herinneringen in het diepe zwart, oplichtend als zwevende eilanden met sierlijke pieken…

Hun glans verloren Steeds meer vallen ze uit elkaar, zo klein zijn de vaste verhalen geworden die, eenmaal uit de dagelijkse gebeurtenissen gezeefd mijn leven en identiteit vertegenwoordigden En steeds minder mensen kennen nog details die een echt mens van me maken Gelukkig ben ik niet die verhalen van mijn leven geworden en beter…

Als kind had ik naar de overkant kunnen lopen, het ijs was dik genoeg maar ik hoorde hier op deze oever, nog steeds kijk ik naar de ganzen en 's zomers naar de plank- peddelaars en de bommetjes van schreeuwende kinderen Ik ken de jongen met groene ogen de anderen die bij de boom bier drinken, in het kanaal plassen pizza halen en kussen…

Ik heb geoefend me niet te verroeren niet te zuchten, kuchen of hoesten In ondergoed ben ik onderweg Door de dertien deuren dragen ze me, opgevouwen in een kist, boeken onder mijn knieën, onder mijn hoofd De wereld heeft wetten nodig die boven de partijen staan, ik denk al jaren over grenzen heen over het recht op vrijheid: de vrije…

Op de verminkte zijtak hoef ik me niet te laten bedwelmen door de hars om overal in de boom de mensenschemering te zien, hun kabels door de wortels heen gehakt, hun kunststoffen uitgezaaid in de aarde en de zee en om het huilen te horen dat in mijn adem stokt het verdriet om het negeren van de gevolgen van wat we denken nodig te…

Ik wacht in de branding op het hemelse genot waarvoor ik besta Verlangen schuimt tussen mijn benen waar mijn hart klopt om aangeraakt te worden door vreemde handen die me uit laten stromen in de wereld, een oceaan van zon en maan, eb en vloed wit van zoetzilte vlokken die de kusten bevruchten met mijn onsterfelijke ziel mijn wezen…

Ons achter is een bos zonder paden betovergrootvaders zestig eiken geplant op zijn trouwdag toen het huis af was, het huis waarin de plannen zijn gemaakt om het af te breken en de bomen kunnen dat betalen Alles nieuw, geen verleden meer dat we aan kunnen raken, maar jonge aanplant zonder schaduw over de achtste generatie Ons achter…

De reis is onrustig maar het schip is een prachtig schip al zijn er geen scheepskabouters om de vege boel te redden, nee alleen dwazen aan boord die vrijheidsliederen zingen en toosten op verre stranden Ach, we verliezen koers Het magnetische veld wordt zwakker en de noordpool schuift weg Havens blijven ongelezen Zeepokken grijpen…

Omkijkend lazen ze Onschuld en Vrede boven de poorten die zich voor hen sloten maar niemand wist of ook de uitgang een opschrift had Ik vraag me af of het Smart geweest kan zijn en Eenzaamheid, nee dat waren voor hen toen nog lege woorden Het verlangen om meer te weten, te ontdekken wat er allemaal bestond buiten de muren, was de onrust…

Aandacht krijgen Als kind voelen Dat er op je gelet wordt Daarop moeten letten En daarmee ook Aandacht krijgen Voor hoe het allemaal werkt Tussen mensen En de rest van de wereld Anders roepen je hersenen De Staat van Verveling uit Want je ontgroeit speelgoed En school is ook niet alles Je hebt aandacht nodig Die jou helpt Te…

is dansen begonnen als oefening een ritueel vechten om beiden sterk te zijn die zich ontwikkelde tot wat wij er nu onder verstaan een lichtvoetig lopen en los van zorgen elkaar omarmen zonder bloot te zijn is dansen een vechtspel om te verliezen wie je tot dan toe bent, een voorzichtige verkenning, een oefening of de toekomst…

kleren aangedaan om uit te laten glijden de kussenkasten leeg getrokken omdat jij komt elkaar de liefde lezen bij het binnenwaaiende geluid van een gewone werkdag de adem inhouden over onze lange ruggen waszachte krabnagels warme plooien wekken sluimerhuid ontdekken oneindig ver onze blik tongel in mijn frommelmond tingel in alle…

Wie kan ik vragen om met me mee te gaan achter mij aan op een enkelspoor van valse hoop, onvervalste hoop tegen beter weten in op weg voor te weinig schamele minuten om samen te vieren maar toch tijd die ik niet missen wil ook al biedt hij niet wat ik wens? De weinig begane paadjes zullen evenzeer dood lopen als de korte route in de…

In de weerklank hoor ik de wereld buigen Echos in de nacht ..Het spookt, ik kijk ..naar binnen Er verandert iets ..En het verandert ..voorgoed Er valt een warme regen ..In een hapering ..doemen poorten op Ik kom op adem ..In en uit, in en uit ..aard ik me in meer dan de grond onder mij, aard ik me in het licht…

Ik sta in het circus midden in de rondedans van de clowns, ver weg van het strand waar we verborgen achter het zonnescherm lachten en kusten Iedereen mocht het horen In de tent dans ik met jou in mijn armen mijn lege armen Buiten regent het roze-witte bloembladeren van de magnolia op de droge aarde Geuren wellen op Patchouli,…

Alleen, alleen, men is te veel alleen en verdoet zijn tijd verlangend, ik wil geen passerende mensen geen saaie wederwaardigheden geen dagelijkse nutteloosheid maar belangstelling voor mijn bestaan, voor mij Ja, ik wil leven, liefhebben en zorgen en doorgeven wat niet verloren zou moeten gaan Ja, dat zou moeten Maar er moet niets…

Een staart van iets dat hier zwom, het begin van opwellend bloed Ik zie, ik zie wat jij niet ziet Strepen en iets dat leeft Een haperende wereld Of kijk ik te snel voorbij, er overheen? Kijk ik wel? Onleefbaar veel jaren zouden er nodig zijn om te beseffen wat ik waarneem Ik mis het overzicht om te selecteren wat belangrijk is…

Mijn ouders zijn weg, we kunnen naar bed gaan, maar ik durf niet eens met een smoesje richting mijn kamer te gaan met jou of zonder iets te zeggen je hand te nemen, want wil jij wel, en hoe moet ik er bij kijken? Daarom zijn een hele rij buren onze getuigen dat we de gedachte aan blote kussen en licht in liefde zweven laten vliegen…

Wie ik ben, mijn grapjes mijn woordkeus en mijn kleren dat alles lijkt wel belangrijk maar achteraf weet ik elke keer weer dat het niet beklijft, dat maar een vaag beeld ervan overblijft bij vrienden en bekenden en het niet de vastheid heeft van mijn gezicht, dat het alleen iets betekent voor wie-weet-welke mensen die ik niet ken…

Mijn zicht is horizontaal wel 250 graden een open vizier op de wijde wereld en alles van mezelf, behalve dat wat het meest mij is: mijn gezicht zodat ik maar een flauw idee heb wie de mensen zien wanneer ze mij zien Hun reacties zijn me vertrouwd ja, ik ben wie ik ben maar een vreemde voor mezelf en naarmate de tijd verstrijkt ben…