biografie: Bart

Ontwaken na een rusteloze nacht Zijn maag van streek, ontbijten wil niet lukken Hij kan maar net een huilbui onderdrukken Stil zit hij op z’n kamertje en wacht Maar dan begint zijn iPhone luid te schallen Geslaagd! Laat de prosecco nu maar knallen

De allerrijkste man op deze aarde Was goede maatjes met de president Maar als je allebei narcistisch bent Blijkt vaak zo’n vriendschap niet een fijnbesnaarde Die grote woorden in the Oval Office Zijn hints dat deze ‘bromance’ nu wat slof is

Dus Elon heeft het Witte Huis verlaten Terug naar Tesla en naar ruimtevaart Hij heeft de laatste maanden veel bespaard Maar zijn er niet, naast dollars, and’re baten Een ambtenarenteam, dit is een feit, Heeft juist behoefte aan diversiteit

De geopolitieke situatie Verandert en dat gaat schrikbarend snel En dus begrijpt u hoogstwaarschijnlijk wel Dat ik de krijgsmacht graag perfect paraat zie Ze moeten trainen, laagvliegen incluis Maar moet dat nou precies boven míj́n huis?

Een kleine week nog, dan is het voorbij En is een periode afgesloten Er worden bloed, zweet, tranen zelfs vergoten Aan tafels in de aula op een rij Ze wilden dat het nu al zover was Die feestelijke vlag met boekentas

Van alles wat ik schreef zijn dit het minste woorden. En tel ze na, het zijn er nog te veel: zelf houd ik van mijn mond vol tanden, het aaien van dit blad, de woordenschat van mijn twee handen, het stokken van mijn adem als ik zeg dat ik je hier niet kan vertellen wie of wat ik voor je b...

Vrouw, wier liefde mij omringt als avondwind, die verre waait maar nabij blijft—een zucht in ’t riet, stil op mijn huid, als stilte voor de storm begint. Zou ’t argwaan wekken? Fluister wat de horizon verbiedt, laat ons geluidloos horen naar de zee, die zingt waar geen oog o...

Voor jou, mam, die tijd en taal overstijgt… Al wat ik ben, dank ik aan jou, die met een stem de stilte brak. Jouw handen, warm als avondgoud, mijn thuis waar ik steeds weer naar smacht. Zo draagt de aarde elk jong begin, zo droeg jij mij, een oneindig lied. De dagen vli...

Heeft Moederdag betekenis voor mij? Mijn moeder is reeds lang niet meer in leven Dus wie zou ík nog extra aandacht geven? Toch gaat zo’n dag niet ongemerkt voorbij Ik maak, voor mij alleen, ontbijt op bed De cava heb ik nu vast koud gezet

Soms denk ik — jij was een altaar, gebouwd van bloedwarm penseel en adem die beeft in mineur. In je handen: de zwaarte van het onuitgesprokene, alsof elk gebaar een barokke buiging werd voor wat we niet konden dragen. Je zat stil, zoals alleen muziek dat kan, vol van wat niet kl...

Het licht smeult zich op in een zucht van nevel— as van verwondering blijft dwarrelen Een melodie, wees, stort in het zwijgen van de afgrond— haar trillingen bloeden langzaam leeg Kleur, ontveld, ademt haar laatste adem uit in het oor van het niets— een ech...

Verbinding brokkelt stukje bij beetje, Exact wat niemand ooit verkoos. Maar als jij mijn laatste adem hoort, Luister ik naar die van jou in de troost. Vriendschap werd een stil archief, Iets wat geen ziel ooit begeert. Maar als jij mijn naam nog schrijft, Schrijf ik de jouwe i...

De trompettist staat naast het monument Nog even en dan moet het weer gebeuren Al sinds vanochtend schijt hij zeven kleuren (Hoewel hij het signaal al jaren kent) Maar wacht eens, is de koning er niet bij? Ach stik, het is vandaag de dérde mei

het beweegt niet het gloeit niet het is een kamer zonder muren zonder ramen, alleen ademen soms een rimpel in het niets alsof iets zich herinnert dat het bestaat geen woorden hier geen vorm alleen jij voordat je jezelf werd

— epiloog voor een lichaam dat zichzelf bekeek het lichaam is aanwezig te veel, te echt een heup als een heuvel een buik vol verleden een borst die druipt van betekenis maar het gezicht is gespleten in hoeken, drie ogen, twee monden die niets zeggen en toch alles kleur bots...

waar jij neerdaalt breekt lucht open zingen trappen hun zwijgende lied een hand — vogel, vlam, geraakt en weer verdwenen jij, zonder grens, schenkt ademen in glinsterend goud wij, verloren in jouw lichte dwinging, zwenken als bladeren in de adem van dromen leven aangetikt, w...

In de wijdheid van den dag, uit zuiver goud gegoten, ligt vol met donkren drank gelopen die overlopend ’t hart bedropen en ’t goede licht geblust heeft, ongenoten. Ik waad door slaap, de diepe watervloeden waarmede Noah overweldigd werd, gelijk; de oogleden zwaar, de ledematen haast ademl...

Franciscus, hij is maandag overleden Voor veel gelovigen een hard gelag Maar constant al dat ‘nieuws’ de hele dag De stroom nietszeggende bijkomstigheden Die nutteloze feitjes, hou toch op Ik wil niet meer, waar zit de pauzeknop?

Vandaag spring ik uit de lakens, de zon heeft haar handen warm op mijn wangen gelegd. Ik drink licht uit de lucht, adem blauw in mijn borst, de wind kietelt verhalen tussen mijn vingers door. Op straat glimlacht de wereld – een fietser zwaait met een regenboog, een hond danst in plasse...

Heer Halewijn zong, ik hoorde zijn stem Al die dat hoorde wou bij hem zijn. Ik vond in jouw ogen mezelf weerom, Als framboos zoet was jouw mond op mijn. Al schrijlings op ’t ros, door ’t bosch ik reed, Zoekend naar wat ik achterliet. Egidius, waer bestu nu gebleven? Mi lanct na di, in d...

O vriend, gij zijt mij morgenlicht, dat blinkt op dauw en bloeme, gelijk de zon, die zachtjes richt haar stralen door de zoeme van ’t leven, stil en wonderlijk, waar gij mij zijt nabij, en ’k wandel, stil en kindergelijk, uw schaduw naast de mij. Hoe zoet is ’t, in den avondstond, te ...

Ik lig hier stil in ademloos licht, Gedachten bloeien rood en fel, De kamer is koud, mijn huid is kil. Ik lig hier stil in ademloos licht, De muren fluisteren zacht hun plicht, Mijn schaduw weegt zwaar, ik ben niet snel. Ik lig hier stil in ademloos licht, Gedachten bloeien rood en fel.

Het CDA had hem vilein verraden Toen heeft hij NSC maar opgericht Helaas ontploft dit nu in zijn gezicht De druk blijkt zijn gestel te zwaar te schaden Ik hoop echt dat de brave man gezwind Een meer gepaste functie elders vindt

Vandaag zag ik jou bij het brood, je glimlach knapperiger dan een versgebakken baguette. Mijn hart sprong uit mijn borst en rende drie gangpaden verder, op zoek naar de afdeling "Verstand". Je vroeg of ik wist waar de melk stond ik smolt sneller dan een ijsje in de Sahara, ter...

Haar maagdom: een eschatologie van vlees, Mijn credo, een arcanum in vulkanisch glas— Subliminaal krimpt de horizon, een wesp van ijzer, Terwijl de tijd haar memento mori etst in as. Zij draagt de mantel van een palimpsest, Ik, kroniekschrijver van vervlogen chtonisch vuur. De ...

Beste denker der duistere kamers, uw brein is een archief van ongelezen echo’s, elk hoofdstuk een spiraal van schaduwambtenaren die uw gedachten stempelen afgekeurd (De inktvlekken op mijn muur zijn geen test meer— zij worden poorten naar uw rijk van traag beton, waar deuren gr...

Ribbenkamer van mijn ziel, kathedralen van verlangen, lichtstorm door schaduw, glas-in-lood, zee der vergetelheid, die buigt, die breekt, die heelt. Zielsrebel, geen eind, maar zaad in 't aard, groeiend, groeiend als een woud in droom.

Tussen bloed en klik, ik, een schaduw in cache, een foutmelding, gevangen tussen server en sterren. Een lichtvlek — dat was ik. Woorden, verstomd, verbleven in bijlagen, tussen inbox en instinct. Echo’s keerden terug, ijsglas brak in stilte. Bevroren adem, vensters gesloten, u...

Dansen in de wind, Een nieuwe lente, een nieuw geluid, Ons hoofd geheven, ons hart ontvouwd, In de stille nacht die ons omarmt. Waar de sterren schijnen, zijn onze dromen, En in de wind, fluistert vrijheid. Een zachte bries, die ons draagt, Verloren in het ritme van de tijd. Laat de natu...

Hoe dáns de lente, schaamteloos, terwijl jouw handen— kleine handen—verstild in gebaar van eeuwig geven. Wat is eeuwigheid? Een bloem die wij plukken om haar sterven. Jouw lentelucht stinkt naar onze angst, naar aarde die zich sluit. Geen afscheid. Een aanklacht: waarom droe...