biografie: Fleur Bourgonje
Nederlands prozaschrijfster, dichteres en vertaalster (Achterveld, 1946). Woonde en werkte enige jaren in Parijs in een opvangcentrum voor vrouwelijke clochards, maar vertrok in 1971 naar Zuid-Amerika waar ze gedurende een tienjarig verblijf in verschillende landen woonde. Ze schreef reportages en artikelen, en publiceerde een studie over armoede en prostitutie in Zuid-Amerika. In 1980 keerde ze terug naar Nederland, waar ze begon te schrijven over haar ervaringen met de verschillende regimes en over de staatsgrepen en de terreur in Latijns-Amerika.
In 1985 verscheen haar roman Spoorloos over de positie van vrouwen onder de Chileense en Argentijnse dictaturen. Eigenlijk zou ook gesproken kunnen worden van een bundel sterk op elkaar betrokken verhalen, waarin de hoofdpersoon (Hanna) het bindend element vormt. Deze Hanna vertoont sterk autobiografische trekken en treedt voor de beschreven vrouwen en hun omstandigheden op als toehoorster en verteller.
In 1986 verscheen het libretto voor de opera Valparaiso waarvoor Boudewijn Tarenskeen de muziek schreef en die werd uitgevoerd door het Nederlands Blazers Ensemble. Ook in deze opera wordt de terreur in Zuid- Amerika aan de kaak gesteld. Het operalibretto Flora Tristan (1991) gaat over de Frans-Peruaanse feministe van die naam uit de negentiende eeuw. Louis Andriessen componeerde er de muziek voor. De novelle De terugkeer (1986) is weer sterk autobiografisch. Het behandelt de gevoelens en overpeinzingen tijdens een reis van Parijs naar Amsterdam in flash-backs, waarbij vooral persoonlijke relaties een rol spelen.
In de roman De bedriegelijke warmte van vuur (1993) komen thema's aan de orde die ook in eerdere korte verhalen een rol spelen, zoals in De verstoring (1991). Deze thema's betreffen de vaak doelloze reizen naar verre oorden om inzicht te verwerven in het eigen ‘ik’, terwijl intussen het eigen bestaan en de relaties daarbinnen op het spel gezet worden. De personages in deze romans en verhalen blijken vaak eenlingen, zonder binding aan plaats of personen, voor wie alleen de droom nog troost kan brengen. Dat verlies aan zekerheid en gebonden- of geborgenheid speelt een belangrijke rol in het lange epische gedicht Van eenheid de breuk (1991), dat gebaseerd is op een verbroken relatie.
Fleur Bourgonje vertaalde werk van Sergio Ramirez Mercado en Mario Benedetti. In 1986 ontving ze De Gouden Ezelsoor voor het best verkochte debuut van 1985 en in 1988 ontving ze de Betje Wolffprijs voor haar ‘onafhankelijkheid van geest’.
Inzendingen van deze schrijver
13 resultaten.Haar handen onklemmen licht
gedicht
2.4 met 64 stemmen 
19.815 Haar handen omklemmen licht. Wind
houdt haar gaande, steeds verder
weg van wat zij weet, van
wat haar voorkomt als echt,
het bestaande,
tastbare: van een lichaam
het gezicht, van eenheid
de breuk.
Verkoolde rest
van wie, brandend,
onverbrekelijk waren.
------------------------------...
Visarend
gedicht
2.6 met 43 stemmen 8.965 Iemand zei je moet je vaart versnellen
om van verleden los te komen, je moet
als een voertuig in z’n vrij de heuvel af
niets houdt je bij, niemand
heeft nog een naam, precieze tekeningen
rekken tot strepen die aan het eind
van de zindering abrupt de grond in gaan
wat je weet raakt achte...
Je bent alleen
gedicht
4.9 met 96 stemmen 2.388 Je bent alleen met wat je weet. Je kent je hoofd
van binnenuit, voelt hoe het hart vergeefser reikt
naar wie voorgoed erbuiten blijft, hoort
dat de stem geleidelijk verstomt
je schrijft nog tegen het vergeten in, verwoed,
met inkt die uit je aderen druipt
tot adem stokt, ook voor je zelf
...
Het kerkdijkje
gedicht
2.8 met 20 stemmen 8.183 Het kerkdijkje is dichtgegroeid
met wilde struiken, het land licht braak.
Verder dan hier kan ik niet terug:
het prikkeldraad - geroest -
waaraan Gijs B mijn haren vlocht
en hard wegliep, en lachte
zoals ik later heb zien lachen
in de buurt van prikkeldraad;
het desolate achterlaten
...
Luchten
gedicht
3.4 met 31 stemmen 11.036 Kom want ik wil je de zon laten zien
zoals ze hier haar laatste licht laat vallen
tussen de bergen, zoals ze druiven rijp maakt
en nevel uit de nacht perst. Kom want ik wil je
wil je in mijn eigen taal zeggen
je in mijn herinnering naast me neerleggen
om naar de zon van het zuiden te kijken
...
Verdwijnen is bewijs van tijd
gedicht
4.2 met 5 stemmen 3.371 Verdwijnen is bewijs van tijd. Een uur
verstrijkt, dag, eeuwigheid uitmondend
in wat vergeten lijkt. Bedrog. Je raakt
iets of iemand kwijt, zoekt verwoed
in stapels onwaarschijnlijkheid, haalt
overhoop, kamt uit, weigert te slapen
want in de slaap verschijnt steeds wat verloren werd
zonder ...
Graven
gedicht
3.0 met 39 stemmen 66.313 Ach de graven. Niet die in het zand
niet de lange gaten in oogverblindend witte muren
niet de gevulde urnen of de sarcofagen
aan het eind van een onderaardse gang
maar de graven in de hoofden, de ongebalsemde beelden
die 's nachts tot leven komen.
De monden die zich laten horen als het stil...
Scheuren
gedicht
3.5 met 2 stemmen 4.532 Je breekt niet, je gaat een heel leven mee,
lichaam. Strak sta je om me heen, herkenbaar,
huiverend, als ik de grens oversteek
en het niemandsland in loop. Je vermaant;
stel je niet bloot, zeg je, val niet ten prooi
aan de vogel die rooft.
Ik kan van jou niet weg: je splijt niet
slaat steed...
Amsterdam
gedicht
3.0 met 1 stemmen 2.290 Weer varen boten langs het raam.
Ze zijn met vingertoppen te raken, varen veilig
van eeuw naar eeuw recht op de haven aan.
Een hoge stem zegt het ontstaan in drie talen, zo en niet anders
is het gegaan met specerijen en slaven, de vrouwen stonden klaar
onder hun fluwelen rokken en de mannen tak...
De straat
gedicht
4.1 met 22 stemmen 15.092 De straat wordt onderbroken
door een blinde muur.
Was de muur altijd al blind
en dwars op de straat?
Hier liep Regina - afwezig -
in de val
hier werd ze van dichtbij beschoten.
Stond niemand stil,
hoorde niemand het schot in haar hoofd,
in haar droom?
Was de muur, was de straat
al...
Hoe ver moeten wij gaan
gedicht
1.8 met 31 stemmen 7.181 Hoe ver moeten wij gaan: tot aan het punt
waar alle harde angsten samenvallen
in nog heter zand?
Waar is dan rust; waar kruipt de slang
niet meer naar de dichtstbijzijnde,
de weerloze; waar ligt zij stil,
zonder haar venijn?
Voorbij het boze oog.
Voorbij de zwarte vrouwen van de evenaar
...
Wat zij ziet is een groene zee
gedicht
3.2 met 28 stemmen 8.170 Wat zij ziet is een groene zee,
vissers die vrouwen verleiden. Vis
die kuit schiet. Vereelte handen
in klei -
Ondergelopen land. Veerboten
heen en weer tussen wat gezocht wordt,
gezonken blijft -
Bodem die bij eb boven ligt:
de ongevormde, de diepste laag
De oorsprong.
Slijk.
--...
Wat waar gebeurde
netgedicht
3.1 met 7 stemmen 1.263 Het was een beeld. Bericht in de krant. Niet meer.
Boven een eiland hebben twee geoefende springers
elkaar geraakt. Hun verstrengeling duurde
heel even. De parachutes liepen leeg.
De lijnen luisterden niet langer naar bewegen
van ledematen. Als stenen kwamen ze neer.
Hadden ze tijd om elkaar...
