inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 2.386):

Scheuren

Je breekt niet, je gaat een heel leven mee,
lichaam. Strak sta je om me heen, herkenbaar,
huiverend, als ik de grens oversteek
en het niemandsland in loop. Je vermaant;
stel je niet bloot, zeg je, val niet ten prooi
aan de vogel die rooft.

Ik kan van jou niet weg: je splijt niet
slaat steeds met me op de vlucht
en brengt me thuis. Je staat om me heen
als een muur, hard, blindelings. Loop niet te ver,
zeg je, loop je niet dood
in de steile scheur in je hoofd.

Ik blijf, ik maak me niet los
van wat me draagt en gaande houdt
en tot stikkens toe omvat, ik blijf
bij je,neem je mee naar streken
waar niemand toegang had, loods je
door doolhoven, trek je vlot.

Hou me vast, lichaam. Span de huid
over mijn angst als kalfsvel over pauken,
klop de snavel uit mijn hart. Laat me mijn woorden
in je mond en ogen leggen, doe ze dicht
en laat me in je armen slapen
tot het dag wordt. Maak me warm.

----------------------------
uit: 'Sintering', 2000.

Schrijver: Fleur Bourgonje
Inzender: nk, 1 oktober 2013


Geplaatst in de categorie: lichaam

3.0 met 4 stemmen aantal keer bekeken 4.226

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)