Alle inzendingen van Fleur Bourgonje

Kom want ik wil je de zon laten zien zoals ze hier haar laatste licht laat vallen tussen de bergen, zoals ze druiven rijp maakt en nevel uit de nacht perst. Kom want ik wil je wil je in mijn eigen taal zeggen je in mijn herinnering naast me neerleggen om naar de zon van het zuiden te kijken zoals ze haar laatste warmte afstaat zonder terughoudendheid…

Verdwijnen is bewijs van tijd. Een uur verstrijkt, dag, eeuwigheid uitmondend in wat vergeten lijkt. Bedrog. Je raakt iets of iemand kwijt, zoekt verwoed in stapels onwaarschijnlijkheid, haalt overhoop, kamt uit, weigert te slapen want in de slaap verschijnt steeds wat verloren werd zonder het aan te kunnen raken, de deur die door verstand…

Ach de graven. Niet die in het zand niet de lange gaten in oogverblindend witte muren niet de gevulde urnen of de sarcofagen aan het eind van een onderaardse gang maar de graven in de hoofden, de ongebalsemde beelden die 's nachts tot leven komen. De monden die zich laten horen als het stil is. Geheimen die zich openbaren. Paden die niet…

Je bent alleen met wat je weet. Je kent je hoofd van binnenuit, voelt hoe het hart vergeefser reikt naar wie voorgoed erbuiten blijft, hoort dat de stem geleidelijk verstomt je schrijft nog tegen het vergeten in, verwoed, met inkt die uit je aderen druipt tot adem stokt, ook voor je zelf de schedel sluit. --------------------------- uit…

Je breekt niet, je gaat een heel leven mee, lichaam. Strak sta je om me heen, herkenbaar, huiverend, als ik de grens oversteek en het niemandsland in loop. Je vermaant; stel je niet bloot, zeg je, val niet ten prooi aan de vogel die rooft. Ik kan van jou niet weg: je splijt niet slaat steeds met me op de vlucht en brengt me thuis. Je staat…

Weer varen boten langs het raam. Ze zijn met vingertoppen te raken, varen veilig van eeuw naar eeuw recht op de haven aan. Een hoge stem zegt het ontstaan in drie talen, zo en niet anders is het gegaan met specerijen en slaven, de vrouwen stonden klaar onder hun fluwelen rokken en de mannen takelden liefde liefde naar boven, stouwden hun zolders…

Iemand zei je moet je vaart versnellen om van verleden los te komen, je moet als een voertuig in z’n vrij de heuvel af niets houdt je bij, niemand heeft nog een naam, precieze tekeningen rekken tot strepen die aan het eind van de zindering abrupt de grond in gaan wat je weet raakt achterop, adem wordt afgesneden als een koord en als kreten…

Het kerkdijkje is dichtgegroeid met wilde struiken, het land licht braak. Verder dan hier kan ik niet terug: het prikkeldraad - geroest - waaraan Gijs B mijn haren vlocht en hard wegliep, en lachte zoals ik later heb zien lachen in de buurt van prikkeldraad; het desolate achterlaten waar vluchten wordt bekocht en schreeuwen als de regen…

Haar handen omklemmen licht. Wind houdt haar gaande, steeds verder weg van wat zij weet, van wat haar voorkomt als echt, het bestaande, tastbare: van een lichaam het gezicht, van eenheid de breuk. Verkoolde rest van wie, brandend, onverbrekelijk waren. ---------------------------------------- uit: 'Van eenheid de breuk', 1991.…

De straat wordt onderbroken door een blinde muur. Was de muur altijd al blind en dwars op de straat? Hier liep Regina - afwezig - in de val hier werd ze van dichtbij beschoten. Stond niemand stil, hoorde niemand het schot in haar hoofd, in haar droom? Was de muur, was de straat altijd al blind, de stad doof voor de dood? Hoorde…

Hoe ver moeten wij gaan: tot aan het punt waar alle harde angsten samenvallen in nog heter zand? Waar is dan rust; waar kruipt de slang niet meer naar de dichtstbijzijnde, de weerloze; waar ligt zij stil, zonder haar venijn? Voorbij het boze oog. Voorbij de zwarte vrouwen van de evenaar huilt de hyena nog. ---------------------------…

Wat zij ziet is een groene zee, vissers die vrouwen verleiden. Vis die kuit schiet. Vereelte handen in klei - Ondergelopen land. Veerboten heen en weer tussen wat gezocht wordt, gezonken blijft - Bodem die bij eb boven ligt: de ongevormde, de diepste laag De oorsprong. Slijk. -------------------------------------------------- uit…

Het was een beeld. Bericht in de krant. Niet meer. Boven een eiland hebben twee geoefende springers elkaar geraakt. Hun verstrengeling duurde heel even. De parachutes liepen leeg. De lijnen luisterden niet langer naar bewegen van ledematen. Als stenen kwamen ze neer. Hadden ze tijd om elkaar aan te kijken en wat zagen ze dan, hadden ze zicht…